Niektórzy nazywają ich “influencerami” świata cyfrowego ze względu na dużą liczbę “followersów”, którzy śledzą ich życie i refleksje, my wolimy nazywać ich duszpasterzami, ewangelizatorami w sieciach społecznych. Po doświadczeniu konsultacji kontynentu cyfrowego “Kościół was słucha”, poprosiliśmy niektórych influencerów i członków oficjalnych delegacji Konferencji Episkopatów w Europie o śledzenie prac Zgromadzenia Kontynentalnego w Pradze. Oto ich świadectwa.

Rafael M. – Bardzo intensywny pierwszy dzień w Pradze. Jestem wśród delegatów połączonych online, a w mojej francuskojęzycznej grupie roboczej są dwie osoby ze Szwajcarii, cztery z Francji, jedna z Belgii, jedna z Irlandii, dwóch księży i reszta świeckich. Imponujące było bogactwo i różnorodność świadectw: od Kościoła-męczennika w Albanii (500 lat prześladowań i 50 lat komunizmu), do małego Kościoła w Bułgarii (40 000 katolików, średniej wielkości włoska parafia), od dużych Kościołów narodowych głęboko zranionych dramatem pedofilii (Niemcy i Francja) do Kościołów, które od dawna wydawały się odgrywać nieistotną rolę we własnym kraju.
To była niezwykła chwila, aby móc uchwycić, jak wiele niuansów i wrażliwości jest obecnych w katolickiej Europie i jak wiele jest pasji i pragnienia, aby stawić czoła wyzwaniom tego czasu. Uderzyły mnie niektóre wypowiedzi: “Nie mówimy o Kościele w rekonkwiście, ale o Kościele obecności” (Belgia); “Nie chodzi o klerykalizację świeckich czy sekularyzację duchownych” (Białoruś); “Przyjęcie bólu, który pochodzi od osób i wspólnot zranionych przez skandale” (Francja).
Po południu praca w grupach i propozycje w zgromadzeniu. Nie wiem jak rozwinie się ten Synod, ale jeśli chodzi o mnie, to słuchanie tak wielu różnych rzeczywistości jest już bardzo mocnym doświadczeniem tego, jak Duch Święty prowadzi nas gdzie indziej.

Łucja S. – Drugi dzień. Po wczorajszej pracy mam wrażenie, że dzieje się (dla mnie) coś wielkiego! Przedpołudnie upłynęło na słuchaniu innych narodów, od Irlandii po Portugalię, przechodząc przez Maltę i Monako oraz wiele krajów wschodnich. Ciekawie było zobaczyć jak myśli Mołdawia, Litwa, Polska….. Uderzyło mnie również miejsce poświęcone małym krajom, sześć minut dla wszystkich, a po południu słuchamy reszty: od Czech do Turcji, przechodząc przez Słowację i Rosję. W sumie 45 narodów, które odsłaniają oblicze niespodziewanej i zaskakującej mozaiki Kościoła europejskiego. Stanowiska są liczne i bardzo różne, od tych, którzy chcą być otwarci na dialog ze złożonymi sytuacjami, po tych, którzy obawiają się wypaczenia doktryny. Czuję się jak na Soborze Jerozolimskim, gdzie apostołowie chcieli się wzajemnie wysłuchać, a następnie podjąć decyzję, zachowując w rodzącym się Kościele dwa stanowiska wyrażone przez Jakuba i Pawła i znajdując równowagę. I zastanawiam się, czy ostatecznie bogactwo tego spotkania i genialna (kierowana przez Ducha) intuicja papieża Franciszka nie polega właśnie na wzajemnym słuchaniu się. Po raz pierwszy, kiedy biskupi zbiorą się jesienią, będą mieli okazję wysłuchać swoich wspólnot, tego, co naprawdę myślą świeccy i kobiety; zobaczą cierpienie wielu Kościołów wstrząśniętych skandalami, ale także przepełnioną pasję dla Chrystusa i dla Ewangelii, którą wyłapuję w każdej wypowiedzi. Tak, syntetyzować, łączyć różne dusze Kościoła, który zawsze był szeroki i głęboki. Kilka zdań, które mnie uderzyły: “Jeśli nie przekształcimy naszego bólu, to w końcu przekażemy go dalej” (Irlandia), “Między ruchami nie ma wzajemnych relacji, ale często są to relacje nieme” (Włochy), “nadszedł czas, aby stopić serce” (cyt. Martini), “Nie mów o tym, co odległe, ale z tym, co odległe”, “Synod jest spotkaniem z przyszłością” (Luksemburg), “Tylko w Chrystusie możemy znaleźć wspólne miejsce spotkania” (Malta), “Znalezienie równowagi między miłosierdziem a prawdą” (Holandia), “Młodzi ludzie pragną Kościoła Ducha, a nie szufladek; od duszpasterstwa projektów do duszpasterstwa relacji” (Słowenia). Odpowiednie było przypomnienie Kościoła rumuńskiego dla naszych Kościołów zachodnich, aby spojrzeć na dwa płuca Kościoła, Zachód i Wschód, coś, o czym być może zapomnieliśmy, a co mocno nas nurtuje. Ekscytujący był widok małej delegacji rosyjskiej, która rozpoczęła od podziękowania delegatom ukraińskim za ich przyjęcie (tylko w Ewangelii zdarzają się takie rzeczy). Olśniewające podsumowanie mojego przyjaciela, ojca Declana z Irlandii, w mojej grupie roboczej: “Musimy odbudować integralność instytucjonalną, aby znów stać się wiarygodnymi”. Dotyk.

