Korea - Konferencja Biskupów Katolickich Korei
Poniżej prezentujemy syntezę krajową w wersji oryginalnej oraz przetłumaczoną automatycznie za pomocą narzędzia Google Translate oraz DeepL
[Źródło: https://cbck.or.kr/en/News/20221043]
UWAGA: W przypadku problemów z przeglądaniem plików PDF w przeglądarce (najczęściej takie problemy pojawiają się na urządzeniach mobilnych) proszę pobrać potrzebne pliki na urządzenie korzystając z ikony “Download PDF” znajdującej się przy każdym dokumencie.
Gdyby to nie pomogło prosimy o kontakt.
ⅩⅥ Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops
Synthesis of the Catholic Church in Korea
I. Introduction
The Synodal Path of the Diocesan Phase and the Episcopal Conference Phase in Korea
With the opening Masses from October 15 to 17, 2021, the Korean dioceses embarked the journey of the diocesan phase of the XVI Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops with the theme, For a Synodal Church: Communion, Participation and Mission. According to the suggestions of the General Secretariat of the Synod of Bishops, each diocese in Korea set up their own diocesan synodal team with the clergy, religious, and lay people. The dioceses gradually organized study, publicity and formation programs so as to help the entire people of God fully participate in this synodal journey with better understanding. They produced many kinds of printed and visual materials to help the faithful learn about the Synod. They also used a variety of new media, including Social Networking Service (SNS), to collect opinions from the faithful.
Some dioceses were outstanding in putting special efforts to listen to the voice of those on the peripheries such as the lukewarm Catholics, the people with special needs, migrants, refugees, sexual minority, North Korean defectors as well as to the that of believers of other religions and other denominations and the civil society. They held meetings with them and conducted questionnaire. The Catholic Pastoral Institute of Korea in the Catholic Bishops’ Conference of Korea (CBCK) distributed a special workbook to encourage the children and the teenagers to participate in the synodal path. Some dioceses also offered them opportunities to express their opinions.
The Meeting of Diocesan Contact Persons in the Church in Korea was held from June 28 to 29, 2022 for the dioceses to share their respective outcomes and to help the CBCK to prepare for the synthesis of the Church in Korea through discussion on ten themes. 26 Participants in the Meeting were: the Most Rev. Simon Ok Hyun-jin, Auxiliary Bishop of Gwangju and the bishop representative of the Synod, the diocesan contact persons, two representatives from men and women religious, four lay representatives and others.
As the phase of the Synod in Korea began in the thick of the pandemic, the dioceses in Korea had difficulty in preparing for proper steps such as understanding synodality, offering formation, planning and fulfilling practical projects within such a short period. At the very beginning, the main obstacle to be overcome was passive attitude. This was especially shown in those dioceses where they hardly experienced meaningful changes through their own synod. However, in the process of gathering, listening and discernment, the people in many communities shared their experience of faith, listened to one another, and finally confessed that they gradually and strongly recognized the presence of the Holy Spirit among them. In addition, an emphasis on listening, discernment and prayer in silence allowed the diocesan synodal path to be experienced as spiritual process, not merely as a series of meetings, discussion and preparation of the synthesis. The greatest fruit was that many of the People of God in Korea participated in the synodal path, deepened communion and experienced the synodal Church. In result, the Catholic Church in Korea saw the stronger will and hope to carry out her mission emerging.
II. The Reality of Synodality in the Church in Korea
1. Companions of the Journey
As reviewing the diocesan syntheses and having the Meeting of Diocesan Contact Persons in the Church in Korea, the Church in Korea asked herself who were ‘companions of the journey’ and reflected on her attitude towards them. She confessed that the clergy, religious and lay people have not been true companions to one another and reflected that this has been the fundamental cause of many difficulties in the Church. She also realized that it has been not easy for the young, the elderly, North Korean defectors, migrant workers and their families, and the sexual minority to find their places in her.
Regarding the teenagers and young adults, most of the dioceses confessed that they have not been true companions to them. Although mentioning how important the role of the young is, the Church has not devoted enough efforts to approach close to them and make them sincerely feel how much she needs them. They are so absorbed in getting private tutoring, preparing college entrance examination and seeking for jobs. Such life style in the secularized world eventually makes them turn away from the Church. However, it was raised to think over whether the Church has already left them by not giving meticulous attention to their lives, their faith and their voices.
The Church in Korea made it clear that no one should be excluded as companions of the journey towards God. Despite continuous and practical efforts in every diocese for the evangelization, blind spots were confirmed. Accordingly, it is required to concern about those in economic poverty, the elderly who live alone, single-parent families and the people with special needs. The Church also needs to stand up for those stripped of their human rights by social inequality and irrationality as well as to actively engage in various activities to show solidarity for them. She was asked to offer active support with great attention for the people with special needs so that Masses dedicated for them will be prepared, and the communities will become the places where they can participate.
The Statistics of the Catholic in Korea 2021 showed those aged 65 years and more reached over 20% of the total Catholics in every diocese. A number of the elderly who live alone is increasing, and the rate of their poverty is also high. It is necessary for the Church to make room for them and provide them with programs so that they will not feel excluded. The high rate of families in crisis and divorce has led to the increase of the faithful who are restricted to participating in the sacraments and grandparents-grandchildren families. Thus, counseling centers, spiritual assistance and institutional (canon law) system need to be improved. It is also needed that the Church pays attention to those who experienced difficulty in living their life of faith, especially the lukewarm faithful.
In spite of the great participation of women in various ecclesial activities, they are often excluded in primary decision-making. Therefore, the Church needs to improve her awareness and institutional aspects on their activities. To do so, there should be programs, studies and supports to respect and enhance their dignity. In addition, practical aids are needed for those who suffer from domestic violence, sexual exploitation, sex trafficking and abortion. It was suggested that education on sex, love and life should be provided not only to the teenagers but also to the whole faithful.
On the part of migrants, they expressed gratitude toward the Catholic Church in Korea because they felt warm-welcome. They also expressed the sense of responsibility to share good features of the Catholic Church in Korea with other migrants. They hoped that there will be more Masses dedicated for them and a variety of programs that help them adjust themselves to life in Korea.
The Church is asked to have courage and determination to be ‘the Church of the poor’, not the Church of almsgiving to the poor, so that the poor can be welcomed as our bothers and sisters. Furthermore, the members of the Church need to work together with associations in various areas that strive for the common good. Korea has been divided into North and South more than 70 years. In this special situation, the Korean faithful consider North Korean defectors as our companions.
2. Listening
With difficulties in listening in relationships on diverse levels within the Church, the lack of awareness and mutual trust as companions on the journey led to the lack of listening. Therefore, the Church ought to be transformed into the synodal Church where people respect roles of others, listen to and communicate one another by building equal and loving relationships among them.
All the members of the Church as the People of God make relationships and walk together in God. Listening, dialogue and cooperation help them build up communion and carry out the common mission. Listening is especially required to the clergy and religious. In the Church in Korea, the clergy has been considered as a group with superior status because their specific authority has been acknowledged. However, given that the skeptical view on authority in the Korean society has influenced on the faithful, today the clergy is asked to pay more attention to the faithful as listening to them. For the ‘communal discernment’, the clergy, religious and lay people need to respect their respective roles and values, and do not spare themselves in listening. Only when they carry out their proper ministries and accept one another as companions who have the equal dignity, the synodal spirit can be realized in the community.
The faithful in parishes tend to hesitate to speak up their voices and avoid dialogue. Indeed, it is very difficult for the faithful to express their opinions in a parish. They usually just do what they are entrusted to do. The faithful are likely to gather to share their opinions only among them rather than with their pastors.
Authoritarian attitudes of the pastors cannot be overlooked. Blind obedience and reliance on opinions of the clergy lead to clericalism, which eventually denies the necessity of listening. When ‘obedience’, one of the great virtues in the Church, is misinterpreted as submission, it will be an hindrance of communion. However, it should be taken precaution to lay the blame for every community problem on the clergy. Consistent formation should be offered to the faithful to have self-directed attitude in their life of faith. Then, the community of the faithful will mature.
Communities sometimes do not welcome new comers and treat them as strangers. People build relationship with others in secular criteria and ways. These must be eliminated because they make the Kingdom of God on earth much harder to be realized.
When every one – not only a certain group of people – has opportunities to speak up and to be listened to, the faithful will overcome wounds and sufferings.
It will be helpful that the clergy and religious first approach the faithful with evangelical and humble attitudes for them to have confidence as companions walking together towards the Kingdom of God. When a parish needs to make a decision on a certain issue, it will be appropriate to collect opinions from the faithful, not to ask what they need to do. A suggested practical way is that when a new pastor arrives, he would be better to collect opinions of the whole faithful before making the direction of pastoral care.
The Church was asked to take concrete actions to actively listen to the voices of the social minorities and the excluded. In addition, she was also asked to listen to the cry and suffering of creation who are ‘all brothers and sisters’ with the same Father, Creator, and to give help. It was requested to show more interests into life, ecology and environment and to promote the common good.
3. Speaking Out
In the process of discernment, the Church in Korea noticed the necessity of ‘the horizontal structure of communication’ and its implementation. In particular, the importance of speaking with ‘courage and honesty’ (parrhesia) was underlined. As the vertical structure of communication placing the clergy at the center hinders speaking, the People of God need to deeply reflect on and realize their roles and identities. In this way, they all work together to establish the horizontal structure of communication. To make the Church become a place where people want to go, where people can be consoled and taken care of, and where people can rest, the voices of lay people and religious should be listened to. In turn, more efforts should be exerted to widely reflect their voices into the decision-making structure.
What makes speaking courageously and honestly hard are followings: dioceses and parishes have a tendency to be managed by complex interpersonal relationships, not by evangelical values; the clergy are highly authoritarian, and there is psychological distance between the faithful and pastors; people are often only into themselves and do not care others due to the lack of communal spirit and strong individualistic tendencies. The young requested that they would participate, as at least ‘an observer’, in pastoral council or meetings to establish the pastoral plans. It was also asked to open up a channel for the young to boldly speak and to validly communicate their opinions to the Church.
Priests are members of the Church with responsibilities, but they mind speaking up honestly. They feel that they are not respected and listened to because of the hierarchical and vertical structure in the diocese. They often keep silence because they are afraid of having disadvantages and facing the opposition. The faithful also think that they are criticized or reproved when speaking with courage. Conditions to make conscientious comments must be prepared. To do so, it is necessary to collect opinions in various ways such as suggestion boxes, proposals on SNS, and sharing time after Sunday Mass. It is necessary to create an encouraging, embracing, and listening atmosphere for courageous speaking. In addition, the members of the Church need to understand and care for others who have different opinions.
4. Celebration
An awareness was expressed that listening to the Word and the celebration of the Eucharist are the source of communion and a beginning point of the synodal Church. However, today, it is often witnessed that most of the faithful attend the liturgy in formal, mandatory and habitual attitude. In other words, the faithful are short of experience of synodality in liturgy. In this regard, when a priest formally celebrate Mass or homily is not properly prepared, it hinders the faithful from fully participating in Mass. There is still a custom that men are appointed as liturgical ministries. The keys of a thriving parish should be both faith and liturgy, but, in reality, the liturgy is often considered secondary because the faithful is into promoting interpersonal relationships. It was suggested that there should be time for pray with special intention and liturgy when a community hold a meeting to make an important decision. This suggestion proves that pray and the liturgy are formal role in making a decision.
In order to draw more active participation of the faithful in the liturgy, all the members of the Church in Korea should exert more specific efforts to listen to and have authentic dialogue with one another.
In reality, the faithful with disabilities are excluded in liturgy. A mother who has a disabled son said, “I have a son with developmental disabilities. I deeply want to attend Mass with my son, but it is impossible. It is because my son and I were ones firmly asked to leave in the middle of Mass. My other son was shocked in the core. Since then, he has attended a Protestant church.” It was suggested that there will more consideration for the faithful with special needs to be able to attend Mass with the other faithful. For example, the hearing impaired faithful asked to provide more sign language interpretation during Mass so that they can fully participate in Mass. For migrants and their families, they express their desire to attend Mass without feeling the language barrier.
5. Co-Responsible in the Mission
Nowadays, many Catholics in Korea do not eagerly participate in the life of the Church, prioritizing their social life over Church activities, or otherwise due to family or financial difficulties. Also, prevalent individualism leads them to the strong tendency to focus on their own convenience and interests. Even when participating in the ecclesial activities, the faithful, in many cases, are absorbed in activities without prayer and even without faith. Therefore, their activities, far from being a place of announcing the Gospel, turn into just a place of some social relationships or self-satisfaction. On the other hand, issues about the lukewarm faithful were largely mentioned. Newly-baptized and newly moving-in believers in parishes often become the lukewarm because the lack of care by the community makes them difficult to experience the communion. It was also raised to ponder about how to care the lukewarm believers. Furthermore, unexemplary attitudes of the Catholics in their daily life outside the Church cause evangelization to be challenge. Discord and disharmony in parish also make the Church harder to carry out her mission to proclaim the Gospel. The secularization of the Church, the authoritarianism of the pastors and the poverty in humanistic perspective were pointed out as the obstacles to fulfilling the mission.
As materialism, individualism and egoism are pervading in our society, people become indifferent to religious life. Facing this reality, the practice and sharing of love is commented to be urgent and essential. It was confessed that the lack of true encounter and listening led to the failure in maintaining communion with the Church and with God as well as the insincere life of faith. As the members of the Church, the faithful lived out the synodal journey where everyone should participate as protagonists, listen to one another and share lived-experiences of synodality in communion with God. Through this journey they figured out individual and communal problems, and began to seek the solutions together.
It was shown that the faithful positively considered the efforts of the Church in Korea to listen to, encourage and embrace the people in need. Specifically, consistent and continuous work on internal and external humanitarian relief and social welfare service of the Church in Korea and other relief work in dioceses or in religious communities were noted positively.
Moreover, it was painfully reflected that the Church in Korea did not sufficiently expressed on opposing the abortion, suicide, euthanasia, capital punishment, protecting environment and promoting the peace in the world. There were also other bitter confessions that she was indifference to practice love towards the neighbors and to show the solidarity to the society and expressed closed attitude to local community. These reflections gave the faithful a chance to clearly recognize their individual and communal mission and they eventually became to look at others, especially the people in great need, as the companions on the synodal journey of the Church.
