Sesje synodalne w Rzymie (4-29.10):
przebieg prac, transmisje, zdjęcia / dokumenty, homilie, medytacje itp / pozostałe materiały

Szukaj
Close this search box.

Przebieg etapu kontynentalnego (wyciąg z dokumentu roboczego)

Przebieg procesu synodalnego

(…)

4. Najbliższe kroki

98. Spojrzenie w przyszłość procesu synodalnego wymaga uwzględnienia dwóch bardzo różnych horyzontów czasowych. Pierwszy to horyzont długofalowy, w którym synodalność przybiera postać odwiecznego wezwania do osobistego nawrócenia i reformy Kościoła. Drugi, będący wyraźnie na usługach pierwszego, skupia naszą uwagę na odcinkach etapu kontynentalnego, którego obecnie doświadczamy.

4.1 Droga nawrócenia i reformy

99. W podsumowaniach Lud Boży wyraża pragnienie, by być mniej Kościołem zachowawczym i konserwującym, a bardziej Kościołem, który wychodzi z misją. Pojawia się związek między pogłębieniem komunii poprzez uczestnictwo, a wzmocnieniem zaangażowania w misję: synodalność prowadzi do odnowy misyjnej. Jak ujmuje to podsumowanie z Hiszpanii: «uważamy, że komunia musi nas prowadzić do stanu nieustannej misji: spotkanie, słuchanie siebie nawzajem, dialog, refleksja, wspólne rozeznawanie są działaniami, które same w sobie mają korzystny skutek, ale nie są zrozumiałe, jeśli nie mają na uwadze celu, jakim jest skłonienie nas do wyjścia poza siebie i nasze wspólnoty odniesienia, aby wypełnić misję powierzoną nam jako Kościołowi» (KE Hiszpania).

100. Lud Boży doświadczył radości ze wspólnego kroczenia i pragnienia, by nadal to robić. Jak to zrobić jako prawdziwie globalna wspólnota katolicka, jeszcze nie zostało to w pełni odkryte: «Kroczenie na sposób synodalny, słuchanie siebie nawzajem, uczestniczenie w misji i angażowanie się w dialog, ma prawdopodobnie wymiar „już i jeszcze nie”: jest obecne, ale jest jeszcze wiele do zrobienia. Świeccy są zdolni, utalentowani i chętni do coraz większego wkładu, pod warunkiem, że da się im ku temu możliwości. Dalsze badania i dociekania na poziomie parafii mogą otworzyć inne drogi, gdzie wkład świeckich może być ogromny, a wynikiem będzie bardziej żywy i kwitnący Kościół, co jest celem synodalności» (KE Namibia). Jesteśmy Kościołem uczącym się, a do tego potrzebujemy ciągłego rozeznawania, które pomoże nam wspólnie odczytywać Słowo Boże i znaki czasu, aby podążać w kierunku, który wskazuje nam Duch Święty.

101. Jednocześnie wspólne kroczenie jako Lud Boży wymaga, abyśmy uznali potrzebę ciągłego nawracania się, indywidualnie i wspólnotowo. Na płaszczyźnie instytucjonalnej i duszpasterskiej to nawrócenie przekłada się na równie nieustanną reformę Kościoła, jego struktur i stylu, w następstwie dążenia do ciągłego „aggiornamento”, cennego dziedzictwa Soboru Watykańskiego II, do którego jesteśmy wezwani, gdy obchodzimy jego sześćdziesiątą rocznicę.

102. Na drodze nawrócenia i reformy wspierają nas dary, które otrzymaliśmy w pierwszym roku procesu synodalnego, poczynając od kontemplacji tego, co Jezus nieustannie pokazuje nam w Ewangelii: swobodne i bezinteresowne zwrócenie uwagi na drugiego, które jest podstawą słuchania, nie jest ograniczonym zasobem, którego należy zazdrośnie strzec, ale źródłem przepełnionym, które nie wyczerpuje się, ale rośnie, im więcej z niego czerpiemy. Słuchanie i dialog są drogą dostępu do darów, które Duch Święty ofiarowuje nam poprzez wieloraką różnorodność jedynego Kościoła: charyzmaty, powołania, talenty, umiejętności, języki i kultury, tradycje duchowe i teologiczne, różne formy celebracji i dziękczynienia. Podsumowania nie wzywają do uniformizacji, ale proszą nas, byśmy uczyli się wzrastać w szczerej harmonii, która pomaga wierzącym wypełniać ich misję w świecie, tworząc więzi niezbędne do radosnego kroczenia razem.