Adelajda T. – Dzień trzeci. Zmęczenie (zwłaszcza emocjonalne) daje o sobie znać. Wczoraj osiem godzin słuchania i pracy, przechodząc z Pragi do Szwajcarii (zawsze online). Wrażenie, po kilku godzinach męczącego snu, to gotujący się garnek, tyle tematów, zaskakująco różnorodna rzeczywistość Kościoła europejskiego, w napięciu między nawet strukturalnymi i radykalnymi reformami (rola kobiet, recepcja LGBT+, klerykalizm…) a obawami przed skokami do przodu zdradzającymi tradycję. Dzisiejsza poranna grupa robocza (ostatnia) z siostrami i braćmi w wierze: mieliśmy mały spacer kościelny, słuchania, szacunku, ewolucji, szczerego i pełnego nadziei dialogu duchowego. I już to jest dla mnie wielkim darem na ten tydzień. Po raz kolejny doświadczam głębokiego sensu terminu katolicki, to znaczy uniwersalny (po raz pierwszy, ze zdumieniem, kiedy studiowałem teologię w Rzymie wraz z 40 towarzyszami z 25 różnych narodowości): my, Włosi, w szczególności, kiedy mówimy o Kościele, zawsze myślimy o naszej parafii i przedszkolnej zakonnicy! I zdumienie, gdy widzimy, jak Chrystus dotyka serc tak różnych osób. Ale w tym zapierającym dech w piersiach dynamizmie, dostrzeganie tworzenia historii, bycia Kościołem, traktowania zaproszenia Pana do uobecniania Go z ogromną powagą. Synod, aby rozmawiać o synodalności, o wspólnym chodzeniu, bez autorytaryzmu, bez światowego dryfu, definiując (redefiniując) specyfikę (która istnieje, niech będzie przeklęta, jeśli istnieje) bycia chrześcijaninem. Po wysłuchaniu podsumowania pracy grupowej w obecności w Pradze, po południu słuchamy podsumowania pracy grupowej 280 przedstawicieli online, w tym nas pięciu przedstawicieli Kontynentu Cyfrowego. Imponująca ilość materiału, który dziś wieczorem sekretariat postara się streścić na dziesięciu stronach, które jutro rano zostaną przedłożone zgromadzeniu. Na koniec ten tekst zostanie przekazany biskupom europejskim, którzy do niedzieli przeczytają syntezę i sporządzą własne rozeznanie. Chciałbym podzielić się kilkoma sugestiami mojej grupy (dziękuję wam przyjaciele i współtowarzysze podróży), które tak wiele dały mi w tych dniach: synodalność jest sposobem na zintegrowanie napięć, aby nie polaryzować i nie dzielić, ale budować. Jak to możliwe, że Kościół, który przyjmuje bezwarunkową miłość, nie jest już w stanie przyjmować bezwarunkowo? Kościół, poprzez drogę osobistego nawrócenia, zajmuje się smutkami każdego człowieka, aby wskazać mu Pana Jezusa, uzdrowiciela. (Przysięgam: Wydaje mi się, że widzę Piotra lub Pawła wstającego i przyjmującego Słowo. To jest Kościół, nie ten mały, jak nam się wydaje, ale odbicie Boga, które wychodzi z serca Chrystusa).

