Główne pytania do konsultacji podczas spotkań synodalnych
Główne pytania do konsultacji podczas spotkań synodalnych - krótki opis #
W oficjalnych dokumentach dotyczących synodu można znaleźć dwa sposoby sformułowania pytań stawianych w obecnym procesie synodalnym. Jeden pochodzi z Dokumentu Przygotowawczego XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów (p. IV). Drugi zawarty jest w dokumencie Vademecum Synodu o synodalności, p. 5.3. Poniżej prezentujemy oba te sformułowania.
Dodatkowo sekretariat synodu w Archidiecezji Wrocławskiej przygotował skróconą wersję pytań – która może być lepiej zrozumiała dla niektórych uczestników spotkań synodalnych. Ta wersja znajduje się w formie pliku PDF.
Wersja pytań przeznaczona dla młodzieży została przygotowana na stronie Archidiecezji Włocławskiej – umieszczamy ją na końcu dokumentu.
[Aktualizacja 7.12.2021 – w broszurze Przewodnik konsultacji synodalnych w Archidiecezji Poznańskiej umieszczono ciekawe sformułowania pytań synodalnych – dodaliśmy ją do poniższego zestawienia]
[Aktualizacja 18.12.2021 – na stronie Archidiecezji Krakowskiej umieszczono kolejną, wartościową wersję pytań – dodaliśmy ją do poniższego zestawienia]
[Aktualizacja 18.12.2021 – na stronie Diecezji Warszawsko-Praskiej pojawiła się ankieta przeznaczona do wypełnienia przesłania do końca lutego. Pytania zawarte w tej ankiecie dołączamy do niniejszego zestawienia]
[Aktualizacja 22.12.2021 – na stronie Archidiecezji Łódzkiej pojawiła się zmodyfikowana wersja pytań synodalnych, które umieszczamy w niniejszym zestawieniu. Zostały one pogrupowane w cztery bloki:
- I. Jak rozumiesz swoje miejsce w Kościele? (towarzyszenie podróży, słuchanie, zabieranie głosu)
- II. Do czego prowadzi mnie udział w liturgii? (celebrowanie, współodpowiedzialni w naszej wspólnej misji)
- III. Jak radzimy sobie z konfliktami i podziałami? (dialog w Kościele i społeczeństwie, ekumenizm)
- IV. Jak rozumiem swój udział w podejmowaniu decyzji i odpowiedzialności w Kościele? (władza i uczestnictwo, rozeznawanie i podejmowanie decyzji, formowanie się w synodalności)]
Ks. Stephen Latham z diecezji Galloway stworzył 10 krótkich refleksji wideo, z których każda odnosi się do dziesięciu tematów przedstawionych w Vademecum: chodzenie razem, słuchanie, mówienie itp. Wiele osób uważa te refleksje wideo za bardzo pomocne we wprowadzaniu ich w koncepcję Synodu.
Dodaliśmy je do materiałów synodalnych.
Zestawienie dostępnych sformułowań pytań synodalnych #
Pytanie fundamentalne #
Niniejszy Synod stawia następujące zasadnicze pytanie: Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”. Jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w waszym Kościele lokalnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”? (DP, 26).
Odpowiadając na to pytanie, jesteśmy zaproszeni do:
- przypomnienia sobie naszych doświadczeń: Jakie doświadczenia z naszego lokalnego Kościoła przywołuje na myśl to pytanie?
- ponownego odczytania tych doświadczeń w sposób bardziej pogłębiony: Jakie radości wywołały? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły przemyślenia?
- zebranie owoców, by się nimi podzielić: Gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co Duch Święty nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła lokalnego?
Aby pomóc w pogłębionej analizie tego fundamentalnego pytania, poniższe tematy podkreślają istotne aspekty „przeżywanej synodalności” (DP, 30). Odpowiadając na te pytania, warto pamiętać, że „podążanie razem” odbywa się na dwa głęboko powiązane ze sobą sposoby. Po pierwsze, podążamy razem, ze sobą nawzajem, jako Lud Boży. Następnie, podążamy razem jako Lud Boży z całą rodziną ludzką. Te dwie perspektywy ubogacają się wzajemnie i są pomocne w naszym wspólnym rozeznawaniu w kierunku głębszej komunii i bardziej owocnej misji.
Pytania towarzyszące każdemu z dziesięciu poniższych tematów mogą być użyte jako punkt wyjścia lub pomocne wskazówki. Wasza rozmowa i dialog nie muszą się ograniczać do poniższych pytań:
Pytanie fundamentalne
Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”. Jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w waszym Kościele lokalnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?
Trzy etapy udzielanej odpowiedzi:
Przypomnienie sobie naszych doświadczeń: Jakie doświadczenia z waszego Kościoła przywodzi na myśl to fundamentalne pytanie?
Ponowne odczytanie tych doświadczeń w sposób bardziej pogłębiony: Jakie radości wywołały te doświadczenia? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły intuicje?
Zebranie owoców, aby się nimi podzielić: Gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła diecezjalnego?
I Pytanie fundamentalne
Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”. Jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w waszym Kościele lokalnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?
Pytania pomocnicze do pytania fundamentalnego:
Jakie doświadczenia z naszego Kościoła przywodzi na myśl to fundamentalne pytanie?
Jakie radości wywołały te doświadczenia? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły intuicje?
Gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co nas prosi? Co z dotychczasowych doświadczeń jest cenne i co należałoby zachować? Jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszej parafii, dla naszego Kościoła diecezjalnego?
Synod proponuje podjęcie dziesięciu kluczowych tematów, do których zostały dołączone pytania pomocnicze. Archidiecezjalny Zespół Synodalny przygotował dwa podstawowe scenariusze spotkań. Scenariusz pierwszy przeznaczony jest dla chrześcijan chcących rozeznawać w świetle wiary. Drugi dla osób odwołujących się przede wszystkim do sumienia (zob. VI.4a i VI.4b).
VI.1. Trzy elementy rozeznawania
Koordynator/moderator powinien być bardzo elastyczny. Może zastosować inną metodę poprowadzenia spotkania. Jeśli to możliwe, podczas spotkania nie powinno jednak zabraknąć trzech podstawowych elementów rozeznawania, niezależnie od tego, czy rozeznawanie podejmowane jest w świetle wiary, czy odwołuje się jedynie do sumienia (scenariusze przygotowane przez Archidiecezjalny Zespół Synodalny zawierają te trzy elementy):
- przypomnienie sobie, jakie doświadczenia z lokalnego Kościoła (parafialnego, diecezjalnego, polskiego) przywołuje na myśl podjęty temat czy postawione pytanie?