6. Dialogue in Church and Society
There are some invisible barriers that hinder the dialogue and communication in and out of the Church. In Korean society, conflicts in generations, gender, politics are worsening and wealth gap and regional imbalance are increasingly widening. In the Church in Korea, there are hurdles between groups, parishes, dioceses, the faithful and priests, and the Church and the world. Along with the pervasive individualism, the COVID-19 pandemic has even worsened the communication within the Church. The faithful said that due to aforementioned situation, the gap between the ardent faithful and the passive ones widened. The young people said that the culture in the parish does not fit their mentality. In this regard, it is urgent to narrow down the psychological and physical gap among the faithful and contribute to renew the culture in the Church.
On the parts of religious, it was noted that secularism, individualism and generation gap among religious were considered as the main causes of hindering the synodal life, dialogue and communication among them. Some expressed a doubt on the presence and the role of religious in parishes. However, through the discussions, the significance of their presence in the Church was recognized, and the need of renewing the identity of religious was emerged. It is required for every member of the Church to deepen understanding of the identity of religious. It is expected that the dynamic of the Holy Spirit will be revealed more visibly by the lead of religious on this journey of the whole Church.
It was mentioned that the Church needs to be ready to participate in the current social issues. The voice of the Church is not often heard in proper ways because appropriate and sufficient discussions on social issues are not made in the Church. The Church needs to engage herself into deliberating on the social issues and overcoming them together in line with the social change.
Parishes generally do not make a close relationship or religious bond with other religions and do not feel the need of mutual exchange with them. It is seemed as an effective way to communicate with other religions through cooperation in expressing the unified voice on the current social issues with them. To date, the different religions in Korea have raised an united voice on the social issues in solidarity with one another, while adhering to their own teachings. However, because such a solidarity does not mean the relationship of accompanying one another, it seems necessary to reconstruct relationships as companions.
7. With the Other Christian Denominations
The Christians who make different confessions but are united in one baptism are companions walking together with us in this journey. However, in reality, we still have a long way to go for a true communion. Still in Catholic Church, there is prejudice against other denominations and even a sense of superiority to them exists. On the other hand, the fact that some Protestant churches regard other denominations including Catholic Church as heresies makes impossible to start a dialogue. Many Catholics in Korea think that ecumenism is significant matter, but do not have concrete ways to dialogue with other Christians yet.
To have dialogue with other Christians of different confessions, it is required to know the difference between the Catholic Church and them, and by doing so both sides can truly understand, respect and accept the difference.
The effort to meet and have dialogue with other Christians at the level of parish and of diocese is needed. It is important to listen to one another and focus on the realization of the common good, rather than to criticize or to have prejudice against others. It is also important to recognize, accept and respect one another.
Above all, we should strengthen our faith by praying and studying catechism and the bible. We also should live evangelical lives as light and salt of the world to reveal the glory of God. These efforts will help us to have true dialogue with other Christians. In an actual dialogue with them, we need to understand and respect one another as ‘Christians,’ rather than just to provoke the disputes about the difference of doctrines. In this way, we can be united in seeking for the common good and be together in making the solutions for the social issues such as migrant workers, migrant women, the marginalized, children issues, life, ecological problems and others.
8. Authority and Participation
The members of the Church, in many cases, have misunderstood the concept of authority as the governance of the superior and submission to them. Therefore, ‘being authoritarian’ and ‘authoritarianism’ have been used instead.
The authority is not properly exercised if a priest does not perform his duties sincerely – praying and offering the sacraments just casually, preparing the catechesis or homilies without any biblical basis and neglecting to his duty of teaching – and it can lead to bad effect on both the faithful and the whole Church community.
Along with the authoritarian attitude of the clergy, that of the laity was also pointed out. When members of pastoral councils and group leaders in a parish show the authoritative and domineering attitude and are partial to certain apostolates, it causes the division and conflicts in the journey together towards the one common goal.
In general, it was experienced and perceived that the relationships among the members of the Church are established in a ‘top-down and closed manner.’ The lack of communication and a priest-centered management, which make lay people difficult in the Church, were also mentioned.
To overcome these problems, it was discussed to have structure and organization which sincerely reflects the spirit of synodality. It was also stressed that as stipulated in canon law, presbyteral council, pastoral council and finance council at the parish and diocesan levels should be take their role more actively. In the parish or diocese that has the pastoral council, many of the faithful express that ‘a few’ members of the council do not reflect the voice of ‘many,’ and it causes them to feel divided and excluded.
Therefore, it was recognized that how to organize and manage these councils is important. First, many mentioned that we should deeply ponder on how to make the council more representative of the People of God. When the members of each council are appointed or elected, the Christian values must be concerned, not the secular values such as the wealth or social status of a person, so that those from different age and social ‘classes’ can participate in the council. Moreover, it was suggested that the Church needs to bring the professionals among the faithful when the she participates in the social issues, especially when she deals with issues that requires the knowledge of some specialty. Also, it was emphasized that the members of the councils need to be changed on a regular basis so that no one will be excluded.
Even though the key functions of the pastoral council are ‘consultation and examination,’ in the reality of the Church in Korea, the council only focuses on the ‘execution and implementation.’ Therefore, the council’s original intention must be recognized properly. ‘Making decision’ and ‘taking decision’ should be balanced: the council participates in ‘making decision,’ while consulting with the pastors; the pastors always keep renewed mind and should be able to ‘taking decision.’ This system should be established not only at the specific level of the Church but also at the level of districts, dioceses, the episcopal conference and even at the level of the universal Church.
9. Discerning and Deciding
There is a great tendency to think that priests are at the center of or even own the decision making process in the Church. Mostly, in parishes, opinions from only a few among the faithful were reflected in decision-taking. That is, key decisions were taken by discussions between the pastor and the lay leaders of the parish rather than involving the entire parish community. It was diagnosed that the lack of fuller participation and sufficient discussion during the decision-making process generally causes cynical, critical and indifferent responses.
However, it was confirmed that the clergy were overwhelmed by undue responsibility in a narrow decision-making structure. Despite their desire to participate in dialogue, lay people hesitated to actively express their opinion when the need arose. Religious felt paralyzed when excluded from the decision-making process, and thus they expressed a hope that their role as one of protagonists in synodal consultation would be respected.
There also said that the larger a diocese or a parish becomes, the more difficult it is to exchange opinions at grass-root level. Therefore, the necessity to introduce a variety of methods was, above all, underlined to provide the faithful with opportunities to speak up and to foster a sense of responsibility and participation. It was hoped to gather wide-range opinions throughout the Small Christian Communities (SCCs), organized by age, living district, and other grouping. It was also underlined that the voice of minority and even the one of the opposed should not be excluded. In addition, it was suggested that atmosphere favor participation of the poor and the marginalized in the process of discernment and decision.
It was pointed out that with the aim of facilitating honest speaking, authentic listening, and fruitful dialogue holding well-coordinated meetings in the decision-making process is important: seating arrangement, appointment of the moderator (desirable that a lay person should assume it rather than a priest), and the time for prayer and silence. It was hoped that good examples and ways experienced during this synodal journey should be taken root in the dioceses and parishes.
In addition, it was highlighted to keep in mind that reliable ground for making a decision is based not on ‘a consensus’ but on ‘the Word of God.’ The spiritual good of the entire community must be prioritized over individual interests or claims of the members, constantly asking God what He wants us to do now.
Until now, the meetings have formally begun and ended just with an opening prayer and a closing prayer, respectively. It was desired that a liturgical celebration can be prepared with a special intention in an important decision-making meeting. The faithful must celebrate Masses with an united and consistent intention so that they can make right decisions under the guidance of the Holy Spirit. In order to foster a sense of participation and of community, all the communities should be informed of how a decision is made through discernment.
10. Forming Ourselves in Synodality
Formation is indispensable for properly understanding the synodal spirit and for carrying out the entrusted mission in our lives. However, unfortunately, it is not fully understood. In order for the synodal spirit to be the modus vivendi et operandi, not to remain merely as a theological concept, this synodal journey should not be an one-time event. Rather it should be a lived experience leading us to mutual understanding and formation by continued dialogue and sharing. Moreover, it is necessary to cultivate companionship to share burdens of others. Now, the members of the Church are aware of the importance of synodality and look forward to their formation and training for living it out. The clergy, religious, and lay people must follow the path of synodality in accordance with their identities.
To promote listening, participation and dialogue, all the members of the Church should know how to speak and listen as the children of God, and how to discern what the Holy Spirit is saying to them. Therefore, they need to be trained. There is also a need to provide them with appropriate educational programs to deepen their knowledge on the Church and cultivate the right attitude, so that they can grow a sense of equal and proper dignity as the People of God. It is needed that lay people are given more competence and a sense of mission so as to participate in these programs with zeal and willingness. Chances for encounters, conversations and experiences should be prepared to encourage them to actively participate in the mission of the Church by learning and sharing with one another.
It was noted that ongoing formation is necessary for the clergy to enhance their identity and mission. It was said that it is needed a series of formation planned with synodal spirit, starting with initial formation in the seminaries, to ongoing formation for living synodality, and up to formation with care for recovery from the illness or the exhausted state, by stage and by year. There was an opinion that, in order to understand the swift shift in society and encourage better communication with it, new trends and modern cultures should be appropriately utilized in formation of the People of God.
III. Conclusion
The Church in Korea, through this synodal journey, realized what difficulties we have encountered in fulfilling our mission of evangelization in this region, and what has caused them. Along with it, she also discerned under the guidance of the Holy Spirit what to do with her sustained and collaborative efforts for evangelization.
Firstly, it was realized and reflected that the clergy, religious and lay people, as the members of the People of God, have not fully lived their own identities. In other words, they have not sufficiently carried out their roles and missions because the relationship between the members of the Church was understood in not a Christian but secular way. Therefore, it is necessary for each and every member of the Church to continue to reflect on that they are called to live their own identities and mission in communion and through synodal conversion, and at the same time, to pursue a common mission together as the People of God. Based on this reflection, the formation courses and programs should be provided to lay people, religious and the clergy so that they can gain deeper awareness of their identities, affirm the importance of mutual listening and accompaniment, and strengthen their capacity to practice what they will learn. In particular, the importance of the liturgy, especially the Eucharist, and prayer must be emphasized on this synodal path.
Today, the Church in Korea shows a great desire to celebrate the liturgy with utmost care on the basis of the Word of God and the Eucharist. However, the formal and stagnant dimensions still remain. From the beginning of catechumenate in preparation for baptisms, all the members of the People of God should be instructed to realize they are participants and servants who fully and actively take part in the liturgy. Especially, they need to be formed with systematically designed programs on ‘education in the meaning of the Sacraments’ and in concrete ways to foster active participation in the liturgy.
Secondly, the People of God in Korea should communicate more with one another for synodality to be realized in the Church in Korea. To this end, pastors, lay people and religious should devote themselves to the evangelization of the local Churches, listening to and communicating with one another. In addition to facilitating the pastoral councils, indicated in many documents of the Church as well as the canon law, various channels of communication must be established as a true institutional instrument to listen to the voice of the People of God.
Thirdly, the People of God is entrusted with the fundamental task of the evangelization through living synodality, exerting themselves to ‘go forth to the peripheries.’ ‘Good Samaritan’s way of acting’ promotes fraternity with witness on love. It urges us to accept the suffering of those on the peripheries as an invitation that needs our dedication, and thus to ‘reach out to the peripheries’ to make them feel welcomed and accompanied on the synodal journey. We must realize that concerns and practice of the Church going forth to the peripheries are her fundamental mission. For us, those on the peripheries are the marginalized, in particular the voiceless people overwhelmed by many difficulties and sufferings, the poor, migrants and refugees, North Korean defectors, the poor and lonely elderly, single mothers, victims of violence perpetrated by the government, children and youth, lukewarm Catholics for various reasons, followers of other religions and Christians of other confessions, men and women of good will who resist against all secular tendencies that undermine the value of life. The Church should manifest God’s love among the vulnerable and people in need, staying awake to reach out to them and accompanying them towards the synodal journey. As engaging in dialogue with society and accompanying those in difficulty in line with the teaching of the Church on God’s justice and the common good, the Church in Korea will be renewed and transformed by loving experiences gained from them.
Fourthly, Korea has suffered for a long time from the Korean war and division of the country. The existing ideological conflict is still a cause of division in Korean society. In such a specific situation, the Church in Korea, as tireless witness of peace, is determined to move forward reconciliation and reunification of the Korean people, supporting and cooperating for evangelization of the North Korea.
Fifthly, the Church in Korea is called to more actively participate in practices and movements for the protection of environment and ecosystems, recognizing the earth as a common home and undergoing an ecological conversion. The Church does not exist only for herself. The People of God cannot separate themselves from the world and all creation of God. As nature, the world, and human beings are connected in organic bonds, the People of God must read the will of the Holy Spirit within the world, communicating one another and being united in communion with all creation.
Through this journey of listening and sharing for synodality, the Word of God has nurtured the People of God, and the guidance and gifts of the Holy spirit have grown us in life of the baptized in Christ. The People of God in the Church in Korea felt the joy and vitality together with common mission and responsibility during this synodal journey. That joy is included in this synthesis, in the conviction that it will be a driving force for the Church in Korea to move forward a synodal Church in communion, participation, and mission with the universal Church.
[내용출처 – https://cbck.or.kr/en/News/20221043 ]
[해당 부분을 어문 저작물, 음향·영상물, 컴퓨터 데이터, 기타 저작물 등에 인용할 때에는 한국천주교주교회의·한국천주교중앙협의회에 저작권 사용 승인을 받아야 합니다.]
ⅩⅥ Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów
Synteza Kościoła katolickiego w Korei
I. Wprowadzenie
Synodalna droga fazy diecezjalnej i fazy konferencji episkopatu w Korei
Mszami św. inaugurującymi od 15 do 17 października 2021 r. diecezje koreańskie rozpoczęły podróż fazy diecezjalnej XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów pod hasłem: For a Synodal Church: Communion, Participation and Mission. Zgodnie z sugestiami Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów, każda diecezja w Korei utworzyła swój własny diecezjalny zespół synodalny, w skład którego weszli duchowni, zakonnicy i świeccy. Diecezje stopniowo organizowały programy studyjne, reklamowe i formacyjne, aby pomóc całemu ludowi Bożemu w pełni uczestniczyć w tej synodalnej podróży z lepszym zrozumieniem. Przygotowywały wiele rodzajów materiałów drukowanych i wizualnych, aby pomóc wiernym w poznaniu Synodu. Wykorzystały również wiele nowych mediów, w tym serwisy społecznościowe (SNS), aby zebrać opinie wiernych.
