II sesja synodalna w Rzymie (2-27.10.2024r):
Instrumentum laboris 2 /  Przebieg sesji / Dokumenty / Pozostałe

Szukaj
Close this search box.

<< Co dalej po Synodzie o synodalności - Diecezje

Program: Odnów mój kościół - Archidiecezja Chicago

Zawartość strony

Modlitwa dla Odnów mój Kościół

[Źródło: https://www.renewmychurch.org/reflections/prayers, dostęp 27.02.2023r]

Panie Jezu, przemawiasz dziś do nas
tak, jak przemawiałeś do tych świętych mężczyzn i kobiet,
którzy szli przed nami.
Jak czyniłeś to przez wszystkie wieki, także i dziś
wzywasz nas, mówiąc: Odnów mój Kościół.
Wylej na nas dar Twojego Ducha Świętego,
abyśmy potrafili:
    wyraźnie Cię usłyszeć,
    z uwagą słuchać jedni drugich,
    śmiało marzyć o przyszłości,
    mądrze rozeznawać Twoje wskazania,
    odważnie trwać w pełnieniu Twojej świętej woli,
    łączyć się w dobroczynności,
    bez wahania rezygnować ze swoich planów,
    aby przyjmować większe dobro
    i przekazywać Twoje dary przyszłym pokoleniom.
Trwajmy w świętym gronie
Najświętszej Maryi Dziewicy, apostołów i wszystkich świętych.
Niech ich przykład i obecność
natchną nas cierpliwą ufnością
w działanie Twojej łaski.
Prosimy o to Ciebie, który żyjesz i królujesz
z Ojcem w jedności Ducha Świętego, Bóg
przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Krzyż z San Damiano

[Źródło: https://www.renewmychurch.org/reflections/san-damiano-cross,dostęp 27.02.2023r]

Modląc się przed krzyżem z San Damiano, św. Franciszek z Asyżu usłyszał, jak Jezus woła do niego: “Idź naprawiać mój Kościół, który, jak widzisz, popada całkowicie w ruinę”.

Podobnie jak wezwanie św. Franciszka, my, katoliccy wierni Archidiecezji Chicago, jesteśmy wezwani przez Jezusa Chrystusa do odnowienia Jego Kościoła. My wszyscy. Nie tylko nasi biskupi. Nie tylko proboszczowie i księża. Każdy z nas – “kto ma uszy, niechaj słucha”. Jako rodzina w wierze musimy odpowiedzieć na Jego wezwanie jako rodzina.

Święty Franciszek początkowo odebrał to w ten sposób, że ma naprawić budynki kościelne w San Damiano. W końcu jednak rozeznał, że Jezus wzywa go do odbudowy życia duchowego i żywotności całego ziemskiego Kościoła. Podobnie i my musimy dostrzec, że przyszłość Kościoła katolickiego jest większa niż jakikolwiek z naszych budynków parafialnych.

Ta ikona Jezusa pomaga nam skupić się na trzech bardzo ważnych rzeczywistościach, gdy odnawiamy nasze życie wiary, parafie i archidiecezję:

  1. Przedstawia Jezusa mówiącego do nas, mimo że umiera, co służy jako przypomnienie, że nie musimy się bać podjąć tego dzieła, nawet jeśli będzie nas to coś kosztować, bo Jezus jest z nami zawsze.
    Jezus jest otoczony przez innych, co podkreśla fakt, że podejmując wyzwanie odnowy, nasza jedność nie powinna być pomniejszana, ale wzmacniana.
  2. Jezus jest również przedstawiony jako Zmartwychwstały na szczycie krzyża – znak nadziei dla nas, że w tej odnowie, która będzie wymagała od nas umarcia dla siebie i znanych schematów, Jezus oferuje nam nowe życie i żywotność na przyszłość.
  3. Pozwólcie, aby obraz św. Franciszka słyszącego Chrystusa, który woła do niego z krzyża w San Damiano, kierował waszymi modlitwami, gdy będziemy wspólnie podejmować dzieło odnowy.