- ponowne odczytanie tych doświadczeń w sposób bardziej pogłębiony: Jakie radości wywołały? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły przemyślenia?
- zebranie owoców, by się nimi podzielić: Gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co Duch Święty nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła lokalnego?
VI.2. Dwa kluczowe pytania
Rozmowy w grupach, niezależnie od wybranego tematu, powinny koncentrować się wokół dwóch zasadniczych pytań:
- Jak dzisiaj „idziemy razem” w naszym Kościele lokalnym (we wspólnocie, w środowisku, w parafii, w diecezji, w Polsce)?
- Do podjęcia jakich kro- ków zaprasza nas Duch Święty, aby bardziej „iść razem”?
Odpowiadając na te pytania, warto pamiętać, że „idziemy razem” na dwa głęboko po- wiązane ze sobą sposoby. Po pierwsze, „idziemy razem” ze sobą nawzajem, jako Lud Boży. Następnie, „idziemy razem” jako Lud Boży z całą rodziną ludzką. Te dwie perspektywy wzajemnie się wzbogacają.
VI.3. Tematy i pytania
Pytania dołączone do tematów mogą być użyte jako punkt wyjścia lub pomocne wskazówki. Rozmowa i dialog nie muszą się jednak do nich ograniczać. Nie chodzi też o to, by odpowiadać na wszystkie pytania, ale by podejmując jeden temat wybrać te, które są najbardziej ważne w lokalnym kontekście. Można także postawić inne pytania, pozostając jednak w obszarze dziesięciu zaproponowanych tematów. Warto wciąż przypominać sobie dwa kluczowe pytania, które ukierunkowują wszystkie rozmowy w grupach.
Dziesięć głównych tematów synodalnych #
1. TOWARZYSZE PODRÓŻY
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię.
W naszym Kościele lokalnym kim są ci, którzy „podążają razem”? Kim są ci, którzy wydają się bardziej oddaleni? W jaki sposób jesteśmy wezwani, aby wzrastać jako towarzysze? Jakie grupy lub osoby pozostają na marginesie?
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię.
Kiedy mówimy „nasz Kościół”, kto do niego należy? Kim są ci, którzy wydają się bardziej oddaleni? Kim są towarzysze podróży, także poza obszarami kościelnymi?
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię.
Kim są ci, którzy w waszym Kościele lokalnym „podążają razem”? Kiedy mówimy „nasz Kościół”, kto do niego należy? Kto nas prosi, abyśmy szli razem? Kim są towarzysze podróży, także poza obszarami kościelnymi? Jakie osoby lub grupy są pozostawione na marginesie, formalnie lub faktycznie?
IDĄC RAZEM
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy w drodze. Zastanówmy się, jak wygląda nasz Kościół lokalny. Kim są ci, którzy „idą razem”? Z kim ja „idę razem”? Kim są ci, którzy wydają się bardziej oddaleni? Jakie grupy lub osoby pozostają na marginesie? Kogo nie spotykam na drodze?
Co mogę/co możemy zrobić, aby „iść bardziej razem”? Jak spotkać tych, którzy pozostają na marginesie?
- Które ze wspólnot parafialnych są najliczniejsze i dlaczego?
- Które ze wspólnot parafialnych są najmniej liczne i dlaczego?
- Które ze wspólnot parafialnych przeżywają kryzys i dlaczego?
- Które grupy społeczne mogą czuć się zmarginalizowane w kościele i dlaczego?
- Co można uczynić, aby każdy człowiek ochrzczony czuł się w Kościele, jak w domu?
- Czy twoja parafia/ wspólnota jest dla ciebie miejscem rozwoju twojej wiary i dlaczego?
- Kiedy mówisz „mój Kościół”, to kto do niego należy?
- Kto według ciebie jest odpowiedzialny za twoją wspólnotę Kościoła?
- Jakie grupy lub osoby pozostają na marginesie twojej wspólnoty Kościoła?
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię.
Kiedy mówimy „nasz Kościół”, to kogo mamy na myśli? Kto w naszym Kościele „podąża razem”? Kto oczekuje, aby bardziej ku niemu wyjść i zaprosić go do wspólnej drogi wiary? Jakie osoby lub grupy są zaniedbane i nie objęte troską o to, by iść razem drogą wiary i stanowić jedną wspólnotę Kościoła?
2. SŁUCHANIE
Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń.
W jaki sposób Bóg przemawia do nas poprzez głosy, które czasami ignorujemy? W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy, zwłaszcza kobiety i młodzi ludzie? Co ułatwia lub utrudnia nasze słuchanie? Jak dobrze słuchamy tych, którzy są na peryferiach? W jaki sposób jest włączony wkład osób konsekrowanych, mężczyzn i kobiet? Jakie są ograniczenia w naszej zdolności słuchania, zwłaszcza tych, którzy mają inne poglądy niż nasze własne? Jaka jest przestrzeń dla głosu mniejszości, zwłaszcza tych, którzy doświadczają ubóstwa, marginalizacji lub wykluczenia społecznego?
Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń.
Kogo słyszę w Kościele? Kogo nie słyszę lub trudno mi słyszeć? Co słyszę? Co pomaga mi słuchać? Co przeszkadza mi w słuchaniu? Kiedy czuję się słuchana/ słuchany? Jak słucham mniejszości, grup wykluczonych, osób spoza Kościoła?
Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń.
Wobec kogo nasz Kościół partykularny jest „dłużny słuchania”? W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy, zwłaszcza młodzi i kobiety? W jaki sposób włączamy wkład osób konsekrowanych, mężczyzn i kobiet? Jaką przestrzeń ma głos mniejszości, odrzuconych i wykluczonych? Czy potrafimy zidentyfikować uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie? W jaki sposób wsłuchujemy się w społeczny i kulturowy kontekst, w jakim żyjemy?