Niektóre diecezje wyróżniły się tym, że włożyły szczególny wysiłek w wysłuchanie głosu tych, którzy znajdują się na peryferiach, takich jak katolicy letni, osoby o szczególnych potrzebach, migranci, uchodźcy, mniejszości seksualne, uciekinierzy z Korei Północnej, a także wiernych innych religii i innych wyznań oraz społeczeństwa obywatelskiego. Odbywały się z nimi spotkania i przeprowadzały ankiety. Katolicki Instytut Pastoralny Korei przy Konferencji Episkopatu Korei (CBCK) rozprowadził specjalny zeszyt ćwiczeń, aby zachęcić dzieci i młodzież do udziału w drodze synodalnej. Niektóre diecezje zaoferowały im także możliwość wyrażenia swoich opinii.
Spotkanie diecezjalnych osób kontaktowych w Kościele w Korei odbyło się w dniach 28-29 czerwca 2022 r., aby diecezje podzieliły się swoimi wynikami i pomogły CBCK w przygotowaniu syntezy Kościoła w Korei poprzez dyskusję na dziesięć tematów. 26 Uczestnikami spotkania byli: Najjaśniejszy ks. Simon Ok Hyun-jin, biskup pomocniczy Gwangju i przedstawiciel biskupi Synodu, diecezjalne osoby kontaktowe, dwóch przedstawicieli zakonów męskich i żeńskich, czterech przedstawicieli świeckich i inni.
Ponieważ faza Synodu w Korei rozpoczęła się w samym środku pandemii, diecezje w Korei miały trudności w przygotowaniu się do właściwych kroków, takich jak zrozumienie synodalności, oferowanie formacji, planowanie i realizacja praktycznych projektów w tak krótkim czasie. Na samym początku główną przeszkodą do pokonania była bierna postawa. Widać to było szczególnie w tych diecezjach, w których trudno było doświadczyć znaczących zmian poprzez własny synod. Jednak w procesie gromadzenia, słuchania i rozeznawania ludzie w wielu wspólnotach dzielili się swoim doświadczeniem wiary, słuchali siebie nawzajem, a w końcu wyznali, że stopniowo i mocno rozpoznawali obecność Ducha Świętego wśród nich. Ponadto nacisk na słuchanie, rozeznanie i modlitwę w ciszy pozwolił na przeżycie diecezjalnej drogi synodalnej jako procesu duchowego, a nie tylko jako serii spotkań, dyskusji i przygotowania syntezy. Największym owocem było to, że wiele osób Ludu Bożego w Korei uczestniczyło w drodze synodalnej, pogłębiło komunię i doświadczyło Kościoła synodalnego. W rezultacie w Kościele katolickim w Korei pojawiła się silniejsza wola i nadzieja na realizację swojej misji.
II. Rzeczywistość synodalności w Kościele w Korei
1. Towarzysze podróży
Podczas przeglądu syntez diecezjalnych i spotkania diecezjalnych osób kontaktowych Kościół w Korei zadał sobie pytanie, kto jest “towarzyszem drogi” i zastanowił się nad swoim stosunkiem do niego. Wyznała, że duchowni, zakonnicy i świeccy nie byli dla siebie prawdziwymi towarzyszami i zastanowiła się, że to było podstawową przyczyną wielu trudności w Kościele. Uświadomiła sobie również, że nie było łatwo młodym, starszym, uciekinierom z Korei Północnej, pracownikom migrującym i ich rodzinom oraz mniejszościom seksualnym znaleźć w nim swoje miejsce.
Jeśli chodzi o nastolatków i młodych dorosłych, większość diecezji wyznała, że nie była dla nich prawdziwymi towarzyszami. Choć wspomina się o tym, jak ważna jest rola młodych, Kościół nie poświęcił wystarczająco dużo wysiłku, by zbliżyć się do nich i sprawić, by szczerze poczuli, jak bardzo ich potrzebuje. Są oni tak pochłonięci pobieraniem prywatnych korepetycji, przygotowywaniem się do egzaminów wstępnych na studia i szukaniem pracy. Taki styl życia w zsekularyzowanym świecie sprawia, że ostatecznie odwracają się od Kościoła. Podniosła się jednak refleksja, czy Kościół już ich nie opuścił, nie poświęcając skrupulatnej uwagi ich życiu, ich wierze i ich głosom.
Kościół w Korei dał jasno do zrozumienia, że nikt nie powinien być wykluczony jako towarzysz podróży ku Bogu. Pomimo ciągłych i praktycznych wysiłków ewangelizacyjnych w każdej diecezji, potwierdzono istnienie martwych punktów. W związku z tym konieczna jest troska o tych, którzy znajdują się w ubóstwie ekonomicznym, o osoby starsze, które żyją samotnie, o rodziny z jednym rodzicem i o osoby o specjalnych potrzebach. Kościół musi także stanąć w obronie osób pozbawionych praw człowieka przez nierówności społeczne i nieracjonalność, a także aktywnie włączyć się w różne działania, aby okazać im solidarność. Poproszono ją o aktywne wsparcie z wielką uwagą dla osób o specjalnych potrzebach, aby przygotowano dla nich Msze święte, a wspólnoty stały się miejscami, w których będą mogli uczestniczyć.
Statystyki katolików w Korei 2021 wykazały, że osoby w wieku 65 lat i więcej osiągnęły ponad 20% ogółu katolików w każdej diecezji. Wzrasta liczba osób starszych, które żyją samotnie, a wskaźnik ich ubóstwa jest również wysoki. Konieczne jest, aby Kościół zrobił dla nich miejsce i zapewnił im programy, aby nie czuli się wykluczeni. Wysoki wskaźnik rodzin w kryzysie i rozwodów spowodował wzrost wiernych ograniczonych do uczestnictwa w sakramentach oraz rodzin dziadków z wnukami. Należy więc usprawnić poradnie, pomoc duchową i system instytucjonalny (prawo kanoniczne). Potrzebne jest także, aby Kościół zwrócił uwagę na tych, którzy doświadczyli trudności w życiu wiary, zwłaszcza na wiernych letnich.
Pomimo dużego udziału kobiet w różnych działaniach kościelnych, są one często wykluczone w podejmowaniu podstawowych decyzji. Dlatego Kościół musi poprawić swoją świadomość i aspekty instytucjonalne dotyczące ich działalności. W tym celu powinny powstać programy, studia i wsparcie, aby szanować i wzmacniać ich godność. Ponadto potrzebna jest praktyczna pomoc dla tych, którzy cierpią z powodu przemocy domowej, wykorzystywania seksualnego, handlu seksualnego i aborcji. Zasugerowano, że edukacja na temat seksu, miłości i życia powinna być prowadzona nie tylko wśród nastolatków, ale także wśród całych wiernych.
Ze strony migrantów wyrażono wdzięczność Kościołowi katolickiemu w Korei, ponieważ poczuli się ciepło przyjęci. Wyrazili również poczucie odpowiedzialności za dzielenie się dobrymi cechami Kościoła katolickiego w Korei z innymi migrantami. Mieli nadzieję, że będzie więcej Mszy św. przeznaczonych dla nich i wiele programów, które pomogą im przystosować się do życia w Korei.
Kościół jest proszony o odwagę i determinację, aby być “Kościołem ubogich”, a nie Kościołem jałmużny dla ubogich, aby ubodzy byli przyjmowani jako nasi bracia i siostry. Ponadto członkowie Kościoła muszą współpracować ze stowarzyszeniami w różnych dziedzinach, które dążą do wspólnego dobra. Korea od ponad 70 lat jest podzielona na Północ i Południe. W tej szczególnej sytuacji koreańscy wierni uważają północnokoreańskich uciekinierów za naszych towarzyszy.
2. Słuchanie
Trudności w słuchaniu w relacjach na różnych poziomach w Kościele, brak świadomości i wzajemnego zaufania jako towarzyszy podróży doprowadziły do braku słuchania. Dlatego Kościół powinien przekształcić się w Kościół synodalny, w którym ludzie szanują role innych, słuchają i komunikują się ze sobą, budując między sobą równe i pełne miłości relacje.
Wszyscy członkowie Kościoła jako Lud Boży nawiązują relacje i idą razem w Bogu. Słuchanie, dialog i współpraca pomagają im budować komunię i realizować wspólną misję. Słuchanie jest szczególnie potrzebne duchownym i zakonnikom. W Kościele w Korei kler był uważany za grupę o wyższym statusie, ponieważ uznawano jego specyficzny autorytet. Jednakże, biorąc pod uwagę, że sceptyczne spojrzenie na autorytet w społeczeństwie koreańskim wpłynęło na wiernych, dzisiaj duchowieństwo jest proszone o zwrócenie większej uwagi na wiernych jako słuchanie ich. Dla “wspólnotowego rozeznania” duchowni, zakonnicy i świeccy muszą respektować swoje role i wartości, i nie oszczędzać się w słuchaniu. Tylko wtedy, gdy wykonują swoją właściwą posługę i akceptują siebie nawzajem jako towarzyszy, którzy mają równą godność, duch synodalny może być realizowany we wspólnocie.
Wierni w parafiach mają tendencję do wahania się w wypowiadaniu swoich głosów i unikają dialogu. Rzeczywiście, w parafii bardzo trudno jest wiernym wyrazić swoje zdanie. Zazwyczaj po prostu robią to, co im powierzono. Wierni prawdopodobnie gromadzą się, aby podzielić się swoimi opiniami tylko między sobą, a nie ze swoimi duszpasterzami.
Nie można pominąć autorytarnych postaw proboszczów. Ślepe posłuszeństwo i poleganie na opiniach duchownych prowadzi do klerykalizmu, który ostatecznie neguje konieczność słuchania. Gdy “posłuszeństwo”, jedna z wielkich cnót w Kościele, zostanie błędnie zinterpretowane jako uległość, będzie to przeszkodą dla komunii. Należy jednak zachować ostrożność w zrzucaniu winy za każdy problem wspólnoty na duchownych. Należy zaproponować wiernym konsekwentną formację do przyjęcia postawy samosterowności w życiu wiary. Wtedy wspólnota wiernych będzie dojrzewać.
Wspólnoty czasami nie przyjmują nowych przybyszów i traktują ich jak obcych. Ludzie budują relacje z innymi według świeckich kryteriów i sposobów. Trzeba je wyeliminować, bo znacznie utrudniają realizację Królestwa Bożego na ziemi.
Gdy każdy – nie tylko pewna grupa ludzi – będzie miał możliwości wypowiedzenia się i bycia wysłuchanym, wierni przezwyciężą rany i cierpienia.
Pomocne będzie, aby duchowni i zakonnicy najpierw podchodzili do wiernych z postawą ewangeliczną i pokorną, aby mieli zaufanie jako towarzysze idący razem w kierunku Królestwa Bożego. Kiedy parafia musi podjąć decyzję w jakiejś sprawie, właściwe będzie zebranie opinii od wiernych, a nie pytanie, co powinni zrobić. Sugerowanym praktycznym sposobem jest to, że kiedy przybywa nowy proboszcz, lepiej będzie, jeśli przed podjęciem decyzji o kierunku duszpasterstwa zbierze opinie ogółu wiernych.
Kościół został poproszony o podjęcie konkretnych działań w celu aktywnego wsłuchiwania się w głosy mniejszości społecznych i osób wykluczonych. Ponadto poproszono go o wsłuchanie się w płacz i cierpienie stworzenia, które jest “wszystkim braćmi i siostrami” mającymi tego samego Ojca, Stwórcę, oraz o udzielenie pomocy. Poproszono o wykazanie większego zainteresowania życiem, ekologią i środowiskiem naturalnym oraz o promowanie dobra wspólnego.
3. Wypowiedzi
W procesie rozeznawania Kościół w Korei zauważył konieczność “poziomej struktury komunikacji” i jej realizacji. W szczególności podkreślono znaczenie mówienia z “odwagą i szczerością” (parrhesia). Ponieważ pionowa struktura komunikacji stawiająca w centrum duchownych utrudnia mówienie, Lud Boży musi głęboko przemyśleć i uświadomić sobie swoje role i tożsamości. W ten sposób wszyscy razem pracują nad ustanowieniem poziomej struktury komunikacji. Aby Kościół stał się miejscem, do którego ludzie chcą chodzić, gdzie można ich pocieszyć i zaopiekować się nimi oraz gdzie mogą odpocząć, należy wsłuchać się w głosy świeckich i zakonników. Z kolei należy dołożyć więcej starań, aby ich głosy znalazły szerokie odzwierciedlenie w strukturze decyzyjnej.
To, co sprawia, że odważne i szczere mówienie jest trudne, to: diecezje i parafie mają tendencję do kierowania się skomplikowanymi relacjami międzyludzkimi, a nie wartościami ewangelicznymi; duchowieństwo jest bardzo autorytarne, a między wiernymi a duszpasterzami istnieje psychologiczny dystans; ludzie są często zapatrzeni tylko w siebie i nie dbają o innych z powodu braku ducha wspólnoty i silnych tendencji indywidualistycznych. Młodzi prosili o udział, przynajmniej w charakterze “obserwatora”, w radach duszpasterskich czy spotkaniach mających na celu ustalenie planów duszpasterskich. Proszono również o otwarcie kanału, którym młodzi mogliby odważnie zabierać głos i ważnie przekazywać Kościołowi swoje opinie.
Księża są członkami Kościoła z obowiązkami, ale przeszkadza im szczere wypowiadanie się. Czują, że nie są szanowani i słuchani z powodu hierarchicznej i pionowej struktury w diecezji. Często milczą, bo boją się wad i konfrontacji z opozycją. Wierni uważają też, że mówiąc z odwagą są krytykowani lub strofowani. Warunki do wygłaszania sumiennych komentarzy muszą być przygotowane. W tym celu należy zbierać opinie na różne sposoby, takie jak skrzynki na sugestie, propozycje na SNS, czas dzielenia się po niedzielnej Mszy św. Konieczne jest stworzenie atmosfery zachęcającej, obejmującej i słuchającej do odważnego wypowiadania się. Ponadto członkowie Kościoła muszą rozumieć i troszczyć się o innych, którzy mają inne zdanie.
