Sesje synodalne w Rzymie (4-29.10):
przebieg prac, transmisje, zdjęcia / homilie, wystąpienia i medytacje / pozostałe materiały

<<< Homilie, wystąpienia , medytacje sesji synodalnych w Rzymie (4-29.10.2023r)

Medytacja przed Eucharystią - s. Maria Grazia Angelini O.S.B. - Rekolekcje Fraterna Domus - Sacrofano - dzień 2 (2.10.2023r.)

Medytacja poranna - s. Maria Grazia Angelini O.S.B. - Rekolekcje Fraterna Domus - Sacrofano - dzień 2 (2.10.2023r.)

“… et tu, puer…”. Kościół, o którym marzył Jezus.    

Ewangelia głoszona codziennie w Eucharystii odradza i towarzyszy dniom Kościoła. A zatem także Synodowi. Intronizacja Ewangelii będzie uroczystym obrzędem inauguracyjnym. Tak więc, w codziennym oczekiwaniu na słuchanie i otwartość na Słowo, dajmy temu aktowi ciało, w jego prawdzie, która nie jest jedynie rytualna.

To nie przypadek i szczęśliwy zbieg okoliczności, że dzisiaj spotykamy się z fragmentem Ewangelii Łukasza, w którym Jezus kończy pierwszy etap swojej misyjnej podróży, aby rozpocząć drogę do Jerozolimy (Łk 9, 51-56). Jest to decydujący punkt zwrotny w życiu Jezusa, w żmudnym procesie przygotowywania uczniów do drogi, która prowadzi do Jego “wyjścia”. Jest to punkt zwrotny, który rzuca również bardzo jasne światło na kluczowy dzień w podróży Kościoła na synodzie. Duchowa zdolność widzenia uczniów jest zawsze ograniczona, ale Jezus cierpliwie posuwa się naprzód.

W narracji Łukasza pierwsza część wędrownej misji Jezusa, głoszenie Królestwa w Galilei, dobiega końca (4,14-9,50). Rozpoczęła się ona w Nazarecie od głoszenia w synagodze i – już tam – odrzucenia Jego samego (Łk 4,14-30). Znajdujemy się zatem w punkcie zwrotnym: Jezus opuszcza Galileę. Odkrywczy wybór. Decydujący, performatywny dla dojrzewania stylu discipularnego (i synodalnego). Reprezentuje to rodzaj “nowego wyjścia” dla Jezusa, pod górę, po zderzeniu z odrzuceniem przywódców i powolnością uczniów.

Już podczas zejścia z góry przemienienia (Łk 9,37-43) istniało napięcie, rodzaj luki komunikacyjnej, nie tylko z przywódcami religijnymi, ale także między Jezusem a Jego własnymi uczniami. Ojciec będący w tłumie odczuł tę rozbieżność, narzekając, że uczniowie, słabi w wierze, nie byli w stanie uwolnić jego epileptycznego syna. A jednak tłum podziwia Jezusa w zdumieniu i wiwatuje, nieświadomy głębokiego znaczenia panowania Jezusa (Łk 9,43).

I tak staje w obliczu zdezorientowanego zdumienia tłumów swoimi cudami. I ku własnemu zakłopotaniu, Jezus właśnie z mocą ogłosił uczniom – i to już po raz drugi – cel, do którego zmierzają: ” Weźcie wy sobie dobrze do serca te właśnie słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi”. (Łk 9,44). Ale te uszy pozostają zamknięte na tajemnicę tego wydania, nie pojmują zapowiedzi, pozostaje ona dla nich niejasna i boją się zadawać pytania (Łk 9,45). Do tego stopnia, że jako jedyną odpowiedź próbują zewrzeć szeregi, zjednoczyć się między sobą, stają jako kandydaci do poprowadzenia odkupienia: spierają się o to, kto jest największy (Łk 9,46).