Słuchanie jest pierwszym krokiem do spotkania. Wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń. Bóg może przemawiać do mnie również przez drugiego człowieka. Zastanówmy się, czy my się wzajemnie słuchamy? W jakich sytuacjach ignorujemy ten głos? W jaki sposób Bóg przemawia do nas poprzez głosy, które ignorujemy? Czy uważasz, że w Kościele słucha się głosu świeckich? Jak słucha się księży? W jaki sposób słucha się kobiet? W jaki sposób słucha się młodych ludzi? Jakie miejsce ma głos mniejszości, wykluczonych i odrzuconych? Jak są słuchani ubodzy? Jak słuchane są osoby konsekrowane – kobiety i mężczyźni?
Co ułatwia lub utrudnia moje/nasze słuchanie? Jakie są ograniczenia w mojej/naszej zdolności słuchania, zwłaszcza tych, którzy mają inne poglądy niż nasze własne?
Co możemy zrobić, aby bardziej siebie wzajemnie słuchać w Kościele? Co możemy zrobić, aby słuchać osób, które są z dala od Kościoła, są uprzedzone do Kościoła lub są wrogo do niego nastawione?
- W jaki sposób Bóg przemawia do nas poprzez głosy, które czasami ignorujemy?
- Czy, a jeśli tak, to w jaki sposób wysłuchiwani są świeccy, zwłaszcza kobiety i młodzi ludzie?
- Jak wygląda w Archidiecezji tolerancja wobec tych, którzy mają inne poglądy niż oficjalne stanowisko Kościoła?
- Jaki jest wkład osób konsekrowanych w słuchiwanie się w głos Boga i Kościoła?
- Jaki jest zakres zabierania głosu przez mniejszości, a zwłaszcza osoby doświadczające ubóstwa, marginalizacji lub wykluczenia społecznego?
- W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy, zwłaszcza kobiety i ludzie młodzi?
- Czy masz przekonanie, że jesteś słuchany w Kościele?
- Co utrudnia lub ułatwia usłyszenie twojego głosu w twojej parafii/wspólnocie?
- Na ile wysłuchiwany jest głos osób konsekrowanych (kobiet i mężczyzn) w twojej wspólnocie/parafii?
- Czy osoby konsekrowane są włączane w życie wspólnoty parafialnej?
- Czy głos osób starszych, wykluczonych, zmarginalizowanych, mniejszości, osób doświadczających ubóstwa i wykluczenia jest wysłuchiwany w twojej wspólnocie parafialnej?
- Czy potrafisz określić uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie siebie w parafii/we wspólnocie?
Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń.
Czy umiemy słuchać siebie nawzajem w naszym Kościele? Czyj głos jest pomijany lub za mało słyszany? Z jakiego powodu? Czy potrafimy określić uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie innych? Czy z otwartym umysłem i sercem umiemy wsłuchiwać się w poglądy inne niż nasze; także osób spoza wspólnoty Kościoła?
3. ZABIERANIE GŁOSU
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.
Co umożliwia lub utrudnia odważne, szczere i odpowiedzialne wypowiadanie się w naszym Kościele lokalnym i w społeczeństwie? Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne? Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)? Kto przemawia w imieniu wspólnoty chrześcijańskiej i jak jest on wybierany?
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.
Kiedy i jak udaje mi się powiedzieć to, co jest dla mnie ważne w mojej parafii / ruchu? Co pozwala mi mówić szczerze, odważnie i odpowiedzialnie? Co przeszkadza mi mówić szczerze? Co robimy jako wspólnota, aby móc wobec siebie mówić szczerze? Kto przemawia w imieniu parafii, jak jest wybierany?
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.
W jaki sposób krzewimy wolny i autentyczny styl komunikacji wewnątrz wspólnoty i jej organów, bez dwulicowości i oportunizmu? A w odniesieniu do społeczeństwa, do którego należymy? Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne? Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)? Kto przemawia w imieniu wspólnoty chrześcijańskiej i jak jest on wybierany?
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą, w sposób wolny, otwarty i szczery, prawdę z miłością. Zastanówmy się, co umożliwia lub utrudnia odważne, szczere i odpowiedzialne wypowiadanie się w naszym Kościele lokalnym i w społeczeństwie? Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne? Kiedy to się nie udaje i dlaczego? Jak wygląda współpraca z mediami (nie tylko z katolickimi)? Kto w mediach wypowiada się w imieniu wspólnoty chrześcijańskiej? Kto te osoby wybiera? Jak odróżniać w przestrzeni publicz- nej prywatne opinie od oficjalnego nauczania Kościoła? Jak możemy poszerzyć w Kościele przestrzeń do swobodnej wypowiedzi? Jak poprawić jakość obecności Kościoła w mediach?
- Co umożliwia lub utrudnia odważne, szczere i odpowiedzialne wypowiadanie się w naszym Kościele lokalnym i w społeczeństwie?
- Jakie są możliwości zabierania głosu osób świeckich w sprawach kościelnych?
- Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne?
- Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)?
- Kto przemawia w imieniu wspólnoty chrześcijańskiej i jak jest on wybierany?
- Co umożliwia lub utrudnia odważne, szczere i odpowiedzialne wypowiadanie się w naszym Kościele lokalnym/ wspólnocie/ społeczeństwie?
- Jak w twojej wspólnocie funkcjonują relacje z mediami (nie tylko z katolickimi)?
- Kto przemawia w imieniu parafii/wspólnoty i jak jest on wybierany/wyznaczany?
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i zaufaniem, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.
Czy w Kościele nasz/mój głos ma znaczenie i czy znajdujemy przestrzeń do wypowiedzi i bycia wysłuchanym? Czy czujemy, że przemawiający w naszym imieniu faktycznie reprezentują także nas? Jaki mamy na to realny wpływ?
4. CELEBROWANIE
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.
W jaki sposób modlitwa i celebracje liturgiczne inspirują i ukierunkowują nasze wspólne życie i misję w naszej wspólnocie? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii? Jaka przestrzeń jest dana na uczestniczenie w posłudze lektora i akolity?
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.
W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna wpływają na tworzenie naszej wspólnoty? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? Co robimy, aby wszyscy wierni brali czynny udział w liturgii? Jakie odpowiedzialności powierza się świeckim?
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.
W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i ukierunkowują nasze „podążanie razem”? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania? Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?
Wspólna droga w Kościele opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii. Zastanówmy się, w jaki sposób modlitwa i celebracje liturgiczne inspirują i kształtują życie i misję w naszej wspólnocie? W jaki sposób wpływają na najważniejsze decyzje? W jakim stopniu włączamy uczestników liturgii w podejmowanie funkcji liturgicznych? Co zrobić, abyśmy wszyscy pełniej uczestniczyli w liturgii?