4. Celebracja
Wyrażono świadomość, że słuchanie Słowa i celebracja Eucharystii są źródłem komunii i punktem wyjścia Kościoła synodalnego. Dziś jednak często można zaobserwować, że większość wiernych uczestniczy w liturgii w postawie formalnej, obowiązkowej i zwyczajowej. Innymi słowy, wiernym brakuje doświadczenia synodalności w liturgii. W związku z tym, gdy kapłan formalnie odprawiający Mszę św. lub homilia nie jest odpowiednio przygotowana, utrudnia to wiernym pełne uczestnictwo we Mszy św. Nadal istnieje zwyczaj, że do posług liturgicznych wyznaczani są mężczyźni. Kluczem do dobrze prosperującej parafii powinna być zarówno wiara, jak i liturgia, ale w rzeczywistości liturgia jest często uważana za drugorzędną, ponieważ wierni są nastawieni na promowanie relacji międzyludzkich. Zasugerowano, że powinien być czas na modlitwę w specjalnej intencji i liturgię, kiedy wspólnota organizuje spotkanie w celu podjęcia ważnej decyzji. Ta sugestia dowodzi, że modlitwa i liturgia pełnią formalną rolę w podejmowaniu decyzji.
Aby przyciągnąć bardziej aktywne uczestnictwo wiernych w liturgii, wszyscy członkowie Kościoła w Korei powinni podjąć bardziej konkretne wysiłki, aby słuchać i prowadzić autentyczny dialog ze sobą.
W rzeczywistości wierni niepełnosprawni są wykluczeni w liturgii. Pewna matka, która ma niepełnosprawnego syna, powiedziała: “Mam syna z zaburzeniami rozwoju. Bardzo chcę uczestniczyć we Mszy św. z moim synem, ale jest to niemożliwe. Dzieje się tak dlatego, że ja i mój syn zostaliśmy stanowczo poproszeni o opuszczenie kościoła w środku Mszy. Mój drugi syn był wstrząśnięty do głębi. Od tego czasu uczęszcza do kościoła protestanckiego”. Zasugerowano, że będzie więcej uwagi dla wiernych o specjalnych potrzebach, aby mogli uczestniczyć we Mszy Świętej z innymi wiernymi. Na przykład, wierni niedosłyszący prosili o zapewnienie większej ilości tłumaczeń na język migowy podczas Mszy Świętej, aby mogli w pełni w niej uczestniczyć. W przypadku migrantów i ich rodzin, wyrażają oni swoje pragnienie uczestniczenia we Mszy Świętej bez odczuwania bariery językowej.
5. Współodpowiedzialność w misji
Obecnie wielu katolików w Korei nie uczestniczy chętnie w życiu Kościoła, przedkładając swoje życie towarzyskie nad działalność kościelną lub z powodu trudności rodzinnych czy finansowych. Również dominujący indywidualizm prowadzi ich do silnej tendencji do skupiania się na własnej wygodzie i interesach. Nawet uczestnicząc w działalności kościelnej, wierni w wielu przypadkach są pochłonięci czynnościami bez modlitwy, a nawet bez wiary. Dlatego ich działalność, daleka od bycia miejscem głoszenia Ewangelii, zamienia się jedynie w miejsce jakichś relacji towarzyskich czy samozadowolenia. Z drugiej strony, w dużej mierze poruszano kwestie dotyczące letnich wiernych. Nowo ochrzczeni i nowo wprowadzeni wierni w parafiach często stają się letnimi, ponieważ brak opieki ze strony wspólnoty utrudnia im przeżywanie komunii. Zastanawiano się również nad tym, jak dbać o letnich wiernych. Ponadto, nie wzorowe postawy katolików w ich codziennym życiu poza Kościołem powodują, że ewangelizacja staje się wyzwaniem. Niezgoda i dysharmonia w parafii utrudniają także Kościołowi wypełnianie jego misji głoszenia Ewangelii. Jako przeszkody w wypełnianiu misji wskazano sekularyzację Kościoła, autorytaryzm duszpasterzy oraz ubóstwo w perspektywie humanistycznej.
Ponieważ materializm, indywidualizm i egoizm przenikają nasze społeczeństwo, ludzie stają się obojętni na życie religijne. W obliczu tej rzeczywistości, praktyka i dzielenie się miłością są uważane za pilne i niezbędne. Wyznano, że brak prawdziwego spotkania i słuchania doprowadził do niepowodzenia w utrzymaniu komunii z Kościołem i z Bogiem oraz do nieszczerego życia wiarą. Jako członkowie Kościoła wierni przeżywali podróż synodalną, w której wszyscy powinni uczestniczyć jako protagoniści, słuchać się nawzajem i dzielić się przeżytymi doświadczeniami synodalności w komunii z Bogiem. Poprzez tę podróż zorientowali się w problemach indywidualnych i wspólnotowych i zaczęli wspólnie szukać rozwiązań.
Okazało się, że wierni pozytywnie ocenili wysiłki Kościoła w Korei, aby wysłuchać, zachęcić i objąć ludzi w potrzebie. W szczególności pozytywnie oceniono konsekwentną i ciągłą pracę nad wewnętrzną i zewnętrzną pomocą humanitarną i służbą społeczną Kościoła w Korei oraz inne prace pomocowe w diecezjach lub we wspólnotach zakonnych.
Ponadto z bólem stwierdzono, że Kościół w Korei nie wyraził w wystarczającym stopniu sprzeciwu wobec aborcji, samobójstwa, eutanazji, kary śmierci, ochrony środowiska i promowania pokoju na świecie. Były też inne gorzkie wyznania, że był obojętny na praktykowanie miłości wobec bliźnich i okazywanie solidarności ze społeczeństwem oraz wyrażał zamknięty stosunek do społeczności lokalnej. Refleksje te dały wiernym szansę na wyraźne rozpoznanie ich indywidualnej i wspólnotowej misji i w końcu zaczęli patrzeć na innych, zwłaszcza na ludzi w wielkiej potrzebie, jako na towarzyszy synodalnej drogi Kościoła.
6. Dialog w Kościele i społeczeństwie
Istnieją pewne niewidzialne bariery, które utrudniają dialog i komunikację w Kościele i poza nim. W społeczeństwie koreańskim zaostrzają się konflikty pokoleniowe, płciowe, polityczne, coraz bardziej pogłębiają się różnice w zamożności i nierówności regionalne. W Kościele w Korei istnieją przeszkody między grupami, parafiami, diecezjami, wiernymi i kapłanami oraz Kościołem i światem. Wraz z wszechobecnym indywidualizmem, pandemia COVID-19 pogorszyła nawet komunikację wewnątrz Kościoła. Wierni mówili, że w związku z tą sytuacją pogłębiła się przepaść między wiernymi gorliwymi a biernymi. Młodzi ludzie mówili, że kultura w parafii nie pasuje do ich mentalności. W związku z tym należy pilnie zmniejszyć przepaść psychologiczną i fizyczną wśród wiernych i przyczynić się do odnowienia kultury w Kościele.
Ze strony zakonników zauważono, że sekularyzm, indywidualizm i luka pokoleniowa wśród zakonników zostały uznane za główne przyczyny utrudniające życie synodalne, dialog i komunikację między nimi. Niektórzy wyrazili wątpliwości co do obecności i roli zakonników w parafiach. Jednak w trakcie dyskusji uznano znaczenie ich obecności w Kościele i wyłoniono potrzebę odnowienia tożsamości zakonników. Od każdego członka Kościoła wymaga się pogłębienia rozumienia tożsamości zakonników. Oczekuje się, że dynamika Ducha Świętego będzie się ujawniać w sposób bardziej widoczny poprzez prowadzenie zakonników na tej drodze całego Kościoła.
Wspomniano, że Kościół musi być gotowy do uczestnictwa w aktualnych sprawach społecznych. Głos Kościoła nie jest często słyszany we właściwy sposób, ponieważ w Kościele nie prowadzi się odpowiednich i wystarczających dyskusji na tematy społeczne. Kościół musi zaangażować się w rozważania na temat kwestii społecznych i wspólnie je przezwyciężać zgodnie z przemianami społecznymi.
Parafie na ogół nie nawiązują bliskich relacji czy więzi religijnych z innymi religiami i nie odczuwają potrzeby wzajemnej wymiany z nimi. Wydaje się, że skutecznym sposobem komunikacji z innymi religiami jest współpraca w wyrażaniu z nimi jednolitego głosu w aktualnych kwestiach społecznych. Do tej pory różne religie w Korei solidarnie podnosiły jednolity głos w kwestiach społecznych, trzymając się jednocześnie swoich własnych nauk. Ponieważ jednak taka solidarność nie oznacza relacji towarzyszenia sobie nawzajem, konieczna wydaje się rekonstrukcja relacji jako towarzyszenia.
7. Z innymi denominacjami chrześcijańskimi
Chrześcijanie, którzy wyznają różne wyznania, ale są zjednoczeni w jednym chrzcie, są towarzyszami idącymi razem z nami w tej drodze. Jednak w rzeczywistości mamy jeszcze długą drogę do prawdziwej komunii. Nadal w Kościele katolickim istnieją uprzedzenia wobec innych wyznań, a nawet istnieje poczucie wyższości wobec nich. Z drugiej strony fakt, że niektóre kościoły protestanckie uważają inne wyznania, w tym Kościół katolicki, za herezję, uniemożliwia nawiązanie dialogu. Wielu katolików w Korei uważa, że ekumenizm jest ważną sprawą, ale nie ma jeszcze konkretnych sposobów na dialog z innymi chrześcijanami.
Aby prowadzić dialog z innymi chrześcijanami różnych wyznań, trzeba znać różnicę między Kościołem katolickim a nimi, a dzięki temu obie strony będą mogły naprawdę zrozumieć, uszanować i zaakceptować tę różnicę.
Potrzebny jest wysiłek spotkania i dialogu z innymi chrześcijanami na poziomie parafii i diecezji. Ważne jest, aby słuchać siebie nawzajem i skupiać się na realizacji wspólnego dobra, a nie na krytyce czy uprzedzeniach wobec innych. Ważne jest również wzajemne rozpoznawanie, akceptacja i szacunek.
Przede wszystkim powinniśmy umacniać naszą wiarę poprzez modlitwę oraz studiowanie katechizmu i Biblii. Powinniśmy również prowadzić ewangeliczne życie jako światło i sól świata, aby objawić chwałę Boga. Te wysiłki pomogą nam prowadzić prawdziwy dialog z innymi chrześcijanami. W prawdziwym dialogu z nimi musimy rozumieć i szanować siebie nawzajem jako “chrześcijan”, a nie tylko prowokować spory o różnice doktryn. W ten sposób możemy być zjednoczeni w poszukiwaniu wspólnego dobra i być razem w tworzeniu rozwiązań dla kwestii społecznych, takich jak pracownicy migrujący, kobiety migrujące, osoby zmarginalizowane, sprawy dzieci, życie, problemy ekologiczne i inne.
8. Władza i uczestnictwo
Członkowie Kościoła, w wielu przypadkach, źle zrozumieli koncepcję autorytetu jako rządzenia przez przełożonych i podporządkowania się im. Dlatego zamiast tego używano “bycia autorytarnym” i “autorytaryzmu”.
Autorytet nie jest właściwie sprawowany, jeśli kapłan nie wykonuje swoich obowiązków w sposób szczery – modli się i udziela sakramentów zdawkowo, przygotowuje katechezy lub homilie bez podstaw biblijnych i zaniedbuje obowiązek nauczania – co może prowadzić do złych skutków zarówno dla wiernych, jak i dla całej wspólnoty kościelnej.
Obok autorytarnej postawy duchownych, wskazywano także na postawę świeckich. Gdy członkowie rad duszpasterskich i liderzy grup w parafii wykazują postawę autorytatywną i dominującą oraz są stronniczy wobec pewnych apostolatów, powoduje to podziały i konflikty we wspólnej drodze do jednego wspólnego celu.
Ogólnie rzecz biorąc, doświadczono i dostrzeżono, że relacje między członkami Kościoła są ustalane w sposób “odgórny i zamknięty”. Wspomniano również o braku komunikacji i zarządzaniu skoncentrowanym na księdzu, które sprawiają, że świeccy mają trudności w Kościele.
Aby przezwyciężyć te problemy, dyskutowano o strukturze i organizacji, która szczerze oddaje ducha synodalności. Podkreślono również, że zgodnie z przepisami prawa kanonicznego, rada prezbiterów, rada duszpasterska i rada finansowa na poziomie parafii i diecezji powinny aktywniej podejmować swoją rolę. W parafii lub diecezji, w której działa rada duszpasterska, wielu wiernych wyraża, że “kilku” członków rady nie odzwierciedla głosu “wielu” i powoduje to u nich poczucie podziału i wykluczenia.
Dlatego uznano, że sposób organizacji i zarządzania tymi radami jest ważny. Po pierwsze, wielu wspomniało, że powinniśmy głęboko zastanowić się nad tym, jak uczynić radę bardziej reprezentatywną dla Ludu Bożego. Kiedy członkowie każdej rady są mianowani lub wybierani, muszą mieć na uwadze wartości chrześcijańskie, a nie wartości świeckie, takie jak bogactwo czy status społeczny danej osoby, tak aby osoby z różnych “klas” wiekowych i społecznych mogły uczestniczyć w radzie. Ponadto zasugerowano, że Kościół, uczestnicząc w kwestiach społecznych, musi wprowadzić do grona wiernych profesjonalistów, zwłaszcza gdy zajmuje się sprawami wymagającymi znajomości jakiejś specjalności. Podkreślano również, że członkowie rad muszą być regularnie zmieniani, aby nikt nie został wykluczony.