W ten sposób w sercu i między nimi powstaje dialog – paradoks! – dialogizm, dyskusja, rozmowa (nie do końca duchowa…). Trochę jak uczniowie z Emaus, kiedy gęsta “rozmowa ze sobą” jest rozproszona, prowadzi donikąd. Znamy to komunikacyjne zmęczenie….

Ale Jezus nie wycofuje się: mistrz “innej” władzy, cała cierpliwa boska pedagogika objawia się w Nim. W sposób zdecydowany, za pomocą zarówno zdumiewającego, jak i prostego symbolicznego działania, odsłania myśli serca: przyciągając do siebie małe dziecko – paidìon – wypiera je i odwraca ich kierunek. Aby otworzyć ich umysły na tajemnicę Królestwa, Boga i ludzi, bierze dziecko blisko siebie, jakby chciał powiedzieć: “Prawdziwy porządek jest inny. Inny jest sposobem podążania za Mną. Inny to służba Królestwu. Inny to rozkaz. Inny jest priorytetem: przyjąć mnie, tak jak przyjmuje się małe dziecko. Bóg, Ojciec, jest właśnie taki”.

“Jezus – pisze ks. Bonhoeffer – jest odkrywcą dziecka (…) widzi w nim światło Boga. Bóg należy do dzieci i do nich należy radość dobrej nowiny” (Pisma, s. 40). “Maleństwo” dla Jezusa, echo całej historii Bożego objawienia, nieustanny zachwyt, horyzont najbardziej naładowany przyszłością, dusza misji, oczyszczenie z pokrętnych myśli. Punkt światła przypowieści i nauk Jezusa. Otrzymuje to spojrzenie od całego Bożego Objawienia: od małego, ostatniorodnego króla Dawida wybranego przez Boga do swego królestwa (1 Sam 16,1-15), do młodszego syna z przypowieści (Mt 21,28-32). Powitanie wybranych przez Boga i posłanie przez Boga w małym (Mt 25,31-46). To będzie mapa drogowa do Jerozolimy i aż do sądu ostatecznego.  Nie jest to wcale oczywiste. Świadczy o tym dalszy ciąg ewangelicznej narracji. I nie tylko.

Istnieje głęboki związek między tym, jak wspólnota chrześcijańska odnosi się do nieistotnych, ubogich, niewidzialnych – a czasem nawet natarczywych – ze światowego punktu widzenia, a przyjęciem Bożego planu. Ta wizja nie może nie wpłynąć na cały proces synodalny. Poza wszelką retoryką i bałamuctwem. Jest to odwrócenie kryteriów, począwszy od tego, co porusza serce. A ton duchowej rozmowy również dobrze zrobi, jeśli pozwoli się przez nie ewangelizować.

Jezus zmusza do myślenia, na początku i jeszcze bardziej dzisiaj. Ten egzorcysta nie należy do kręgu bliskich, a jednak czyni te same dobre uczynki, co uczniowie, miał na sercu dobro innych. A Jezus go rozpoznaje, chroni, daje do zrozumienia, że dla wolności Boga istnieje inne, nieuporządkowane wybranie – jest to więź, która łączy Jezusa z tymi “na zewnątrz”. Pomyślmy o Samarytaninie (Łk 10,33). Ten człowiek z zewnątrz dokonał tego, czego uczniowie nie byli w stanie dokonać krótko wcześniej – egzorcyzmu. W każdym człowieku dotkniętym wolnością łaski jest ziarno Słowa, które rozpoznaje się po tym, że jest – anonimowo, bezinteresownie – “dla ciebie”.

Ta wolność Jezusa, który teraz zdecydowanie podąża w kierunku Krzyża, ewangelizuje misję Kościoła: wolność i łatwość Jego kroków pośród ludzkości naznaczonej tysiącem sprzeczności, musi rzeczywiście ewangelizować proces synodalny.