- W jaki sposób modlitwa i celebracje liturgiczne inspirują i ukierunkowują nasze wspólne życie i misję w naszej wspólnocie?
- W jaki sposób modlitwa i celebracje liturgiczne inspirują najważniejsze decyzje?
- W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii?
- Jaka przestrzeń jest dana na uczestniczenie w posłudze lektora i akolity?
- Jakie są mankamenty w celebracji i modlitwie w obszarze parafii, dekanatu i diecezji?
- W jaki sposób modlitwa i celebracje liturgiczne inspirują i ukierunkowują nasze wspólne życie i misję w naszej wspólnocie/parafii?
- Czy liturgia (Słowo Boże, sakramenty, sakramentalia) pomagają tobie i wspólnocie
w podejmowaniu najważniejszych decyzji? - W jaki sposób zachęcamy wszystkich wiernych do czynnego uczestnictwa w liturgii i pełnienia funkcji liturgicznych?
- Czy w twojej wspólnocie jest zauważalna posługa lektora (głoszenie słowa) i akolity
(szafarz komunii świętej)? - Czym jest dla Ciebie i jak przeżywasz odpust w twojej parafii?
„Wspólna droga” jest możliwa tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa Bożego i sprawowaniu Eucharystii.
Czy liturgiczne celebracje i doświadczenie wspólnotowej modlitwy w naszym Kościele mają realny wpływ na moją/naszą praktykę codziennego życia: decyzje, wybory, inspiracje? Czy czujemy się zaproszeni do czynnego (praktycznego) zaangażowania w liturgię, czy też pozostawia nam się rolę „widza”? Czy sami pielęgnujemy w sobie pragnienie zaangażowania? Czy przeżywanie liturgii umacnia i motywuje mnie/nas do podjęcia misji ewangelizacji?
5. WSPÓŁODPOWIEDZIALNI W NASZEJ WSPÓLNEJ MISJI
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego
członkowie.
Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób każda osoba ochrzczona jest powołana do uczestniczenia w misji Kościoła? Co przeszkadza ochrzczonym w byciu aktywnymi w misji? Jakie obszary misji są przez nas zaniedbywane? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa w różny sposób (zaangażowanie społeczne i polityczne, badania naukowe, nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka, troska o środowisko itp.). W jaki sposób Kościół pomaga tym członkom przeżywać ich służbę społeczeństwu w sposób misyjny? W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i przez kogo?
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.
Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób biorę udział w misji? Co przeszkadza ochrzczonym w byciu aktywnymi w misji? Jakie obszary misji są przez nas zaniedbywane? Co jest naszą misją?
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.
Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany do bycia czynnym uczestnikiem misji? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, w badania naukowe i nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka i troska o wspólny dom itp.). Jak pomaga im przeżywać to zaangażowanie w logice misyjnej? W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i kto w nich uczestniczy? W jaki sposób są włączane i dostosowywane różne tradycje dotyczące stylu synodalnego, stanowiące dziedzictwo wielu Kościołów, zwłaszcza wschodnich, w perspektywie skutecznego świadectwa chrześcijańskiego? Jak przebiega współpraca na terytoriach, gdzie istnieją różne Kościoły sui iuris?
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy ochrzczeni. Zastanówmy się, co jest naszą wspólną misją? W jaki sposób członkowie naszego Kościoła lokalnego są aktywni w jego misji? Co pomaga, a co przeszkadza? Jakie obszary misji są zaniedbywane? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, badania naukowe, nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka, troska o środowisko itp.)? W jaki sposób wspólnota Kościoła pomaga tym osobom przeżywać ich zaangażowanie na rzecz społeczeństwa jako służbę? Kto i w jaki sposób rozeznaje, planuje i podejmuje decyzje o kierunkach zaangażowania duszpasterskiego? Co możemy zrobić, abyśmy wszyscy pełniej uczestniczyli w misji Kościoła?
- W jaki sposób każda osoba ochrzczona jest powołana do uczestniczenia w misji Kościoła?
- Co przeszkadza ochrzczonym w byciu aktywnymi w misji?
- Jakie obszary misji są przez nas zaniedbywane?
- W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, badania naukowe, nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka, troska o środowisko itp.)?
- W jaki sposób Kościół pomaga tym członkom przeżywać ich służbę społeczeństwu w sposób misyjny oraz w jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i przez kogo?
- Jesteś uczniem-misjonarzem – to czy realizujesz misje Kościoła i w jaki sposób?
- Co ci przeszkadza w byciu aktywnym w misji Kościoła?
- Jakie obszary misji są przez parafię/wspólnotę zaniedbywane?
- W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i kto w nich uczestniczy?
- Czy osoby pełniące różne funkcje społeczne i polityczne w twoim środowisku mogą liczyć
na wsparcie twoje i twojej wspólnoty? Jeśli tak, to w jaki sposób? - Czy styl synodalny (spotkanie, słuchanie, rozeznawanie, podejmowanie decyzji,) jest obecny i praktykowany w twojej wspólnocie (rada duszpasterska, parafialna, katechetyczna, ekonomiczna, kapituła)?
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.
Czy mamy świadomość, że jako ochrzczeni wszyscy jesteśmy powołani do misji ewangelizowania? Co nas hamuje w podejmowaniu tej misji i wspieraniu w niej innych: w nas samych, w środowisku życia, we współczesnej kulturze?
6. DIALOG W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE
Dialog wymaga wytrwałości i cierpliwości, ale umożliwia także wzajemne zrozumienie.
W jakim stopniu różne osoby w naszej wspólnocie spotykają się, aby prowadzić dialog? Jakie są miejsca i środki dialogu w naszym Kościele lokalnym? W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, wspólnotami zakonnymi na danym terenie, stowarzyszeniami świeckich i ruchami itd.? W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności? Na jakie szczegółowe kwestie w Kościele i społeczeństwie powinniśmy zwrócić większą uwagę? Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania mamy z wyznawcami innych religii i z osobami bez afiliacji religijnej? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego i ludzi żyjących w ubóstwie?
Dialog jest drogą wytrwałości, która obejmuje także milczenie i cierpienie, lecz jest zdolny do zbierania doświadczeń ludzi i narodów.