Mimo że kluczowymi funkcjami rady duszpasterskiej są “konsultacja i badanie”, to w realiach Kościoła w Korei rada skupia się jedynie na “wykonaniu i realizacji”. Dlatego należy właściwie rozpoznać pierwotną intencję rady. ‘Podejmowanie decyzji’ i ‘podejmowanie decyzji’ powinny być zrównoważone: rada uczestniczy w ‘podejmowaniu decyzji’, jednocześnie konsultując się z pastorami; pastorzy zawsze zachowują odnowiony umysł i powinni być w stanie ‘podejmować decyzję’. System ten powinien być ustanowiony nie tylko na poziomie Kościoła partykularnego, ale także na poziomie okręgów, diecezji, konferencji episkopatu, a nawet na poziomie Kościoła powszechnego.
9. Rozeznawanie i decydowanie
Istnieje duża tendencja do myślenia, że księża są w centrum lub nawet są właścicielami procesu podejmowania decyzji w Kościele. W większości przypadków w parafiach opinie tylko nielicznych wiernych znajdowały odzwierciedlenie w podejmowaniu decyzji. To znaczy, że kluczowe decyzje były podejmowane w drodze dyskusji między proboszczem a świeckimi liderami parafii, a nie przy udziale całej wspólnoty parafialnej. Zdiagnozowano, że brak pełniejszego uczestnictwa i wystarczającej dyskusji podczas procesu decyzyjnego powoduje na ogół cyniczne, krytyczne i obojętne reakcje.
Potwierdzono jednak, że duchowni byli przytłoczeni nadmierną odpowiedzialnością w wąskiej strukturze decyzyjnej. Pomimo chęci uczestnictwa w dialogu, świeccy wahali się, czy aktywnie wyrazić swoją opinię, gdy pojawiła się taka potrzeba. Zakonnicy czuli się sparaliżowani, gdy zostali wykluczeni z procesu decyzyjnego, dlatego wyrażali nadzieję, że ich rola jako jednego z protagonistów w konsultacjach synodalnych zostanie uszanowana.
Mówiono też, że im większa jest diecezja czy parafia, tym trudniej o oddolną wymianę opinii. Dlatego podkreślano przede wszystkim konieczność wprowadzenia różnorodnych metod, aby zapewnić wiernym możliwość wypowiadania się, a także kształtować poczucie odpowiedzialności i uczestnictwa. Liczono na zebranie szerokich opinii w ramach Małych Wspólnot Chrześcijańskich (SCC), zorganizowanych według wieku, dzielnicy zamieszkania i innych grup. Podkreślono również, że nie należy wykluczać głosu mniejszości, a nawet głosu przeciwników. Ponadto zasugerowano, że atmosfera sprzyja uczestnictwu ubogich i zmarginalizowanych w procesie rozeznawania i podejmowania decyzji.
Wskazano, że w celu ułatwienia szczerego mówienia, autentycznego słuchania i owocnego dialogu ważne jest prowadzenie dobrze zorganizowanych spotkań w procesie decyzyjnym: rozmieszczenie miejsc siedzących, wyznaczenie moderatora (pożądane, aby była nim osoba świecka, a nie ksiądz), czas na modlitwę i milczenie. Wyrażono nadzieję, że dobre przykłady i sposoby doświadczone podczas tej synodalnej podróży powinny zakorzenić się w diecezjach i parafiach.
Ponadto podkreślono, aby pamiętać, że niezawodny grunt do podjęcia decyzji opiera się nie na “konsensusie”, ale na “Słowie Bożym”. Należy przedkładać dobro duchowe całej wspólnoty nad indywidualne interesy czy roszczenia członków, nieustannie pytając Boga, co On chce, abyśmy teraz zrobili.
Dotychczas spotkania formalnie rozpoczynały się i kończyły tylko odpowiednio modlitwą wstępną i modlitwą końcową. Pożądane było, aby na ważnym spotkaniu decyzyjnym można było przygotować celebrację liturgiczną w szczególnej intencji. Wierni muszą odprawiać Msze św. w zjednoczonej i spójnej intencji, aby mogli podejmować słuszne decyzje pod kierunkiem Ducha Świętego. Aby sprzyjać poczuciu uczestnictwa i wspólnoty, wszystkie wspólnoty powinny być informowane o sposobie podejmowania decyzji poprzez rozeznanie.
10. Formacja w synodalności
Formacja jest niezbędna dla właściwego zrozumienia ducha synodalnego i dla wypełnienia powierzonej misji w naszym życiu. Niestety, nie jest ona jednak w pełni rozumiana. Aby duch synodalny stał się modus vivendi et operandi, a nie pozostał jedynie koncepcją teologiczną, podróż synodalna nie powinna być jednorazowym wydarzeniem. Powinna być raczej doświadczeniem przeżywanym, prowadzącym nas do wzajemnego zrozumienia i formacji poprzez stały dialog i dzielenie się. Ponadto, konieczne jest pielęgnowanie towarzystwa, aby dzielić ciężary innych. Obecnie członkowie Kościoła są świadomi znaczenia synodalności i oczekują na formację i kształcenie do jej przeżywania. Duchowni, zakonnicy i świeccy powinni podążać drogą synodalności zgodnie ze swoją tożsamością.
Aby promować słuchanie, uczestnictwo i dialog, wszyscy członkowie Kościoła powinni wiedzieć, jak mówić i słuchać jako dzieci Boże oraz jak rozróżniać, co Duch Święty do nich mówi. Dlatego należy ich szkolić. Trzeba też zapewnić im odpowiednie programy edukacyjne, aby pogłębić ich wiedzę o Kościele i pielęgnować właściwą postawę, aby wzrastało w nich poczucie równej i właściwej godności Ludu Bożego. Potrzebne jest, aby świeccy otrzymali więcej kompetencji i poczucie misji, aby z gorliwością i ochotą uczestniczyli w tych programach. Należy przygotować okazje do spotkań, rozmów i doświadczeń, aby zachęcić ich do aktywnego uczestnictwa w misji Kościoła poprzez uczenie się i dzielenie ze sobą.
Zauważono, że formacja ciągła jest konieczna dla duchownych, aby wzmocnić ich tożsamość i misję. Stwierdzono, że potrzebna jest seria formacji zaplanowana w duchu synodalnym, począwszy od formacji początkowej w seminariach, poprzez formację stałą dla żywej synodalności, aż po formację z troską o uzdrowienie z choroby lub stanu wyczerpania, w podziale na etapy i lata. Wyrażono opinię, że aby zrozumieć szybkie zmiany w społeczeństwie i zachęcić do lepszej komunikacji z nim, należy odpowiednio wykorzystać nowe trendy i nowoczesne kultury w formacji Ludu Bożego.
III. Wnioski
Kościół w Korei, dzięki tej podróży synodalnej, uświadomił sobie, jakie trudności napotkał w wypełnianiu misji ewangelizacyjnej w tym regionie i co je spowodowało. Wraz z tym rozeznał również pod kierunkiem Ducha Świętego, co należy uczynić ze swoimi trwałymi i wspólnymi wysiłkami na rzecz ewangelizacji.
Po pierwsze, uświadomiono sobie i poddano refleksji, że duchowni, zakonnicy i świeccy, jako członkowie Ludu Bożego, nie żyli w pełni własną tożsamością. Innymi słowy, nie wypełniali w wystarczającym stopniu swoich ról i misji, ponieważ relacje między członkami Kościoła były rozumiane nie w sposób chrześcijański, lecz świecki. Dlatego konieczne jest, aby każdy członek Kościoła kontynuował refleksję nad tym, że jest powołany do przeżywania własnej tożsamości i misji w komunii i poprzez synodalne nawrócenie, a jednocześnie do realizowania wspólnej misji razem jako Lud Boży. W oparciu o tę refleksję należy zapewnić kursy i programy formacyjne dla osób świeckich, zakonników i duchownych, aby mogli oni zdobyć głębszą świadomość swoich tożsamości, potwierdzić znaczenie wzajemnego słuchania i towarzyszenia oraz wzmocnić swoją zdolność do praktykowania tego, czego się nauczą. W szczególności na tej drodze synodalnej należy podkreślić znaczenie liturgii, zwłaszcza Eucharystii, i modlitwy.
Dzisiaj Kościół w Korei wykazuje wielkie pragnienie sprawowania liturgii z najwyższą starannością na podstawie Słowa Bożego i Eucharystii. Nadal jednak utrzymuje się wymiar formalny i stagnacyjny. Od początku katechumenatu przygotowującego do chrztu należy pouczyć wszystkich członków Ludu Bożego, aby uświadomili sobie, że są uczestnikami i sługami, którzy w pełni i aktywnie biorą udział w liturgii. Szczególnie trzeba ich formować za pomocą systematycznie opracowywanych programów “wychowania w znaczeniu sakramentów” i w konkretny sposób sprzyjać aktywnemu uczestnictwu w liturgii.
Po drugie, Lud Boży w Korei powinien bardziej komunikować się ze sobą, aby w Kościele w Korei realizowała się synodalność. W tym celu duszpasterze, świeccy i zakonnicy powinni poświęcić się ewangelizacji Kościołów lokalnych, słuchając i komunikując się ze sobą. Oprócz ułatwień dla rad duszpasterskich, wskazanych w wielu dokumentach Kościoła, a także w prawie kanonicznym, należy ustanowić różne kanały komunikacji jako prawdziwe instytucjonalne narzędzie wsłuchiwania się w głos Ludu Bożego.
Po trzecie, Ludowi Bożemu powierza się podstawowe zadanie ewangelizacji poprzez żywą synodalność, wysilając się, by ‘wyjść na peryferie’. ‘Sposób działania Dobrego Samarytanina’ promuje braterstwo ze świadectwem na miłość. Zachęca nas do przyjęcia cierpienia tych, którzy znajdują się na peryferiach jako zaproszenia, które wymaga naszego poświęcenia, a więc do ‘wyciągnięcia ręki’ do peryferii, aby poczuli się mile widziani i towarzyszyli w drodze synodalnej. Musimy zdać sobie sprawę, że troska i praktyka Kościoła wychodzącego na peryferie są jego podstawową misją. Dla nas ci, którzy znajdują się na peryferiach, to ludzie z marginesu, w szczególności pozbawieni głosu, przytłoczeni wieloma trudnościami i cierpieniami, ubodzy, migranci i uchodźcy, uciekinierzy z Korei Północnej, ubodzy i samotni starcy, samotne matki, ofiary przemocy ze strony władz, dzieci i młodzież, katolicy obojętni z różnych powodów, wyznawcy innych religii i chrześcijanie innych wyznań, mężczyźni i kobiety dobrej woli, którzy opierają się wszelkim tendencjom laickim podważającym wartość życia. Kościół powinien ukazywać miłość Bożą wśród osób słabych i potrzebujących, pozostając w gotowości, by wyciągnąć do nich rękę i towarzyszyć im w drodze synodalnej. Angażując się w dialog ze społeczeństwem i towarzysząc tym, którzy znajdują się w trudnej sytuacji, zgodnie z nauczaniem Kościoła o Bożej sprawiedliwości i dobru wspólnym, Kościół w Korei zostanie odnowiony i przemieniony dzięki doświadczeniom płynącym z miłości.
Po czwarte, Korea od dawna cierpi z powodu wojny koreańskiej i podziału kraju. Istniejący konflikt ideologiczny jest nadal przyczyną podziału w społeczeństwie koreańskim. W tak specyficznej sytuacji Kościół w Korei, jako niestrudzony świadek pokoju, z determinacją dąży do pojednania i zjednoczenia narodu koreańskiego, wspierając i współpracując na rzecz ewangelizacji Korei Północnej.
Po piąte, Kościół w Korei jest wezwany do bardziej aktywnego uczestnictwa w praktykach i ruchach na rzecz ochrony środowiska i ekosystemów, uznając ziemię za wspólny dom i przechodząc ekologiczne nawrócenie. Kościół nie istnieje tylko dla siebie. Lud Boży nie może oddzielić się od świata i całego stworzenia Bożego. Ponieważ natura, świat i człowiek są połączone więzami organicznymi, Lud Boży musi odczytywać wolę Ducha Świętego w świecie, komunikując się wzajemnie i będąc zjednoczonym w komunii z całym stworzeniem.
Poprzez tę podróż słuchania i dzielenia się na rzecz synodalności, Słowo Boże pielęgnowało Lud Boży, a prowadzenie i dary Ducha Świętego wzrastały w życiu ochrzczonych w Chrystusie. Lud Boży w Kościele w Korei odczuwał podczas tej synodalnej podróży radość i żywotność wraz ze wspólną misją i odpowiedzialnością. Ta radość jest zawarta w tej syntezie, w przekonaniu, że będzie ona siłą napędową dla Kościoła w Korei, aby szedł naprzód jako Kościół synodalny w komunii, uczestnictwie i misji z Kościołem powszechnym.
ⅩⅥ Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów
Synteza Kościoła Katolickiego w Korei
I. Wstęp
Synodalna ścieżka fazy diecezjalnej i fazy konferencji episkopatów w Korei
Mszą św. inaugurującą od 15 do 17 października 2021 r. diecezje koreańskie rozpoczęły podróż diecezjalną fazą XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów pod hasłem: O Kościół synodalny: komunia, uczestnictwo i misja. Zgodnie z sugestiami Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów, każda diecezja w Korei utworzyła własny zespół diecezjalny synodalny z duchownymi, zakonnikami i świeckimi. Diecezje stopniowo organizowały programy studiów, promocji i formacji, aby pomóc całemu Ludowi Bożemu w pełni uczestniczyć w tej synodalnej drodze z lepszym zrozumieniem. Wyprodukowali wiele rodzajów materiałów drukowanych i wizualnych, aby pomóc wiernym poznać Synod. Korzystali też z różnych nowych mediów, w tym Social Networking Service (SNS), aby zbierać opinie wiernych.
Niektóre diecezje były wybitne w dokładaniu szczególnych starań, aby słuchać głosu tych na peryferiach, takich jak letni katolicy, osoby o specjalnych potrzebach, migranci, uchodźcy, mniejszość seksualna, uciekinierzy z Korei Północnej, a także wierzących innych religie i inne wyznania oraz społeczeństwo obywatelskie. Odbyli z nimi spotkania i przeprowadzili ankietę. Katolicki Instytut Duszpasterstwa Korei w Konferencji Biskupów Katolickich Korei (CBCK) rozprowadził specjalny zeszyt ćwiczeń, aby zachęcić dzieci i młodzież do udziału w ścieżce synodalnej. Niektóre diecezje dawały im także możliwość wyrażenia swoich opinii.