Dlatego Jezus, zanim skierował swoją twarz w kierunku Jerozolimy, w bardzo odkrywczym geście bierze dziecko obok siebie i wskazuje je jako drogę. Ta Ewangelia jest potężnym drogowskazem dla spotkań synodalnych. Mówi o metodzie, o nieustannym nawracaniu się, o sposobie kroczenia drogą Ewangelii, podążania śladami Jezusa. Mówi o stylu synodalnym, czyli o byciu uczniem w obliczu niezwykłych wydarzeń i podstępnych różnic, samych konfliktów – międzyludzkich czy sumienia. Przyjmijmy zatem z podziwem i wdzięcznością – jako Kościół “macierzyński”, posłany do opieki, a nie do potwierdzania własnej nadrzędnej potestas – ten styl ucznia: w łasce Pana Jezusa, wynagrodzenia Ojca, “wydanego w nasze ręce”.

Jak rozpoznajemy i przyjmujemy małych, ubogich w dzisiejszym kościele?

Et tu puer propheta…”. Obcy i pielgrzymi pośród ludzkości w udręce, jesteśmy wezwani do nowej czujności nad myślami serca oraz do rozpoznania i przyjęcia proroctwa “małego” – nieprzewidywalnego. Jak zagubienie i odnalezienie siebie w oczach dziecka. To właśnie tutaj może nastąpić połączenie; to tutaj droga nawrócenia “ku Jerozolimie”, prototyp drogi synodalnej, może znaleźć nowy początek.

Medytacja przed Eucharystią - s. Maria Grazia Angelini O.S.B.- transmisja

Kanały YT na których mogą być dostępne udostępniane transmisje w innych wersjach językowych

Najnowsze wiadomości synodalne

W miniony weekend zakończyła się seria synodalnych spotkań jubileuszowych zorganizowanych w Watykanie przez Fundację Fratelli Tutti. Cykl wydarzeń był jednym z etapów przygotowań do Jubileuszu 2025. Włączyła się w niego również bazylika św. Piotra, która będzie centralnym miejscem wielu wydarzeń Roku Świętego. Czytaj wszystko  ... Read more
Published on: 2023-12-04
„Stoimy w obliczu poważnych wyzwań, którym musimy stawić czoła wspólnie, w duchu europejskim i chrześcijańskim, który zbyt długo zdawał się padać ofiarą interesów narodowych” – wskazał abp Gintaras Grušas w przemówieniu otwierającym tegoroczne zgromadzenie plenarne Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE). Przewodniczący tego ciała otworzył tak wczoraj spotkanie, które odbywa się... Read more
Published on: 2023-11-28
Do końca roku w kilku miastach Francji odbywać się będzie Festiwal Piękna. Wydarzenie ma na celu „reewangelizację świata, który nie zawsze jest piękny”. Pomysłodawczynią tej inicjatywy jest Anne Facérias, która w 2012 roku stworzyła Diakonię Piękna, jako owoc odbywającego się wówczas w Rzymie synodu na temat nowej ewangelizacji. Kobieta podkreśla,... Read more
Published on: 2023-11-28
Niemieccy katolicy zrobili kolejny krok w kierunku ukonstytuowania tzw. Rady Synodalnej, mimo że Stolica Apostolska wielokrotnie przestrzegała, że nie są upoważnieni do ustanowienia takiej instytucji. Statuty Komisji Synodalnej, która ma następnie przygotować Radę Synodalną przegłosowali członkowie Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich. Aby mogły wejść w życie potrzebna jest jeszcze akceptacja episkopatu... Read more
Published on: 2023-11-27
Zastanowiło mnie, że Papież, pisząc do nas osobno, wskazał na adorację, jakby chciał przez to skierować naszą uwagę na Tego, który kieruje Kościołem i musi zostać postawiony w centrum – mówi prof. Katharina Westerhorstmann, jedna z czterech kobiet, jakie zrezygnowały z udziału w niemieckiej drodze synodalnej, widząc w niej zagrożenie... Read more
Published on: 2023-11-27