Twoja rola w Odnów Mój Kościół

[Źródło: https://www.renewmychurch.org/reflections/your-role-in-renew-my-church, dostęp 27.02.2023r]

“Jednym z wielkich wyzwań, jakie stoją przed Kościołem w tym pokoleniu, jest rozwijanie w wiernych poczucia osobistej odpowiedzialności za misję Kościoła i umożliwienie im wypełniania tej odpowiedzialności jako uczniom-misjonarzom, jako zaczynowi Ewangelii w naszym świecie. Będzie to wymagało kreatywności w dostosowywaniu się do zmienionych sytuacji, kontynuowania dziedzictwa przeszłości nie przede wszystkim poprzez zachowanie naszych struktur i instytucji, które dobrze nam służyły, ale przede wszystkim poprzez otwarcie się na możliwości, które otwiera przed nami Duch Święty i przekazywanie radości Ewangelii, codziennie i w każdej porze naszego życia.”

– Papież Franciszek

Ważne jest, aby z modlitwą rozeznać nasze własne wysiłki w celu odnowienia naszego życia w wierze i naszego aktywnego uczestnictwa w życiu Kościoła, używając jako przewodnika naszych trzech priorytetów misyjnych:

Czyńcie uczniów

Poprzez Odnów Mój Kościół musimy zastanowić się, w jaki sposób każdy z nas zaprasza innych – dziś i w przyszłości – do osobistego spotkania i życiowej relacji z Jezusem Chrystusem i Jego Kościołem.

Czy jestem uczniem Jezusa Chrystusa? Co mnie powstrzymuje przed bliższym naśladowaniem Go? Przed przedstawieniem Go innym?

Buduj wspólnotę

Poprzez Odnów Mój Kościół staramy się zapewnić naszym wspólnotom wystarczające środki do realizacji naszej misji. Zdajemy sobie jednak sprawę, że same zasoby nie są w stanie sprostać wszystkim wyzwaniom. Wspólnoty parafialne i szkolne, które dzisiaj są dobrze zaopatrzone i tętnią życiem, nadal stoją przed poważnymi wyzwaniami z powodu zmian zachodzących w społeczeństwie. Dlatego właśnie potrzebujemy duchowej odnowy, która jest podstawą wszystkiego, co robimy w ramach Odnów Mój Kościół. A ta duchowa odnowa zaczyna się od każdego z nas.

Jaki jest mój związek ze wspólnotą parafialną? Gdzie mogę ofiarować swój czas i talenty, by wzmocnić większą wspólnotę katolicką?

Inspiruj świadectwem

Zgodnie z wezwaniem Soboru Watykańskiego II, Papież Franciszek wzywa Kościół do wyjścia w świat jako szpital polowy, aby przynieść uzdrowienie światu rozdartemu przez podziały, przemoc, rasizm, ubóstwo i promować szacunek dla ludzkiej godności i życia.

Jako uczeń Jezusa i członek Jego Kościoła, jakie świadectwo daję w mojej lokalnej społeczności? W szerszym świecie?

Użyj tych pytań w swoim własnym cichym życiu modlitewnym. Pozwól, aby otworzyły one rozmowę między tobą a Panem. Być może On wzywa cię do większego zaufania, do decydującego momentu w twojej relacji z Nim, do aktywnej roli w twojej wspólnocie wiary.

Inspiracja od naszych Ojców Świętych

[Źródło: https://www.renewmychurch.org/reflections/inspiration-from-our-holy-fathers, dostęp 27.02.2023r]

Od czasu Soboru Watykańskiego II nasi Ojcowie Święci mówili jasno: Musimy doprowadzić świat w potrzebie do spotkania ze Zmartwychwstałym Panem, Jezusem Chrystusem. Czerpiemy inspirację z ich nauczania i przypomnień, które potwierdzają się wzajemnie i oferują spójne wezwanie do odnowienia oblicza ziemi poprzez ewangelizację i misyjne uczniostwo.