Marc L. – Czwarty i ostatni dzień. Podsumujmy: 220 delegatów obecnych w Pradze, reprezentujących 45 krajów europejskich, do tego 10 osób na kraj online (wśród nich ja) na 280 delegatów. W trzech długich sesjach wysłuchaliśmy podsumowania refleksji 39 Konferencji Episkopatów (po 6 minut każda), następnie praca w grupach według języków (5 języków urzędowych: angielski, francuski, niemiecki, polski włoski): 13 w obecności i 12 online, którzy zdawali relację ze zgromadzenia (po 4 minuty). Wyobraźcie sobie wyprodukowany materiał, dyskusje, różnorodność. Dziś wieczorem (przez całą noc!) sekretariat przygotował dokument, który został odczytany dziś rano podczas zgromadzenia, dwie godziny czytania, bardzo gęsty tekst, który w najbliższych tygodniach zostanie opracowany i dostarczony, wraz z raportem biskupów europejskich, do sekretariatu generalnego, wraz z podsumowaniem pozostałych sześciu zgromadzeń kontynentalnych. Z tego materiału powstanie Instrumentum Laboris, które zostanie przeanalizowane w październiku przez wszystkich biskupów zgromadzonych w Rzymie. Teraz: to jest pierwsze. Pierwszy raz w historii Kościoła zastosowano taką metodę. Ograniczona, wciąż wymagająca dopracowania, ale która – poważnie! – dała głos tym, którzy chcieli zabrać głos w Kościele, która zaczęła się od ludu, by dotrzeć do pasterzy. A w przypadku Europy – mozaika języków, tradycji, wrażliwości, a w jej obrębie ponad 20 Kościołów greckokatolickich, czyli o bizantyjskim języku i liturgii, ale w komunii z Rzymem, bardzo różnych krajów, od Norwegii po Cypr, od Portugalii po Łotwę. Kraje silnie zdechrystianizowane i zsekularyzowane, kraje wciąż przeżywające spustoszenie komunizmu ze strachem w nim uczestniczące, kraje, w których katolicyzm jest religią państwową, kraje, w których katolicy stanowią 1% społeczeństwa (Bułgaria, Turcja). Europa, która dokonała odważnych wyborów na to spotkanie: brak dokumentu przygotowawczego (jako jedyni to zrobili), wszystkie zgromadzenia online (jeśli masz żołądek i żujesz języki: youtube.com/@CCEEMediaoffice/streams?app=desktop), właśnie po to, by wprowadzić w życie inkluzję. Tak, doświadczyłem czegoś wyjątkowego, jasnego, złożonego, intensywnego oblicza Kościoła, o różnych poglądach, jak w pierwszej wspólnocie. Ale która, wreszcie!, przyjęła metodę synodalną, by mówić o synodalności: słuchanie siebie nawzajem, przyjmowanie różnych opinii, szukanie punktów zbieżnych. Nie będzie to krok łatwy ani natychmiastowy, wychodząc od charyzmatu chrzcielnego, a następnie uznając posługi (biskupi pozostają biskupami!), ale chodzi o to, by mandat Boży, by powiedzieć, że Jezus dał nam swoje, każdy za swoją część, koncentrując się na niektórych wspólnych sprawach (większe włączenie kobiet, nadmierny klerykalizm, dramat nadużyć) i innych, które wciąż dzielą.

[Źródło: https://www.synod2023.org/blog/2023/02/09/through-the-eyes-of-an-influencer/]