W jakim stopniu różne osoby w naszej wspólnocie spotykają się, aby prowadzić dialog? Jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie naszej parafii / ruchu ? W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności? Co robimy, aby współpracować z wspólnotami zakonnymi, z stowarzyszeniami i ruchami świeckich itd.? Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania mamy z wyznawcami innych religii i z osobami spoza Kościoła? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego i ludzi żyjących w ubóstwie?
Dialog jest drogą wytrwałości, która obejmuje także milczenie i cierpienie, lecz jest zdolny do zbierania doświadczeń ludzi i narodów.
Jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie naszego Kościoła partykularnego? W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności? W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, z oraz pomiędzy wspólnotami zakonnymi obecnymi na tym terenie, z oraz pomiędzy stowarzyszeniami i ruchami świeckich itd.? Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania rozwijamy z wyznawcami innych religii i niewierzącymi? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego, ubogich itd.?
DIALOG W KOŚCIELE
Dialog wymaga wytrwałości i cierpliwości, umożliwia wzajemne zrozumienie. Zastanówmy się, w jakich sytuacjach różne osoby w naszej wspólnocie spotykają się, aby prowadzić dialog? Jak często się to zdarza? Jakie są miejsca i sposoby dialogu w naszym Kościele lokalnym? Jak wygląda współpraca ze wspólnotami zakonnymi, stowarzyszeniami świeckich, ruchami itd.? Czy zauważane i doceniane są charyzmaty danej wspólnoty, realia jej działania, potrzeby i zobowiązania? W jaki sposób są rozwiązywane konflikty i trudności? Jak podchodzi się do różnicy poglądów? Na jakie szczegółowe kwestie w Kościele powinni- śmy zwrócić większą uwagę? Co możemy zrobić, aby poprawić jakość dialogu w Kościele?
DIALOG W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE
Dialog wymaga wytrwałości i cierpliwości, umożliwia wzajemne zrozumienie. Zastanówmy się, jak w naszym środowisku (praca, sąsiedztwo, społeczność lokalna, nasza miejscowość, nasz kraj) rozmawiamy ze sobą i szukamy wspólnych rozwiązań. Jak siebie wzajemnie słuchamy? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych: świata polityki, ekonomii, kultury, struktur samorządowych i ludzi żyjących w ubóstwie? Na jakie szczegółowe kwestie powinniśmy zwrócić większą uwagę? Co możemy zrobić dla jakości dialogu?
DIALOG MIĘDZYRELIGIJNY Z OSOBAMI, KTÓRE NIE UTOŻSAMIAJĄ SIĘ
Z ŻADNĄ WSPÓLNOTĄ RELIGIJNĄ, Z OSOBAMI NIEWIERZĄCYMI
Dialog wymaga wytrwałości i cierpliwości, umożliwia wzajemne zrozumienie. Zastanówmy się, jakie mamy doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania z wyznawcami innych religii? Jakie mamy doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania z osoba- mi, które nie utożsamiają się z żadną wspólnotą religijną? Jak odnosimy się do osób, które decydują się na apostazję, jak ze sobą rozmawiamy? Jakie mamy doświadczenie kontaktów i rozmów z osobami areligijnymi? Jak próbujemy się zrozumieć? Co możemy robić razem?
- W jakim stopniu różne osoby w naszej wspólnocie spotykają się, aby prowadzić dialog?
- Jakie są miejsca i środki dialogu w naszym Kościele lokalnym?
- W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, wspólnotami zakonnymi na danym terenie, stowarzyszeniami świeckich i ruchami itd.?
- W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności (na jakie szczegółowe kwestie w Kościele i społeczeństwie powinniśmy zwrócić większą uwagę)?
- Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania mamy z wyznawcami innych religii i z osobami bez afiliacji religijnej (w jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego i ludzi żyjących w ubóstwie)?
- Czy i jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie twojej wspólnoty/parafii?
- W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności w twojej wspólnocie/parafii?
- W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, wspólnotami zakonnymi na danym terenie, stowarzyszeniami świeckich i ruchami itd.?
- Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania mamy z wyznawcami innych religii
i z osobami bez afiliacji religijnej? - Czy i w jaki sposób twoja wspólnota prowadzi dialog i korzysta z doświadczeń innych instytucji społeczeństwa (świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego i ludzi żyjących w ubóstwie)?
Dialog wymaga wytrwałości i cierpliwości, ale umożliwia także wzajemne zrozumienie.
W jaki sposób w naszym Kościele rozwiązywane są konflikty i trudności wynikające z różnicy poglądów, dążeń, oczekiwań? Czy dialog jest naszym sposobem wychodzenia z tych problemów? Jak w tym kontekście wygląda współpraca różnych instytucji, organizacji i ruchów kościelnych? Czy umiemy uczyć się form dialogu od instytucji niekościelnych? Czy dialog jest również przestrzenią naszego spotkania z wyznawcami innych religii i zniewierzącymi?
7. EKUMENIZM
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest,
zajmuje szczególne miejsce na drodze synodalnej.
Jakie relacje ma nasza wspólnota kościelna z członkami innych tradycji chrześcijańskich i wyznań? Co nas łączy i jak razem podążamy? Jakie owoce przyniosło nam wspólne podążanie? Jakie są trudności? Jak możemy zrobić następny krok we wspólnym podążaniu naprzód?
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce w procesie synodalnym.
Jakie relacje utrzymujemy z naszymi braćmi i siostrami innych wyznań chrześcijańskich? Jakich obszarów one dotyczą? Jakie owoce wynieśliśmy z tego „podążania razem”? Jakie są trudności?
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce w procesie synodalnym.
Jakie relacje utrzymujemy z naszymi braćmi i siostrami innych wyznań chrześcijańskich? Jakich obszarów one dotyczą? Jakie owoce wynieśliśmy z tego „podążania razem”? Jakie są trudności?
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce na drodze synodalnej. Zastanówmy się, jakie relacje ma nasza wspólnota kościelna z członkami innych tradycji chrześcijańskich i wyznań. Co nas łączy i jaką podejmujemy współpracę? Jakie owoce przynosi nasza współpraca? Jakie są trudności? Jakie jest moje odniesienie do osób należących do innych wspólnot chrześcijań- skich? Jaki następny krok możemy zrobić na wspólnej drodze?
- Jakie relacje ma nasza wspólnota kościelna z członkami innych tradycji chrześcijańskich i wyznań?
- Co nas łączy i jak razem podążamy?