103. Przesłanie Synodu jest proste: uczymy się razem chodzić i razem siadać do łamania jedynego chleba, aby każdy mógł znaleźć swoje miejsce. Każdy jest powołany do udziału w tej podróży, nikt nie jest wykluczony. Czujemy się do tego powołani, abyśmy mogli wiarygodnie głosić Ewangelię Jezusa wszystkim narodom. To jest droga, którą staramy się podążać dalej na etapie kontynentalnym.

4.2 Metodologia dla etapu kontynentalnego

104. Dokument dla etapu kontynentalnego (DEK) zaprasza nas do zrobienia kolejnego kroku w tej duchowej podróży «dla Kościoła synodalnego: komunia, uczestnictwo i misja» i stanowi jego punkt odniesienia: «Tak jak doświadczenie uczniów w Emaus było tylko początkiem ich nowej misji, tak nasz proces synodalny jest tylko pierwszym krokiem» (KE Federacja Rosyjska). Kontekst kontynentalny stanowi okazję do przeżywania synodalności, którą wciąż uczymy się pojmować i do której konkretnego praktykowania jesteśmy teraz zaproszeni.

105. DEK, który gromadzi i przekazuje Kościołom lokalnym to, co Lud Boży na całym świecie powiedział w pierwszym roku Synodu, ma na celu poprowadzenie nas i umożliwienie pogłębienia rozeznania, pamiętając o podstawowym pytaniu, które ożywia cały proces: «W jaki sposób na różnych poziomach (od lokalnego do powszechnego) dokonuje się dziś owo „wspólne kroczenie”, które umożliwia Kościołowi głoszenie Ewangelii, zgodnie z powierzoną mu misją?». I do jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali jako Kościół synodalny?» (DP nr 2).

106. DEK jest więc uprzywilejowanym narzędziem, poprzez które na etapie kontynentalnym może być prowadzony dialog Kościołów lokalnych między sobą i z Kościołem powszechnym. Aby przeprowadzić ten proces słuchania, dialogu i rozeznania, przemyślenia skupią się na trzech pytaniach:

– „Po przeczytaniu DEK w atmosferze modlitwy, które intuicje najsilniej współbrzmią z konkretnymi doświadczeniami i rzeczywistością Kościoła na waszym kontynencie? Które doświadczenia wydają wam się nowe lub oświecające?”

– „Po przeczytaniu DEK i zatrzymaniu się na modlitwie, jakie istotne napięcia lub rozbieżności wyłaniają się jako szczególnie ważne z perspektywy waszego kontynentu? W związku z tym, jakie są zagadnienia lub pytania, które powinny być poruszone i rozważone w kolejnych etapach procesu?”

– „Patrząc na to, co wyłania się z poprzednich dwóch pytań, jakie są priorytety, powracające tematy i wezwania do działania, którymi można podzielić się z innymi Kościołami lokalnymi na całym świecie i przedyskutować je podczas I sesji Zgromadzenia Synodalnego w październiku 2023 roku?”

Kluczowe fazy procesu

107. Każde Zgromadzenie Kontynentalne jest wezwane do przeprowadzenia procesu rozeznania na temat DEK, który jest odpowiedni dla jego lokalnego kontekstu, oraz do zredagowania Dokumentu Końcowego, który będzie z niego wynikał. Dokumenty końcowe siedmiu zgromadzeń kontynentalnych posłużą jako podstawa do opracowania Instrumentum laboris, które zostanie ukończone do końca czerwca 2023 roku.