Spotkanie Diecezjalnych Osób Kontaktowych w Kościele w Korei odbyło się w dniach 28-29 czerwca 2022 r., aby diecezje dzieliły się swoimi wynikami i pomagały CBCK w przygotowaniu się do syntezy Kościoła w Korei poprzez dyskusję na dziesięć tematów. 26 W spotkaniu uczestniczyli: bp Simon Ok Hyun-jin, biskup pomocniczy Gwangju i biskup przedstawiciel Synodu, diecezjalne osoby kontaktowe, dwóch przedstawicieli zakonników i zakonnic, czterech przedstawicieli świeckich i inni.
Ponieważ faza synodu w Korei rozpoczęła się w samym środku pandemii, diecezje w Korei miały trudności z przygotowaniem się do właściwych kroków, takich jak zrozumienie synodalności, oferowanie formacji, planowanie i realizowanie praktycznych projektów w tak krótkim czasie. Na samym początku główną przeszkodą do pokonania była bierność. Uwidoczniło się to zwłaszcza w tych diecezjach, gdzie prawie nie doświadczyły znaczących zmian za pośrednictwem własnego synodu. Jednak w procesie gromadzenia się, słuchania i rozeznawania ludzie w wielu wspólnotach dzielili się swoim doświadczeniem wiary, słuchali się nawzajem i wreszcie wyznawali, że stopniowo i mocno rozpoznali wśród siebie obecność Ducha Świętego. Ponadto położenie nacisku na słuchanie, rozeznawanie i modlitwę w ciszy pozwoliło na przeżycie diecezjalnej drogi synodalnej jako procesu duchowego, a nie tylko jako serii spotkań, dyskusji i przygotowania syntezy. Największym owocem było to, że wielu Ludu Bożego w Korei uczestniczyło w ścieżce synodalnej, pogłębiło komunię i doświadczyło Kościoła synodalnego. W rezultacie Kościół katolicki w Korei dostrzegł wyłaniającą się silniejszą wolę i nadzieję na wypełnienie swojej misji.
II. Rzeczywistość synodalności w Kościele w Korei
1. Towarzysze podróży
Przeglądając syntezy diecezjalne i organizując Spotkanie Diecezjalnych Osób Kontaktowych w Kościele w Korei, Kościół w Korei zadał sobie pytanie, kto jest „towarzyszami podróży” i zastanowił się nad swoim stosunkiem do nich. Wyznała, że duchowni, zakonnicy i świeccy nie są dla siebie prawdziwymi towarzyszami i stwierdziła, że jest to zasadnicza przyczyna wielu trudności w Kościele. Zdała sobie również sprawę, że młodym, starszym, uciekinierom z Korei Północnej, robotnikom migracyjnym i ich rodzinom oraz mniejszości seksualnej nie jest łatwo znaleźć w niej swoje miejsce.
W odniesieniu do nastolatków i młodych dorosłych większość diecezji przyznała, że nie byli dla nich prawdziwymi towarzyszami. Chociaż wspominając o tym, jak ważna jest rola młodych, Kościół nie dołożył wystarczających starań, aby zbliżyć się do nich i szczerze odczuć, jak bardzo ich potrzebuje. Są tak zaabsorbowani zdobywaniem prywatnych korepetycji, przygotowywaniem egzaminów wstępnych na studia i szukaniem pracy. Taki styl życia w zsekularyzowanym świecie w końcu skłania ich do odwrócenia się od Kościoła. Jednak podnoszono się, aby zastanowić się, czy Kościół już ich opuścił, nie poświęcając skrupulatnej uwagi ich życiu, ich wierze i ich głosom.
Kościół w Korei dał jasno do zrozumienia, że nikt nie powinien być wykluczony jako towarzysz podróży do Boga. Pomimo ciągłych i praktycznych wysiłków w każdej diecezji na rzecz ewangelizacji, niewidomi
ots zostały potwierdzone. W związku z tym należy zatroszczyć się o osoby żyjące w ubóstwie ekonomicznym, samotne osoby starsze, rodziny samotnie wychowujące dzieci oraz osoby o specjalnych potrzebach. Kościół musi także stanąć w obronie tych, których nierówność społeczna i irracjonalność pozbawiły ich praw człowieka, a także aktywnie angażować się w różne działania, aby okazać im solidarność. Została poproszona o aktywne wsparcie z wielką uwagą dla osób ze specjalnymi potrzebami, aby zostały przygotowane Msze św. dla nich, a wspólnoty stały się miejscami, w których będą mogły uczestniczyć.
Statystyki katolików w Korei 2021 wykazały, że osoby w wieku 65 lat i więcej osiągnęły ponad 20% wszystkich katolików w każdej diecezji. Wzrasta liczba samotnych osób starszych, a wskaźnik ich ubóstwa jest również wysoki. Kościół musi zrobić dla nich miejsce i zapewnić im programy, aby nie czuli się wykluczeni. Wysoki odsetek rodzin w kryzysie i rozwodach doprowadził do wzrostu liczby wiernych, którzy ograniczają się do uczestnictwa w sakramentach i rodzin dziadków z wnukami. W związku z tym należy usprawnić poradnie, pomoc duchową oraz system instytucjonalny (prawo kanoniczne). Trzeba też, aby Kościół zwracał uwagę na tych, którzy przeżywali trudności w życiu wiary, zwłaszcza na wiernych letnich.
Mimo wielkiego udziału kobiet w różnych działaniach kościelnych, często są one wykluczane w podejmowaniu podstawowych decyzji. Dlatego Kościół musi poprawić swoją świadomość i aspekty instytucjonalne swojej działalności. W tym celu powinny istnieć programy, studia i wsparcie, które szanują i wzmacniają ich godność. Ponadto potrzebna jest praktyczna pomoc dla osób, które cierpią z powodu przemocy domowej, wykorzystywania seksualnego, handlu ludźmi w celach seksualnych i aborcji. Sugerowano, że edukacja o seksie, miłości i życiu powinna być zapewniona nie tylko nastolatkom, ale także wszystkim wiernym.
Ze strony migrantów wyrazili wdzięczność Kościołowi katolickiemu w Korei, ponieważ czuli się ciepło przyjęci. Wyrazili także poczucie odpowiedzialności za dzielenie się dobrymi cechami Kościoła katolickiego w Korei z innymi migrantami. Mieli nadzieję, że będzie więcej Mszy św. w ich intencji i różnych programów, które pomogą im przystosować się do życia w Korei.
Od Kościoła wymaga się odwagi i determinacji, by być „Kościołem ubogich”, a nie Kościołem jałmużny dla ubogich, aby ubodzy mogli być przyjmowani jako nasi bracia i siostry. Ponadto członkowie Kościoła muszą współpracować ze stowarzyszeniami w różnych dziedzinach, które dążą do wspólnego dobra. Korea została podzielona na Północ i Południe od ponad 70 lat. W tej szczególnej sytuacji wierni koreańscy uważają uciekinierów z Korei Północnej za swoich towarzyszy.
2. Słuchanie
Wobec trudności ze słuchaniem w relacjach na różnych poziomach w Kościele, brak świadomości i wzajemnego zaufania jako towarzyszy podróży doprowadził do braku słuchania. Dlatego Kościół powinien zostać przekształcony w Kościół synodalny, w którym ludzie szanują role innych, słuchają i komunikują się wzajemnie, budując między sobą równe i pełne miłości relacje.
Wszyscy członkowie Kościoła jako Ludu Bożego nawiązują relacje i chodzą razem w Bogu. Słuchanie, dialog i współpraca pomagają im budować komunię i realizować wspólną misję. Słuchanie jest szczególnie wymagane od duchownych i zakonników. W Kościele w Korei duchowni byli uważani za grupę o wyższym statusie, ponieważ uznano ich szczególny autorytet. Jednak biorąc pod uwagę, że sceptyczny pogląd na autorytet w społeczeństwie koreańskim wywarł wpływ na wiernych, dziś duchowieństwo jest proszone o zwracanie większej uwagi na wiernych jako ich słuchanie. Dla „rozeznania wspólnotowego” duchowni, zakonnicy i świeccy muszą szanować swoje role i wartości oraz nie oszczędzać się w słuchaniu. Duch synodalny może urzeczywistniać się we wspólnocie tylko wtedy, gdy wykonują swoje właściwe posługi i akceptują siebie nawzajem jako towarzyszy, którzy mają jednakową godność.
Wierni w parafiach mają tendencję do wahania się przed wypowiadaniem swojego głosu i unikania dialogu. Rzeczywiście, bardzo trudno jest wiernym wypowiadać się w parafii. Zwykle robią to, co im powierzono. Wierni prawdopodobnie będą się gromadzić, aby dzielić się swoimi opiniami tylko z nimi, a nie z pastorami.
Nie można pominąć autorytarnych postaw pastorów. Ślepe posłuszeństwo i poleganie na opiniach duchowieństwa prowadzi do klerykalizmu, który ostatecznie zaprzecza konieczności słuchania. Kiedy „posłuszeństwo”, jedna z wielkich cnót w Kościele, jest błędnie interpretowane jako poddanie się, będzie przeszkodą w komunii. Należy jednak zachować ostrożność, zrzucając winę za każdy problem wspólnoty na duchowieństwo. Należy oferować wiernym konsekwentną formację, aby mieli postawę samodzielną”.
w ich życiu wiary. Wtedy dojrzeje wspólnota wiernych.
Społeczności czasami nie witają nowych przybyszów i traktują ich jak obcych. Ludzie budują relacje z innymi według świeckich kryteriów i sposobów. Muszą one zostać wyeliminowane, ponieważ znacznie utrudniają urzeczywistnienie Królestwa Bożego na ziemi.
Kiedy każdy – nie tylko określona grupa ludzi – ma możliwość zabrania głosu i bycia wysłuchanym, wierni przezwyciężą rany i cierpienia.
Pomocne będzie, aby duchowni i zakonnicy najpierw zwrócili się do wiernych z postawą ewangeliczną i pokorną, aby mieli pewność, że są towarzyszami w drodze do Królestwa Bożego. Kiedy parafia musi podjąć decyzję w jakiejś sprawie, należy zbierać opinie wiernych, a nie pytać, co mają zrobić. Sugerowanym praktycznym sposobem jest to, że gdy przybędzie nowy proboszcz, lepiej będzie zebrać opinie wszystkich wiernych przed skierowaniem uwagi na opiekę duszpasterską.
Kościół został poproszony o podjęcie konkretnych działań, aby aktywnie wsłuchiwać się w głosy mniejszości społecznych i wykluczonych. Ponadto została poproszona o wysłuchanie wołania i cierpienia stworzenia, które jest „wszystkimi braćmi i siostrami” u tego samego Ojca, Stwórcy, oraz o niesienie pomocy. Proszono o większe zainteresowanie życiem, ekologią i środowiskiem oraz promowanie dobra wspólnego.
3. Wypowiadanie się
W procesie rozeznania Kościół w Korei dostrzegł konieczność „poziomej struktury komunikacji” i jej realizacji. W szczególności podkreślono wagę mówienia z „odwagą i szczerością” (parezja). Ponieważ pionowa struktura komunikacji umieszczająca duchowieństwo w centrum utrudnia przemawianie, Lud Boży musi głęboko zastanowić się i uświadomić sobie swoją rolę i tożsamość. W ten sposób wszyscy razem pracują nad ustaleniem horyzontalnej struktury komunikacji. Aby Kościół stał się miejscem, do którego ludzie chcą chodzić, gdzie można się pocieszyć i zaopiekować, odpoczywać, należy wsłuchiwać się w głosy świeckich i zakonników. Z kolei należy dołożyć większych starań, aby szeroko odzwierciedlić ich głosy w strukturze decyzyjnej.
To, co sprawia, że mówienie jest odważne i szczere, to następujące: diecezje i parafie mają tendencję do kierowania się złożonymi relacjami międzyludzkimi, a nie wartościami ewangelicznymi; duchowieństwo jest wysoce autorytarne, a między wiernymi a pastorami istnieje dystans psychologiczny; ludzie często są tylko zapatrzeni w siebie i nie dbają o innych z powodu braku ducha wspólnoty i silnych tendencji indywidualistycznych. Młodzi prosili, aby brali udział, jako przynajmniej „obserwator”, w radzie duszpasterskiej lub spotkaniach w celu ustalenia planów duszpasterskich. Poproszono także o otwarcie kanału dla młodych, aby mogli odważnie przemawiać i ważnie przekazywać swoje opinie Kościołowi.
Kapłani są członkami Kościoła, którzy mają obowiązki, ale mają coś przeciwko temu, by mówić szczerze. Czują, że nie są szanowani i słuchani ze względu na hierarchiczną i pionową strukturę diecezji. Często milczą, bo boją się porażek i konfrontacji z opozycją. Wierni również myślą, że są krytykowani lub upominani, gdy odważnie przemawiają. Należy przygotować warunki do składania sumiennych uwag. Aby to zrobić, konieczne jest zbieranie opinii na różne sposoby, takie jak skrzynki z propozycjami, propozycje dotyczące SNS i dzielenie czasu po niedzielnej Mszy św. Konieczne jest stworzenie atmosfery zachęcającej, obejmującej i słuchającej do odważnego przemawiania. Ponadto członkowie Kościoła muszą rozumieć i troszczyć się o innych, którzy mają różne opinie.
4. Uroczystość
Wyrażono świadomość, że słuchanie Słowa i sprawowanie Eucharystii są źródłem komunii i punktem wyjścia Kościoła synodalnego. Jednak dzisiaj często można zaobserwować, że większość wiernych uczestniczy w liturgii w postawie formalnej, obowiązkowej i nawykowej. Innymi słowy, wiernym brakuje doświadczenia synodalności w liturgii. W związku z tym, gdy kapłan formalnie celebruje Mszę św. lub homilię nie jest odpowiednio przygotowany, utrudnia to wiernym pełne uczestnictwo we Mszy. Nadal istnieje zwyczaj, że do posług liturgicznych wyznacza się mężczyzn. Kluczem dobrze prosperującej parafii powinna być zarówno wiara, jak i liturgia, ale w rzeczywistości liturgia jest często uważana za drugorzędną, ponieważ wierni promują relacje międzyludzkie. Zasugerowano, że powinien być czas na modlitwę w specjalnej intencji i liturgię, gdy wspólnota organizuje spotkanie w celu podjęcia ważnej decyzji. Ta sugestia dowodzi, że modlitwa i liturgia są formalną rolą w podejmowaniu decyzji.