- Jakie owoce przyniosło nam wspólne podążanie?
- Jakie są trudności we wspólnym podążaniu?
- Jak możemy zrobić następny krok we wspólnym podążaniu naprzód?
- Jakie relacje ma nasza wspólnota kościelna z członkami innych tradycji chrześcijańskich
i wyznań? - Czy w twojej wspólnocie /parafii są inne wyznania chrześcijańskie? Czy prowadzony jest dialog, jakie są trudności, wyzwania i owoce tej współpracy?
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce na drodze synodalnej.
Jakie relacje utrzymujemy z naszymi siostrami i braćmi innych wyznań chrześcijańskich? Jakich obszarów one dotyczą? Jakie są owoce tych wzajemnych relacji a jakie bywają trudności?
8. WŁADZA I UCZESTNICTWO
Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym.
W jaki sposób nasza wspólnota kościelna określa cele, do których należy dążyć, drogę do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć? W jaki sposób sprawowana jest władza lub zarządzanie w naszym Kościele lokalnym? W jaki sposób praca zespołowa i współodpowiedzialność są realizowane w praktyce? W jaki sposób i przez kogo przeprowadzane są ewaluacje? Jak są promowane posługi i odpowiedzialność świeckich? Czy mamy owocne doświadczenia synodalności na poziomie lokalnym? Jak funkcjonują organizmy synodalne na poziomie Kościoła lokalnego (Rady Duszpasterskie w parafiach i diecezjach, Rady Kapłańskie itd.)? Jak możemy promować bardziej synodalne podejście w naszym uczestnictwie i przewodzeniu?
Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym.
Kto i jak określa cele wspólnotowe, do których należy dążyć, sposób ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć? Jak sprawowana jest władza w naszym Kościele? W jakich sytuacjach doświadczamy pracy zespołowej i współodpowiedzialności? Jak promowane są posługi i odpowiedzialność świeckich? Jak funkcjonują rady parafialne, Rada Duszpasterska, Rada Kapłańska, inne? Czy są one doświadczeniem owocnym?
Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym.
W jaki sposób są określane cele, do których należy dążyć, droga do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć? Jak sprawowana jest władza w naszym Kościele partykularnym? Jakie są praktyki pracy zespołowej i współodpowiedzialności? Jak promuje się posługi świeckich i podejmowanie odpowiedzialności przez wiernych? Jak funkcjonują organy synodalne na poziomie Kościoła partykularnego? Czy są one doświadczeniem owocnym?
Kościół synodalny jest Kościołem, w którym wszyscy jesteśmy równi w godności i wszyscy podejmujemy odpowiedzialność. Zastanówmy się, w jaki sposób określamy w Kościele lokalnym cele, do których należy dążyć, drogę do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć. W jaki sposób sprawowana jest w nim władza i zarządzanie? Jak się czuję w tak zarządzanej wspólnocie? W jaki sposób praca zespołowa i współodpowiedzialność są realizowane w praktyce? W jaki sposób i przez kogo oceniana jest owocność działań? W jaki sposób osoby świeckie są zapraszane do odpowiedzialności? Do jakich posług? Czy ich udział jest właściwie doceniany? Jakie mamy doświadczenia dobrej współpracy, wspólnego rozeznawania i współdecydowania? Jak funkcjonują rady duszpasterskie, rady ekonomiczne, rady kapłańskie i inne organy kolegialne? Jak możemy rozwijać wrażliwość synodalną w naszym Kościele lokalnym?
- Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym (w jaki sposób nasza wspólnota kościelna określa cele, do których należy dążyć, drogę do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć?
- W jaki sposób sprawowana jest władza lub zarządzanie w naszym Kościele lokalnym?
- W jaki sposób praca zespołowa i współodpowiedzialność są realizowane w praktyce? (w jaki sposób i przez kogo przeprowadzane są ewaluacje?);
- Jak są promowane posługi i odpowiedzialność świeckich (czy mamy owocne doświadczenia synodalności na poziomie lokalnym?
- Jak funkcjonują organizmy synodalne na poziomie Kościoła lokalnego (Rady Duszpasterskie w parafiach i diecezjach, Rady Kapłańskie itd.)?
- Czy w twojej wspólnocie/parafii są określane cele do których należy dążyć, droga do ich osiągnięcia i kroki które należy podjąć, aby je osiągnąć?
- Czy rozeznawanie celów jest pracą zespołową, realizowaną z udziałem wszystkich chętnych członków wspólnoty/parafii?
- Czy w proces rozeznawania i posługi włącza się osoby świeckie, konsekrowane, różnych grup i ruchów kościelnych?
Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym.
Kto w naszym Kościele podejmuje decyzje i czego one dotyczą? Czy jest to wyłącznie forma indywidualnego przewodniczenia czy jest też w tym wymiar wspólnotowy? Czy istnieje współpraca zespołowa i czy w tym kontekście promowane jest zaangażowanie świeckich, np. w radach duszpasterskich i ekonomicznych, w kierowaniu wspólnotami? Czy jesteśmy gotowi podjąć się współodpowiedzialności za podejmowane decyzje i działania?
9. ROZEZNAWANIE I PODEJMOWANIE DECYZJI
W stylu synodalnym podejmujemy decyzje poprzez rozeznawanie tego, co Duch Święty mówi przez całą naszą wspólnotę.
Jakie metody i procesy stosujemy w podejmowaniu decyzji? Jak je można ulepszyć? Jak krzewimy branie udziału w podejmowaniu decyzji w strukturach hierarchicznych? Czy nasze metody podejmowania decyzji pomagają nam słuchać całego Ludu Bożego? Jaki jest związek między konsultacją a podejmowaniem decyzji i jak to realizujemy w praktyce? Jakich narzędzi i procedur używamy, aby promować przejrzystość i możliwość rozliczenia? Jak możemy wzrastać we wspólnotowym rozeznawaniu duchowym?
W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsensusu wypływającego ze wspólnego posłuszeństwa Duchowi Świętemu.
Jakie metody stosujemy we wspólnym rozeznawaniu i podejmowaniu decyzji? Jak można je ulepszyć? Jak krzewimy udział w podejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie? Czy nasze metody podejmowania decyzji pomagają nam słuchać całego Ludu Bożego? Jaki wpływ na podejmowanie decyzji ma czas konsultacji? W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość decyzji i możliwość ich rozliczenia? Co możemy robić, aby wzrastać we wspólnotowym rozeznawaniu duchowym?