108. Zdecydowana większość Konferencji Episkopatów, konsultowana przez Sekretariat Generalny Synodu, chce, aby w Etapie Kontynentalnym uczestniczyli przedstawiciele całego Ludu Bożego. Dlatego domaga się, by wszystkie zgromadzenia były eklezjalne, a nie tylko episkopalne, dbając o to, by ich skład odpowiednio reprezentował różnorodność Ludu Bożego: biskupów, prezbiterów, diakonów, konsekrowanych mężczyzn i kobiet, świeckich mężczyzn i kobiet. Jeśli chodzi o uczestników zgromadzeń kontynentalnych, należy zwrócić szczególną uwagę na odpowiednią obecność kobiet i młodzieży (świeckich mężczyzn i kobiet, osób konsekrowanych przebywających w okresie formacji, seminarzystów); osób żyjących w warunkach ubóstwa lub marginalizacji oraz tych, którzy mają z nimi bezpośredni kontakt; bratnich delegatów z innych wyznań chrześcijańskich; przedstawicieli innych religii i tradycji wiary oraz niektórych osób bez przynależności religijnej. Biskupi są również proszeni o spotkanie ze sobą na zakończenie Zgromadzeń Kontynentalnych, aby kolegialnie ponownie przeanalizować doświadczenie synodalne przeżywane w oparciu o ich specyficzny charyzmat i rolę. W szczególności biskupi są proszeni o określenie odpowiednich sposobów realizacji zadania zatwierdzenia i aprobaty Dokumentu Końcowego, dbając o to, by był on owocem autentycznie synodalnej drogi, z poszanowaniem dokonanego procesu i wiernością wobec różnych głosów Ludu Bożego na każdym kontynencie.

109. Proces prowadzący od publikacji niniejszego DEK do sporządzenia Instrumentum laboris będzie odznaczał się następującymi etapami:

1) DEK zostanie przesłany do wszystkich biskupów diecezjalnych; każdy z nich, wraz z diecezjalnym zespołem synodalnym, który koordynował pierwszą fazę, zorganizuje eklezjalny proces rozeznania na temat DEK, wychodząc od trzech pytań wskazanych powyżej w n. 106. Każdy Kościół lokalny będzie miał więc możliwość wsłuchania się w głosy innych Kościołów, zebranych w DEK, i ustosunkowania się do nich na podstawie własnego doświadczenia.

2) Każda Konferencja Episkopatu, przy udziale swojego zespołu synodalnego, ma za zadanie zebrać i podsumować w formie najbardziej odpowiadającej jej własnemu kontekstowi refleksje dotyczące trzech pytań, pochodzące z poszczególnych diecezji.

3) Refleksja i rozeznanie każdej Konferencji Episkopatu będą następnie przedmiotem dyskusji w ramach Zgromadzenia Kontynentalnego, zgodnie z warunkami określonymi przez Kontynentalną Grupę Roboczą.

4) W planowaniu przebiegu każdego konkretnego zgromadzenia kontynentalnego może być pożyteczna refleksja nad tym, jak wykorzystać rozpowszechnioną i bardzo cenioną metodę rozmowy duchowej (por. Vademecum, dodatek B, nr 8), która może ułatwić zaangażowanie wszystkich w rozeznanie. W szczególności należy podkreślić jego trzy fazy: zabieranie głosu przez każdego uczestnika, oddźwięk związany ze słuchaniem innych oraz rozeznanie owoców przez grupę.

5) Każde Zgromadzenie Kontynentalne opracuje swój własny Dokument Końcowy liczący około dwudziestu stron, konfrontując trzy pytania z własnym specyficznym kontekstem. Dokumenty końcowe zostaną złożone przez każdą kontynentalną grupę zadaniową w Sekretariacie Synodu do 31 marca 2023 roku. Instrumentum laboris zostanie opracowane do czerwca 2023 roku na podstawie dokumentów końcowych Zgromadzeń Kontynentalnych.

[Źródło: https://synod.org.pl/dokument-roboczy-dla-etapu-kontynentalnego-synodu-o-synodalnosci/]