Aby przyciągnąć bardziej aktywny udział wiernych w liturgii, wszyscy członkowie Kościoła w Korei powinni dołożyć szczególnych starań, aby słuchać i prowadzić ze sobą autentyczny dialog.
W rzeczywistości
y, wierni niepełnosprawni są wykluczeni z liturgii. Matka, która ma niepełnosprawnego syna, powiedziała: „Mam syna z niepełnosprawnością rozwojową. Bardzo pragnę uczestniczyć we Mszy św. z synem, ale to niemożliwe. To dlatego, że mój syn i ja zostaliśmy mocno poproszeni o wyjście w środku mszy. Mój drugi syn był w głębi serca zszokowany. Od tego czasu uczęszczał do kościoła protestanckiego”. Zasugerowano, że więcej uwagi poświęci się wiernym ze specjalnymi potrzebami, aby móc uczestniczyć we Mszy Świętej z innymi wiernymi. Na przykład wierni z upośledzeniem słuchu poprosili o zapewnienie większej liczby tłumaczeń na język migowy podczas Mszy, aby mogli w pełni uczestniczyć we Mszy. W przypadku migrantów i ich rodzin wyrażają chęć uczestnictwa we Mszy bez odczuwania bariery językowej.
5. Współodpowiedzialni w misji
Obecnie wielu katolików w Korei niechętnie uczestniczy w życiu Kościoła, przedkładając swoje życie społeczne nad działalność kościelną lub w inny sposób z powodu trudności rodzinnych lub finansowych. Ponadto dominujący indywidualizm prowadzi ich do silnej tendencji do skupiania się na własnej wygodzie i zainteresowaniach. Nawet uczestnicząc w działalności kościelnej, wierni w wielu przypadkach są zaabsorbowani działalnością bez modlitwy, a nawet bez wiary. Dlatego ich działalność, nie będąc miejscem głoszenia Ewangelii, zamienia się tylko w miejsce pewnych relacji społecznych czy samozadowolenia. Z drugiej strony w dużej mierze poruszono kwestie dotyczące letnich wiernych. Nowo ochrzczeni i nowo wprowadzający się do parafii wierni często stają się letnimi, ponieważ brak opieki ze strony wspólnoty utrudnia im przeżywanie komunii. Został również podniesiony, aby zastanowić się, jak dbać o letnich wierzących. Co więcej, nieprzykładowe postawy katolików w ich codziennym życiu poza Kościołem powodują, że ewangelizacja staje się wyzwaniem. Niezgoda i dysharmonia w parafii także utrudniają Kościołowi wypełnianie jego misji głoszenia Ewangelii. Jako przeszkody w realizacji misji wskazywano sekularyzację Kościoła, autorytaryzm pasterzy i ubóstwo w perspektywie humanistycznej.
W miarę jak materializm, indywidualizm i egoizm przenikają do naszego społeczeństwa, ludzie stają się obojętni na życie religijne. W obliczu tej rzeczywistości praktyka i dzielenie się miłością jest uważana za pilną i niezbędną. Wyznano, że brak prawdziwego spotkania i słuchania doprowadził do niepowodzenia w zachowaniu komunii z Kościołem i Bogiem oraz nieszczerego życia wiary. Jako członkowie Kościoła, wierni przeżyli drogę synodalną, w której wszyscy powinni uczestniczyć jako protagoniści, słuchać siebie nawzajem i dzielić się przeżywanymi doświadczeniami synodalności we wspólnocie z Bogiem. Podczas tej podróży zorientowali się w indywidualnych i wspólnotowych problemach i zaczęli wspólnie szukać rozwiązań.
Wykazano, że wierni pozytywnie oceniali wysiłki Kościoła w Korei, by słuchać, zachęcać i obejmować potrzebujących. W szczególności pozytywnie odnotowywano konsekwentną i ciągłą pracę nad wewnętrzną i zewnętrzną pomocą humanitarną i opieką społeczną Kościoła w Korei oraz inne działania humanitarne w diecezjach lub wspólnotach religijnych.
Co więcej, boleśnie odbijało się na tym, że Kościół w Korei nie wypowiadał się wystarczająco o sprzeciwie wobec aborcji, samobójstwa, eutanazji, kary śmierci, ochrony środowiska i promowania pokoju na świecie. Były też inne gorzkie wyznania, że była obojętna na praktykowanie miłości do bliźnich i okazywanie solidarności społeczeństwu oraz wyrażała zamknięty stosunek do społeczności lokalnej. Refleksje te dały wiernym szansę jasnego rozpoznania swojej misji indywidualnej i wspólnotowej, a w końcu zaczęli patrzeć na innych, zwłaszcza na ludzi w wielkiej potrzebie, jak na towarzyszy synodalnej drogi Kościoła.
6. Dialog w Kościele i społeczeństwie
Istnieją pewne niewidzialne bariery, które utrudniają dialog i komunikację w Kościele i poza nim. W społeczeństwie koreańskim konflikty pokoleń, płeć, polityka nasilają się, a luka majątkowa i nierównowaga regionalna coraz bardziej się pogłębiają. W Kościele w Korei istnieją przeszkody między grupami, parafiami, diecezjami, wiernymi i księżmi, a Kościołem i światem. Wraz z wszechobecnym indywidualizmem pandemia COVID-19 jeszcze pogorszyła komunikację w Kościele. Wierni mówili, że w związku z powyższą sytuacją pogłębia się przepaść między gorliwymi wiernymi a biernymi. Młodzi ludzie mówili, że kultura w parafii nie pasuje do ich mentalności. W związku z tym należy pilnie zmniejszyć psychologiczną i fizyczną przepaść wśród wiernych i przyczynić się do odnowy kultury w Kościele.
Ze strony zakonników zauważono, że sekularyzm, indywidualizm i przepaść pokoleniowa wśród zakonników były uważane za główne przyczyny utrudniania życia synodalnego, dialogu i komunikacji.
wśród nich. Niektórzy wyrażali wątpliwości co do obecności i roli zakonników w parafiach. Jednak w dyskusjach dostrzeżono znaczenie ich obecności w Kościele i wyłoniła się potrzeba odnowy tożsamości zakonników. Od każdego członka Kościoła wymaga się pogłębienia zrozumienia tożsamości zakonnika. Oczekuje się, że dynamika Ducha Świętego zostanie wyraźniej objawiona przez prowadzenie zakonników na tej drodze całego Kościoła.
Wspomniano, że Kościół musi być gotowy do uczestniczenia w bieżących sprawach społecznych. Głos Kościoła nie jest często słyszany we właściwy sposób, ponieważ w Kościele nie toczy się odpowiednich i wystarczających dyskusji na tematy społeczne. Kościół musi zaangażować się w rozważanie kwestii społecznych i wspólne ich przezwyciężanie zgodnie ze zmianą społeczną.
Parafie na ogół nie nawiązują bliskich relacji ani więzi religijnych z innymi religiami i nie odczuwają potrzeby wzajemnej wymiany z nimi. Wydaje się, że jest to skuteczny sposób komunikowania się z innymi religiami poprzez współpracę w wyrażaniu z nimi zjednoczonego głosu w bieżących kwestiach społecznych. Do tej pory różne religie w Korei podniosły zjednoczony głos w kwestiach społecznych w solidarności ze sobą, przestrzegając jednocześnie własnych nauk. Ponieważ jednak taka solidarność nie oznacza relacji towarzyszenia sobie nawzajem, konieczna wydaje się rekonstrukcja relacji jako towarzysze.
7. Z innymi wyznaniami chrześcijańskimi
Chrześcijanie, którzy składają różne spowiedzi, ale są zjednoczeni w jednym chrzcie, są towarzyszami, którzy kroczą razem z nami w tej podróży. Jednak w rzeczywistości przed nami jeszcze długa droga do prawdziwej komunii. Nadal w Kościele katolickim istnieją uprzedzenia do innych wyznań, a nawet istnieje poczucie wyższości wobec nich. Z drugiej strony fakt, że niektóre kościoły protestanckie uważają inne wyznania, w tym Kościół katolicki, za herezje, uniemożliwia rozpoczęcie dialogu. Wielu katolików w Korei uważa, że ekumenizm to ważna sprawa, ale nie mają jeszcze konkretnych sposobów na dialog z innymi chrześcijanami.
Aby prowadzić dialog z innymi chrześcijanami różnych wyznań, konieczne jest poznanie różnicy między Kościołem katolickim a nimi, a czyniąc to, obie strony mogą naprawdę zrozumieć, szanować i zaakceptować różnicę.
Potrzebny jest wysiłek spotkania i dialogu z innymi chrześcijanami na poziomie parafii i diecezji. Ważne jest, aby słuchać siebie nawzajem i skupiać się na realizacji wspólnego dobra, a nie krytykować lub mieć uprzedzenia wobec innych. Ważne jest również wzajemne uznanie, akceptacja i szacunek.
Przede wszystkim powinniśmy umacniać naszą wiarę poprzez modlitwę i studiowanie katechizmu i Biblii. Powinniśmy też prowadzić życie ewangeliczne jako światło i sól świata, aby objawić chwałę Boga. Te wysiłki pomogą nam nawiązać prawdziwy dialog z innymi chrześcijanami. W rzeczywistym dialogu z nimi musimy rozumieć się i szanować jako „chrześcijan”, a nie tylko prowokować spory o odmienność doktryn. W ten sposób możemy zjednoczyć się w dążeniu do wspólnego dobra i być razem w rozwiązywaniu problemów społecznych, takich jak pracownicy migrujący, kobiety migrujące, osoby z marginesu, problemy dzieci, życie, problemy ekologiczne i inne.
8. Władza i uczestnictwo
Członkowie Kościoła w wielu przypadkach błędnie rozumieją pojęcie władzy jako zarządzania przełożonego i podporządkowania się mu. Dlatego zamiast tego użyto „bycia autorytarnym” i „autorytaryzmem”.
Władza nie jest właściwie wykonywana, jeśli ksiądz nie wykonuje swoich obowiązków szczerze – modląc się i udzielając sakramentów tylko od niechcenia, przygotowując katechezę lub homilię bez podstawy biblijnej i zaniedbując obowiązek nauczania – i może to mieć zły wpływ na obie strony. wiernych i całej wspólnoty kościelnej.
Obok autorytarnej postawy duchowieństwa zwracano uwagę na postawę świeckich. Kiedy członkowie rad duszpasterskich i liderzy grup w parafii wykazują postawę autorytatywną i apodyktyczną oraz są stronniczy w niektórych apostolatach, powoduje to podziały i konflikty we wspólnej drodze do jednego wspólnego celu.
Generalnie odczuwano i dostrzegano, że relacje między członkami Kościoła są nawiązywane w sposób „odgórny i zamknięty.” Brak komunikacji i skoncentrowanego na księdzu zarządzania, co utrudnia ludziom świeckim w Kościele, zostały również wspomniane.
Aby przezwyciężyć te problemy, dyskutowano o strukturze i organizacji, które szczerze odzwierciedlają ducha synodalności. Podkreślano również, że zgodnie z prawem kanonicznym rada kapłańska, rada duszpasterska i rada finansów na szczeblu parafialnym i diecezjalnym powinny bardziej aktywnie pełnić swoją rolę. W parafii lub diecezji, która ma radę duszpasterską, wielu
słusznie wyrażają, że „kilku” członków rady nie odzwierciedla głosu „wielu” i sprawia, że czują się oni podzieleni i wykluczeni.
Dlatego uznano, że ważne jest, jak organizować i zarządzać tymi radami. Po pierwsze, wielu wspomniało, że powinniśmy głęboko zastanowić się, jak uczynić Radę bardziej reprezentatywną dla Ludu Bożego. Kiedy członkowie każdego soboru są powoływani lub wybierani, należy brać pod uwagę wartości chrześcijańskie, a nie wartości świeckie, takie jak bogactwo czy status społeczny osoby, aby w soborze mogli brać udział osoby z różnych „klas” wiekowych i społecznych. Ponadto sugerowano, że Kościół powinien przyciągać profesjonalistów wśród wiernych, gdy uczestniczy w sprawach społecznych, zwłaszcza gdy zajmuje się sprawami wymagającymi znajomości jakiejś specjalności. Podkreślano również, że członkowie rad muszą być zmieniani na bieżąco, aby nikt nie został wykluczony.
Chociaż kluczowymi funkcjami soboru duszpasterskiego są „konsultacje i badania”, w rzeczywistości Kościoła w Korei, sobór skupia się tylko na „wykonaniu i realizacji”. Dlatego pierwotna intencja soboru musi być właściwie rozpoznana. „Podejmowanie decyzji” i „podejmowanie decyzji” powinny być zrównoważone: rada uczestniczy w „podejmowaniu decyzji”, konsultując się z proboszczami; proboszczowie zawsze mają odnowioną myśl i powinni być w stanie „podejmować decyzje.” Ten system powinien być ustanowiony nie tylko na określonym poziomie Kościoła, ale także na poziomie dystryktów, diecezji, Konferencji Episkopatu, a nawet na poziomie Kościół powszechny.
9. Rozeznawanie i podejmowanie decyzji
Istnieje wielka tendencja do myślenia, że księża są w centrum, a nawet właścicielami procesu decyzyjnego w Kościele. Przeważnie w parafiach opinie tylko nielicznych wiernych znalazły odzwierciedlenie w podejmowaniu decyzji. Oznacza to, że kluczowe decyzje były podejmowane w drodze dyskusji między proboszczem a świeckimi liderami parafii, a nie angażowania całej wspólnoty parafialnej. Zdiagnozowano, że brak pełniejszego uczestnictwa i wystarczającej dyskusji podczas procesu decyzyjnego powoduje generalnie reakcje cyniczne, krytyczne i obojętne.