W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsensusu wypływającego ze wspólnego posłuszeństwa Duchowi Świętemu.
Za pomocą jakich procedur i jakich metod wspólnie rozeznajemy i podejmujemy decyzje? Jak je można ulepszyć? Jak krzewimy udział w podejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie? Jak artykułujemy fazę konsultacyjną z tą decyzyjną, proces dochodzenia do decyzji (decision- making) z momentem jej podjęcia (decision-taking)? W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość i możliwość rozliczenia?
Styl synodalny charakteryzuje się tym, że decyzje podejmowane są poprzez rozeznawanie tego, co Duch Święty mówi przez całą wspólnotę. Zastanówmy się, jakie metody stosujemy w podejmowaniu decyzji? Jak je można ulepszyć? Czy styl synodalny jest widoczny w przewodzeniu naszemu Kościołowi lokalnemu? Czy nasze metody podejmowania de- cyzji pomagają nam słuchać całego Ludu Bożego? Jak to realizujemy w praktyce? Jakich narzędzi i procedur używamy, aby promować przejrzystość i możliwość rozliczenia z podejmowanych działań i decyzji w Kościele? Jak możemy uczyć się wspólnotowego rozeznawania w Duchu Świętym i w nim wzrastać?
- Jakie metody i procesy stosujemy w podejmowaniu decyzji i jak je można ulepszyć?
- Jak krzewimy branie udziału w podejmowaniu decyzji w strukturach hierarchicznych?
- Czy nasze metody podejmowania decyzji pomagają nam słuchać całego Ludu Bożego?
- Jaki jest związek między konsultacją a podejmowaniem decyzji i jak to realizujemy w praktyce?
- Jakich narzędzi i procedur używamy, aby promować przejrzystość i możliwość rozliczenia (jak możemy wzrastać we wspólnotowym rozeznawaniu duchowym)?
- Jakie metody i procesy stosujemy w naszej wspólnocie/parafii przy podejmowaniu decyzji?
- Czy motywujesz siebie i innych do udziału w podejmowaniu decyzji we wspólnotach zorganizowanych hierarchicznie (rada duszpasterska, parafialna, ekonomiczna, kapituła zakonna)?
- Jaki jest w twojej wspólnocie/parafii związek pomiędzy konsultacją a podejmowaniem decyzji i jak to jest realizowane w praktyce?
- Czy w twojej wspólnocie/parafii istnieją narzędzia i procedury promujące przejrzystość
i możliwość rozliczenia wspólnotowych decyzji?
Na drodze synodalnej podejmujemy decyzje poprzez rozeznawanie tego, co Duch Święty mówi przez całą naszą wspólnotę.
Jak rozumiemy to, że Kościół jest hierarchiczny a nie demokratyczny? Czy w tak zorganizowanym Kościele widzimy miejsce dla wspólnego rozeznawania i podejmowania decyzji całego ludu Bożego wraz z pasterzami? Jak możemy wzrastać we wspólnotowym rozeznawaniu duchowym?
10. FORMOWANIE SIĘ W SYNODALNOŚCI
Synodalność pociąga za sobą otwartość na zmiany, formację i ciągłe uczenie się.
W jaki sposób nasza wspólnota kościelna formuje ludzi, aby byli bardziej zdolni do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem, uczestniczenia w misji i angażowania się w dialog? Jaka formacja jest oferowana, aby wspierać rozeznawanie i sprawowanie władzy w sposób synodalny?
Duchowość podążania razem jest powołaniem do stawania się zasadą wychowawczą dla formacji osoby ludzkiej i chrześcijanina, rodzin i wspólnot.
W jaki sposób nasza wspólnota kościelna formuje ludzi, aby byli bardziej zdolni do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem, uczestniczenia w misji i angażowania się w dialog? Jaka formacja jest proponowana, aby wspierać rozeznawanie i sprawowanie władzy w sposób synodalny?
Duchowość podążania razem jest powołaniem do stawania się zasadą wychowawczą dla formacji osoby ludzkiej i chrześcijanina, rodzin i wspólnot.
Jak formujemy osoby, zwłaszcza te, które pełnią odpowiedzialne funkcje we wspólnocie chrześcijańskiej, aby były bardziej zdolne do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem i dialogowania? Jaką formację oferujemy w zakresie rozeznawania i sprawowania władzy? Jakie narzędzia pomagają nam odczytywać dynamiki kultur, w których jesteśmy zanurzeni i ich wpływ na nasz styl Kościoła?
Synodalność pociąga za sobą otwartość na zmiany, formację i ciągłe uczenie się. Zastanówmy się, w jaki sposób nasza wspólnota kościelna formuje ludzi, aby byli bardziej zdolni do wspólnej drogi, słuchania siebie nawzajem, uczestniczenia w misji i angażowania się w dialog. Jaka formacja jest oferowana, aby wspierać rozeznawanie i sprawowanie władzy w sposób synodalny?
- W jaki sposób nasza wspólnota kościelna formuje ludzi, aby byli bardziej zdolni do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem, uczestniczenia w misji i angażowania się w dialog?
- Jaka formacja jest oferowana, aby wspierać rozeznawanie i sprawowanie władzy w sposób synodalny?
- Co należy jak najszybciej zmienić w Kościele Krakowskim?
- Jak poprawić atmosferę w parafii i dekanacie?
- Co jest mocną stroną Archidiecezji Krakowskiej, duchowieństwa, wiernych świeckich?
- W jaki sposób wspólnota kościelna formuje ludzi, aby byli bardziej zdolni do słuchania siebie nawzajem, uczestniczenia w misji i angażowania się w dialog?
- Jaka formacja jest oferowana, aby wspierać rozeznawanie i sprawowanie władzy w sposób synodalny?
- Czy w twojej wspólnocie/parafii jest możliwość, a jeśli tak to jaka, formacji dla osób biorących odpowiedzialność za wspólnotę Kościoła (liderzy, animatorzy, moderatorzy, katecheci)?
- Czy twoja wspólnota/parafia daje ci narzędzia, a jeśli tak to jakie, do rozeznania i rozpoznania wpływu kultury oraz jej zagrożeń na twoją wspólnotę?
Synodalność pociąga za sobą otwartość na zmiany, formację i ciągłe uczenie się.
