Wystąpienie ks. Radka Rakowskiego podczas sesji naukowej “Synodalność – szansa czy zagrożenie dla Kościoła” zorganizowanej przez zorganizowanej przez „Seminarium 35+” w Łodzi

Witam wszystkich serdecznie. Jak słuchałem księdza Bartka to rzeczywiście mamy bardzo podobną sytuację na Łacinie jak on, tylko że w polskich warunkach. Jest to parafia ostatecznie terytorialna, która została utworzona w Poznaniu. Dzielnica Łacina w Poznaniu jest nową dzielnicą, w której są same nowe bloki. Młodzi ludzie, którzy przyjechali z całej Polski. Praktycznie nie ma tam poznaniaków, którzy by tam żyli od urodzenia. Mieszkania 16 tysięcy za metr. Czyli są sami programiści, lekarze i prawnicy. I w tej rzeczywistości, w której mieszka 20 tysięcy ludzi, biskup pomyślał, że trzeba zrobić “coś”. Coś, żeby ci ludzie nie zostali sami i że trzeba tam utworzyć, utworzyć parafie. Dziewięciu księży odmówiło przede mną i nie chciało być tam proboszczem. I kiedy mnie biskup zaprosił, czy bym chciał tam zostać proboszczem, ja mówię: “Dobrze, dobrze, czyli mamy jakąś ziemię, gdzie byśmy chcieli coś stworzyć?” “Nie mamy”, “A mamy jakieś mieszkanie?”, “Też nie”, “Tymczasową kaplicę?”, “Nie ma nic”. “To co mam?”, “Moje błogosławieństwo”. I to był początek.

Wystąpienie ks. Bartosza Rajewskiego podczas sesji naukowej “Synodalność – szansa czy zagrożenie dla Kościoła” zorganizowanej przez zorganizowanej przez „Seminarium 35+” w Łodzi

Szczęść Boże! Proszę wybaczyć na wstępie to powiem trochę osobisty charakter tego referatu i tego, co będę mówił. Być może pojawią się tu moje osobiste emocje, ale wynika to z tego, że będę mówił o czymś, czego jestem częścią i co jest częścią mnie. O żywym organizmie wspólnoty, o mojej, naszej parafii. To moje dzisiejsze rozważanie i ten referat chciałbym rozpocząć od takiego wstępu, który zatytułowałem “Wizja kapłaństwa a wizja parafii”. Nie sposób mówić o parafii, o wspólnocie, o duszpasterstwie bez odniesienia do kapłaństwa i w oderwaniu od wizji kapłaństwa, którą przecież każdy z nas ma w jakimś sensie swoją osobistą, indywidualną, intymną, a co za tym idzie również subiektywną. Od wizji kapłaństwa bowiem, tak uważam, w dużej mierze zależy styl prowadzonego duszpasterstwa i wizja parafii. Stąd też u początku mojego referatu chciałbym przywołać fragment listu do kapłanów na Wielki Czwartek 2008 r. Ja wiem, że te listy nie zawsze cieszą się popularnością, często są krytykowane, ale ten szczególny z 2008 roku jest bardzo mi bliski. Zapadł moją pamięć i często do tego tekstu, do tego listu wracam, a tam znajdujemy między innymi trafną diagnozę.

Jestem proboszczem Winnicy, średniej wielkości wiejskiej parafii (3.700 osób) położonej na północnym Mazowszu, w Diecezji Płockiej, ok 50 km na północ od Warszawy. Wikary, jeden kościół, w wiosce siedziba gminy, szkoła podstawowa, średnia szkoła rolnicza. To moja pierwsza parafia w której jestem proboszczem, od 2009 roku.

Sądzę, że nie tylko mnie ogarniają czarne myśli i złe emocje, gdy widzę topniejącą liczbę praktykujących wiernych. Staram się, poświęcam, nie żałuję czasu i środków, miałem zawsze i mam zaangażowanego wikarego a mam wrażenie (a raczej obserwację), że nasza parafia się “zwija”.

Zadaję wtedy pytania o sens tego wszystkiego. Z życiem związany jest rozwój, więdnięcie i zanik wiąże się ze śmiercią. Czy czeka nas śmierć parafii, śmierć Kościoła?

W Dolinie Miłosierdzia w Częstochowie odbyły się warsztaty służące odkrywaniu prawdziwego znaczenia synodalności. Przeprowadzone w dniach 24-25 lutego zajęcia były też zwieńczeniem prac zespołu Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego (ISKK).

Gwieździn. Nieduża wieś między Bornym Sulinowem a Borami Tucholskimi, malutka wiejska parafia, drewniany zabytkowy kościół pod wezwaniem św. Marcina – a w nim niedzielna msza. Z miejscem dla najmłodszych, o których chce pamiętać proboszcz, ks. Marcin Gajowniczek. I z propozycją dla dorosłych, którą śmiało mogłyby przejąć inne polskie parafie.

Są resoraki, są dywaniki, są krzesełka i kolorowanki. I są dzieci. – Same pytają kiedy jest niedziela, bo chcą iść do kościoła, w którym jest tak fajnie. Czują się tutaj swobodnie i przy okazji uczą się pieśni i modlitw. Wcześniej nawet nie chciały chodzić do kościoła, bo było im za długo i za nudno – mówi w rozmowie z Dziennikiem Bałtyckim Aleksandra, mama Nikodema i Darii. O niedzielnych mszach z miejscem dla najmłodszych uczestników napisał właśnie pomorski portal.