Potwierdzono jednak, że duchowni byli przytłoczeni nadmierną odpowiedzialnością w wąskiej strukturze decyzyjnej. Mimo chęci uczestniczenia w dialogu, świeccy wahali się przed aktywnym wyrażaniem swoich opinii, gdy zaszła taka potrzeba. Zakonnicy czuli się sparaliżowani, gdy zostali wykluczeni z procesu decyzyjnego, dlatego wyrazili nadzieję, że ich rola jako jednego z protagonistów w konsultacjach synodalnych zostanie uszanowana.
Mówiono też, że im większa staje się diecezja czy parafia, tym trudniej jest oddolnie wymieniać opinie. Dlatego podkreślono przede wszystkim konieczność wprowadzenia różnorodnych metod, aby dać wiernym możliwość zabierania głosu oraz kształtowania poczucia odpowiedzialności i uczestnictwa. Liczono na zebranie szerokich opinii w małych wspólnotach chrześcijańskich (SCCs), zorganizowanych według wieku, dzielnic mieszkaniowych i innych grup. Podkreślano też, że nie należy wykluczać głosu mniejszości, a nawet sprzeciwu. Ponadto sugerowano, aby atmosfera sprzyjała uczestnictwu ubogich i marginalizowanych w procesie rozeznania i decyzji.
Zwrócono uwagę, że w celu ułatwienia szczerego mówienia, autentycznego słuchania i owocnego dialogu ważne są dobrze skoordynowane spotkania w procesie podejmowania decyzji: ustawienie miejsc siedzących, wyznaczenie moderatora (pożądane jest, aby osoba świecka przyjęła to raczej niż kapłan) oraz czas na modlitwę i milczenie. Wyrażano nadzieję, że dobre przykłady i sposoby, jakich doświadczyliśmy podczas tej synodalnej podróży, powinny zostać zakorzenione w diecezjach i parafiach.
Ponadto podkreślono, aby pamiętać, że wiarygodna podstawa do podjęcia decyzji opiera się nie na „konsensusie”, ale na „Słowie Bożym.” Dobro duchowe całej wspólnoty musi mieć pierwszeństwo przed indywidualnymi interesami lub roszczeniami członkowie, nieustannie pytając Boga, co On chce, abyśmy teraz zrobili.
Do tej pory spotkania formalnie rozpoczynały się i kończyły odpowiednio modlitwą otwierającą i modlitwą końcową. Pożądano, aby na ważnym spotkaniu decyzyjnym można było przygotować celebrację liturgiczną ze specjalną intencją. Wierni muszą celebrować Msze św. ze zjednoczoną i konsekwentną intencją, aby mogli podejmować właściwe decyzje pod przewodnictwem Ducha Świętego. Aby rozwijać poczucie uczestnictwa i wspólnoty, wszystkie wspólnoty powinny być informowane o sposobie podejmowania decyzji poprzez rozeznanie.
10. Formowanie się w synodalności
Formacja jest niezbędna do właściwego zrozumienia ducha synodalnego i wypełnienia powierzonej nam misji w naszym życiu. Niestety nie jest to jednak w pełni zrozumiałe. Aby duch synodalny był tym
Modus vivendi et operandi, aby nie pozostać jedynie koncepcją teologiczną, ta podróż synodalna nie powinna być jednorazowym wydarzeniem. Powinna być raczej żywym doświadczeniem prowadzącym nas do wzajemnego zrozumienia i formacji poprzez ciągły dialog i dzielenie się. Co więcej, konieczne jest pielęgnowanie towarzystwa, aby dzielić ciężary innych. Teraz członkowie Kościoła są świadomi znaczenia synodalności i oczekują ich formacji i szkolenia, aby nią żyć. Duchowni, zakonnicy i świeccy muszą podążać ścieżką synodalności zgodnie ze swoją tożsamością.
Aby promować słuchanie, uczestnictwo i dialog, wszyscy członkowie Kościoła powinni umieć mówić i słuchać jako dzieci Boże i jak rozeznawać, co mówi do nich Duch Święty. Dlatego muszą być przeszkoleni. Istnieje również potrzeba zapewnienia im odpowiednich programów edukacyjnych, aby pogłębiać wiedzę o Kościele i pielęgnować właściwą postawę, aby mogli wzrastać w poczuciu równej i właściwej godności Ludu Bożego. Potrzebne jest nadanie świeckim większej kompetencji i poczucia misji, aby z zapałem i chęcią uczestniczyli w tych programach. Należy przygotować okazje do spotkań, rozmów i doświadczeń, aby zachęcić ich do aktywnego uczestnictwa w misji Kościoła poprzez uczenie się i dzielenie się ze sobą.
Zwrócono uwagę, że formacja ciągła jest konieczna dla duchowieństwa, aby wzmocnić swoją tożsamość i misję. Powiedziano, że potrzebny jest szereg formacji zaplanowanych w duchu synodalnym, począwszy od formacji początkowej w seminariach, przez formację ciągłą do żywej synodalności, aż do formacji z troską o wyzdrowienie z choroby lub stanu wyczerpania, etapami i przez rok. Pojawił się pogląd, że aby zrozumieć szybkie zmiany w społeczeństwie i zachęcić do lepszej komunikacji z nim, należy odpowiednio wykorzystać nowe trendy i współczesne kultury w formacji Ludu Bożego.
III. Wniosek
Kościół w Korei, dzięki tej synodalnej drodze, uświadomił sobie, jakie trudności napotkaliśmy w wypełnianiu naszej misji ewangelizacyjnej w tym regionie i co je spowodowało. Wraz z tym rozpoznała również pod przewodnictwem Ducha Świętego, co zrobić z jej wytrwałym i wspólnym wysiłkiem na rzecz ewangelizacji.
Po pierwsze, zdano sobie sprawę i odzwierciedlono, że duchowni, zakonnicy i świeccy, jako członkowie Ludu Bożego, nie żyli w pełni własną tożsamością. Innymi słowy, niewystarczająco wypełniali swoje zadania i misje, ponieważ relacja między członkami Kościoła była rozumiana nie po chrześcijańsku, ale świeckim. Dlatego konieczne jest, aby każdy członek Kościoła nadal zastanawiał się nad tym, że jest powołany do przeżywania własnej tożsamości i misji w komunii i nawróceniu synodalnym, a jednocześnie do wspólnego wypełniania wspólnej misji jako Lud Boży. W oparciu o tę refleksję należy zapewnić świeckim, zakonnikom i duchownym kursy i programy formacyjne, aby mogli lepiej poznać swoją tożsamość, potwierdzić znaczenie wzajemnego słuchania i towarzyszenia oraz wzmocnić ich zdolność do praktykowania tego, co chcą. uczyć się. W szczególności na tej drodze synodalnej należy podkreślić wagę liturgii, zwłaszcza Eucharystii i modlitwy.
Dziś Kościół w Korei wykazuje wielkie pragnienie sprawowania liturgii z najwyższą starannością w oparciu o Słowo Boże i Eucharystię. Jednak nadal pozostają wymiary formalne i stagnacyjne. Od początku katechumenatu przygotowującego do chrztów wszyscy członkowie Ludu Bożego powinni być pouczeni, że są uczestnikami i sługami, którzy w pełni i aktywnie uczestniczą w liturgii. W szczególności należy je formować za pomocą systematycznie opracowanych programów „wychowania w rozumieniu sakramentów” i konkretnych sposobów zachęcania do aktywnego uczestnictwa w liturgii.
Po drugie, Lud Boży w Korei powinien bardziej komunikować się ze sobą, aby synodalność mogła się urzeczywistnić w Kościele w Korei. W tym celu duszpasterze, świeccy i zakonnicy powinni poświęcić się ewangelizacji Kościołów lokalnych, słuchając się i komunikując ze sobą. Oprócz ułatwienia soborów duszpasterskich, wskazanych w wielu dokumentach Kościoła, a także w prawie kanonicznym, należy ustanowić różne kanały komunikacji jako prawdziwy instrument instytucjonalny wsłuchiwania się w głos Ludu Bożego.
Po trzecie, Ludowi Bożemu zostaje powierzone podstawowe zadanie ewangelizacji poprzez żywą synodalność, starając się „wychodzić na peryferie”. „Sposób działania Dobrego Samarytanina” sprzyja braterstwu dając świadectwo miłości. Zachęca nas do przyjęcia cierpienia ludzi na peryferiach jako zaproszenia, które wymaga naszego poświęcenia, a tym samym do „wyciągnięcia ręki na peryferie”, aby poczuli się mile widziani i towarzyszyli im
w drodze synodalnej. Musimy zdać sobie sprawę, że troski i praktyka Kościoła wychodzącego na peryferie są jego podstawową misją. Dla nas ci na peryferiach to ludzie z marginesu, w szczególności ludzie bez głosu, przytłoczeni wieloma trudnościami i cierpieniami, biedni, migranci i uchodźcy, uciekinierzy z Korei Północnej, ubodzy i samotni starsi, samotne matki, ofiary przemocy ze strony rządu , dzieci i młodzież, letni katolicy z różnych powodów, wyznawcy innych religii i chrześcijanie innych wyznań, mężczyźni i kobiety dobrej woli, którzy sprzeciwiają się wszelkim tendencjom świeckim, które podważają wartość życia. Kościół powinien manifestować miłość Boga wśród osób bezbronnych i potrzebujących, czuwając, by do nich dotrzeć i towarzysząc im na drodze synodalnej. Angażując się w dialog ze społeczeństwem i towarzysząc osobom znajdującym się w trudnej sytuacji, zgodnie z nauczaniem Kościoła o Bożej sprawiedliwości i dobru wspólnym, Kościół w Korei zostanie odnowiony i przemieniony dzięki zdobytym przez nich miłosnym doświadczeniom.
Po czwarte, Korea przez długi czas cierpiała z powodu wojny koreańskiej i podziału kraju. Istniejący konflikt ideologiczny nadal jest przyczyną podziałów w społeczeństwie koreańskim. W tak specyficznej sytuacji Kościół w Korei, jako niestrudzony świadek pokoju, jest zdeterminowany, by posuwać naprzód pojednanie i zjednoczenie narodu koreańskiego, wspierając i współpracując na rzecz ewangelizacji Korei Północnej.
Po piąte, Kościół w Korei jest wezwany do bardziej aktywnego uczestnictwa w praktykach i ruchach na rzecz ochrony środowiska i ekosystemów, uznając ziemię za wspólny dom i przechodząc ekologiczne nawrócenie. Kościół nie istnieje tylko dla siebie. Lud Boży nie może oddzielić się od świata i całego stworzenia Bożego. Ponieważ natura, świat i ludzie są związani organicznymi więzami, Lud Boży musi odczytywać wolę Ducha Świętego w świecie, komunikując się ze sobą i jednocząc się we wspólnocie z całym stworzeniem.
Poprzez tę podróż słuchania i dzielenia się synodalnością Słowo Boże ożywiło Lud Boży, a przewodnictwo i dary Ducha Świętego rozwinęły nas w życiu ochrzczonych w Chrystusie. Lud Boży w Kościele w Korei odczuwał radość i witalność, a także wspólną misję i odpowiedzialność podczas tej synodalnej podróży. Ta radość jest zawarta w tej syntezie, w przekonaniu, że będzie to siła napędowa Kościoła w Korei, by posuwał się naprzód Kościół synodalny w komunii, uczestnictwie i misji z Kościołem powszechnym.
[내용출처 – https://cbck.or.kr/en/News/20221043 ]
[해당 부분을 어문 저작물, 음향·영상물, 컴퓨터 데이터, 기타 저작물 등에 인용할 때에는 한국천주교주교회의·한국천주교중앙협의회에 저작권 사용 승인을 받아야 합니다.]
Podsumowania z polskich diecezji, parafii, uczestników Synodu
Archidiecezja Lubelska
W Archidiecezji Lubelskiej synod o synodalności został włączony w prace trwającego III Synodu Archidiecezji Lubelskiej. Do konsultacji diecezjalnych wykorzystano utworzone wcześniej parafialne i dekanalne zespoły synodalne oraz komisje tematyczne: świeckich, kapłańską, osób konsekrowanych, liturgiczną, katechizacji i ewangelizacji, młodzieżową, rodziny, miłosierdzia, ekumeniczną, misyjną, kultury oraz ekonomiczną. W każdej komisji pracują zarówno świeccy, jak i duchowni. Zespoły te stanowią przestrzeń spotkania i dzielenia się doświadczeniem bycia w Kościele. Podobnie jest z członkami III Synodu Archidiecezji Lubelskiej: połowę z 214 jego uczestników stanowią świeccy.
Parafia pw. św. Andrzeja Boboli w Warszawie
Etap parafialny i dekanalny Synodu zakończyły się. Dziękujemy wszystkim, którzy wzięli udział w spotkaniach synodalnych oraz tym, którzy udzielili odpowiedzi na pytania synodalne.
Etap parafialny synodu był owocnym czasem słuchania siebie nawzajem i rozeznawania. Przeprowadzone zostały szerokie konsultacje we wspólnotach i grupach parafialnych, w duszpasterskiej radzie parafialnej, w szkołach znajdujących się na terenie parafii przez katechetów, przez ankietę internetową i papierową oraz na trzech otwartych spotkaniach synodalnych w parafii.
Synod jest szansą
Synod jest potrzebnym głosem w Kościele, ale jest to głos doradczy. Jego celem nie jest ustalanie większością głosów nowych zasad wiary czy zmiana zasad moralnych. Dla mnie spotkania synodalne były okazją do ciekawych rozmów o Kościele, do słuchania opinii innych osób. Dały mi możliwość lepszego zrozumienia omawianych tematów.
Synodalne konsultacje – doświadczenie nieoczekiwane
Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że papież Franciszek zamierza przeprowadzić w całym Kościele szerokie konsultacje przed synodem, który ma odbyć się w 2023 roku, miałem ambiwalentne uczucia. Z jednej strony radość, że papież dojrzał taką potrzebę, a jak wynikało z opublikowanych dokumentów, domaga się przeprowadzenia takich konsultacji wszędzie i to bardzo szeroko, zapraszając potencjalnie każdego. Z drugiej strony nieufność, że organizujące spotkania duchowieństwo zrobi wszystko, aby nic dobrego z tego nie wyszło. Te obawy mam zresztą nadal i czas pokaże, czy są nieuzasadnione. Nie o tym jednak chciałem pisać. Zaskakująco dla mnie samego coś innego wydarzyło się we mnie w trakcie samego procesu.