Jak formowane są osoby, zwłaszcza te, które pełnią odpowiedzialne funkcje we wspólnocie chrześcijańskiej, aby były bardziej zdolne do słuchania i dialogu, rozeznawania? Czy mamy świadomość odpowiedzialności za własną nieustanną formację do odpowiedzialności i misji ewangelizacyjnej w Kościele?
Pytanie synodalne dla młodzieży #
Główne pytania do konsultacji podczas spotkań synodalnych:
- Czy jesteś członkiem jakiejś grupy modlitewnej (Odnowa w Duchu Świętym, neokatechumenat, bractwa, koła różańcowe itp.)? Jeśli tak, to czy w swojej parafii, czy poza nią?
- Czy masz znajomych i przyjaciół, dla których wiara i życie z nią zgodne są równie ważne jak dla Ciebie? Czy podejmujecie jakieś inicjatywy, spotkania, by wzmacniać Waszą wspólnotę?
- Czy brałeś dotąd udział w jakiejś kościelnej – ogólnopolskiej, rejonowej, parafialnej inicjatywie (np. Światowe Dni Młodzieży)? Jeśli tak, to w jakim charakterze, w jakiej roli?
- Jakie trudności, problemy sam dostrzegasz w Kościele w Polsce i w swojej parafii? Postaraj się pominąć te, o których wiesz jedynie z mediów.
- Co według Ciebie można by uczynić, by im zaradzić?
- Dlaczego według Ciebie słabnie dziś zaangażowanie świeckich w życie religijne, duchowe?
- Dlaczego według Ciebie ludzie odchodzą od Kościoła katolickiego?
- Dlaczego według Ciebie ubywa powołań do kapłaństwa i zakonów, a małżeństwa coraz częściej się rozpadają?
- Czy według Ciebie Duch Święty działa w Kościele? W jaki sposób i przez kogo?
- Jak w życie parafialne może się angażować i jak angażuje się młodzież?
- Czy uważasz za dobre pomysł, by władzą w Kościele duchowni dzielili się z świeckimi? Dlaczego tak lub nie? Jakie korzyści i jakie niebezpieczeństwa może to stwarzać?
- Czy ma znaczenie, że wierzę i to, w co wierzę? Czy wiara ta powinna wyrażać się na zewnątrz, przenikając moje postępowanie?
- Czy lepiej jest przeżywać życie samemu czy razem z innymi? Od czego to zależy?
- Co jest według Ciebie najlepsze: wierzyć i dobrze postępować, nie wierzyć i dobrze postępować, czy wierzyć i źle postępować? Czy słusznie pomija się w dyskusjach to, co najlepsze, pozostawiając wybór między dwiema niedoskonałościami?
- Czy Kościół katolicki powinien dostosowywać się do świata („iść z duchem czasu”), czy to świat powinien raczej słuchać Kościoła? Dlaczego?
- Czy Kościół powinien współpracować z mediami? Czy powinny istnieć katolickie media? Jakie cele powinny mieć?
- Czy osobiście masz żal do Kościoła lub tzw. „ludzi Kościoła”?
- Czy powinniśmy bronić Kościoła, gdy ktoś go w jakikolwiek sposób atakuje? Na czym ta obrona mogłaby polegać?
- Co wiesz o obecnym synodzie (tematyka, czas trwania, cel)? Kto go otworzył? Czy synod i sobór to to samo? jeśli nie, to jakie są różnice?
- Co chciałbyś dodać od siebie, co uważasz za ważne, gdy myślisz o dzisiejszym Kościele katolickim?
Ps. Zachęcamy do zapoznania się z propozycją metodologii spotkania dla młodzieży.
Główne pytania do konsultacji podczas spotkań synodalnych sformułowane w Dokumencie Przygotowawczym - wersja PDF do przeglądania na stronie i pobrania #
Aby pobrać ten dokument należy kliknąć ikonę “Download PDF” która pojawia się na dole przebadanego dokumentu (po najechaniu kursorem na treść dokumentu).
Główne pytania do konsultacji – z Dokumentu Przygotowawczego
Główne pytania do konsultacji podczas spotkań synodalnych z Vademecum - wersja PDF do przeglądania na stronie i pobrania #
Aby pobrać ten dokument należy kliknąć ikonę “Download PDF” która pojawia się na dole przebadanego dokumentu (po najechaniu kursorem na treść dokumentu).
Pytania uproszczone zredagowane przez sekretariat synodu Archidiecezji Wrocławskiej - wersja PDF do przeglądania i pobrania na stronie #
Aby pobrać ten dokument należy kliknąć ikonę “Download PDF” która pojawia się na dole przebadanego dokumentu (po najechaniu kursorem na treść dokumentu).
Ankieta umieszczona na stronie Diecezji Warszawsko - Praskiej - wersja PDF do przeglądania i pobrania na stronie #
Aby pobrać ten dokument należy kliknąć ikonę “Download PDF” która pojawia się na dole przebadanego dokumentu (po najechaniu kursorem na treść dokumentu).
Pytania synodalne umieszczone na stronie Archidiecezji Łódzkiej - wersja PDF do przeglądania i pobrania na stronie #
Aby pobrać ten dokument należy kliknąć ikonę “Download PDF” która pojawia się na dole przebadanego dokumentu (po najechaniu kursorem na treść dokumentu).
Pytania synodalne dla młodzieży - wersja PDF do przeglądania i pobrania na stronie #
Aby pobrać ten dokument należy kliknąć ikonę “Download PDF” która pojawia się na dole przebadanego dokumentu (po najechaniu kursorem na treść dokumentu).
Zajrzyj również na nasze forum wymiany doświadczeń
Jeżeli nadal szukasz informacji i nie znalazłaś/eś jej w naszej bazie dokumentów zajrzyj również do naszego forum - możesz tam zadać pytanie tym, którzy mają większe doświadczenie w organizacji spotkań synodalnych.
Główne pytania do konsultacji podczas spotkań synodalnych
dziękuję za tą stronę -jest na niej wszystko czego szukałam jako koordynator parafialny i jako osoba, która ma pragnienie zabrać głos w Synodzie. pozdrawiam ciepło i dziękuje za ogrom pracy 🙂
Szczęść Boże!
Bardzo dziękujemy na dobre słowo! Motywuje nas ono do dalszej pracy nad rozwojem serwisu 🙂
Błogosławionego dnia!
Z Panem Bogiem,
Rafał