“Princeps Pastorum”

“Każdy, kto uważa się za chrześcijanina, musi wiedzieć, że jest zobowiązany przez swoje sumienie do podstawowego, nadrzędnego obowiązku dawania świadectwa prawdzie, w którą wierzy, i łasce, która przemieniła jego duszę.” (PP, nr 34)

“Evangelii Nuntiandi”

Definicja Pawła VI dotycząca ewangelizacji: “Udało się zdefiniować ewangelizację w kategoriach głoszenia Chrystusa tym, którzy Go nie znają, głoszenia katechezy, udzielania Chrztu i innych Sakramentów” (EN, nr 17)

“…Dobra Nowina głoszona przez świadectwo życia, prędzej czy później musi być głoszona przez słowo życia”. (EN, nr 22)

“Nie ma prawdziwej ewangelizacji, jeśli nie głosi się imienia, nauczania, życia, obietnic, królestwa i tajemnicy Jezusa z Nazaretu, Syna Bożego.” (EN, nr 22)

Definicja Ewangelii: “…ewangelizacja będzie też zawsze zawierać – jako fundament, centrum, a zarazem szczyt jej dynamizmu – jasne głoszenie, że w Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, uczynionym człowiekiem, który umarł i zmartwychwstał, zbawienie jest ofiarowane wszystkim ludziom, jako dar łaski i miłosierdzia Bożego.” (EN, nr 22)

“Ewangelizacja nie byłaby jednak pełna, gdyby nie uwzględniała nieustannego wzajemnego oddziaływania Ewangelii i konkretnego życia człowieka, zarówno osobistego, jak i społecznego. Dlatego ewangelizacja obejmuje wyraźne orędzie, dostosowane do różnych sytuacji stale uświadamianych, o prawach i obowiązkach każdego człowieka, o życiu rodzinnym, bez którego wzrost i rozwój osobowy jest prawie niemożliwy, [60] o życiu w społeczeństwie, o życiu międzynarodowym, o pokoju, sprawiedliwości i rozwoju – orędzie szczególnie energiczne dzisiaj o wyzwoleniu.” (EN, nr 29)

“Redemptoris Missio”

“Wyczuwam, że nadszedł moment, aby zaangażować wszystkie energie Kościoła w nową ewangelizację i w misje ad gentes [do narodów]. Żaden wierzący w Chrystusa, żadna instytucja Kościoła nie może uniknąć tego najwyższego obowiązku: głoszenia Chrystusa wszystkim narodom.” (RM, nr 3)

“Nasze własne czasy, z ludzkością w ruchu i w ciągłym poszukiwaniu, wymagają odrodzenia działalności misyjnej Kościoła. Horyzonty i możliwości misji są coraz szersze, a my chrześcijanie jesteśmy wezwani do apostolskiej odwagi opartej na zaufaniu do Ducha Świętego. On jest głównym podmiotem misji!” (RM, nr 30)

“Świadectwo ewangeliczne, które najbardziej pociąga świat, to świadectwo troski o ludzi, miłości wobec ubogich, słabych i cierpiących. Całkowita hojność, która leży u podstaw tej postawy i tych działań, stoi w wyraźnej sprzeczności z ludzkim egoizmem. Stawia ona precyzyjne pytania, które prowadzą do Boga i do Ewangelii. Zaangażowanie na rzecz pokoju, sprawiedliwości, praw człowieka i promocji ludzkiej jest świadectwem Ewangelii także wtedy, gdy jest znakiem troski o osoby i jest ukierunkowane na integralny rozwój człowieka.” (RM, nr 40)

“Novo millennio ineuente”

“Ta pasja nie omieszka wzbudzić w Kościele nowego poczucia misji, która nie może być pozostawiona grupie “specjalistów”, ale musi obejmować odpowiedzialność wszystkich członków ludu Bożego. Ci, którzy nawiązali autentyczny kontakt z Chrystusem, nie mogą zatrzymać Go dla siebie, muszą Go głosić.” (NMI, nr 40)

“Lineamenta”

“Być chrześcijaninem i ‘być Kościołem’ oznacza być misyjnym; jest się albo nie jest. Kochać swoją wiarę oznacza dawać o niej świadectwo, przynosić ją innym i pozwalać innym w niej uczestniczyć.” (L, nr 10)

“Ludzie są zdolni do ewangelizacji tylko wtedy, gdy zostali zewangelizowani i pozwalają się ewangelizować, czyli odnowić duchowo przez osobiste spotkanie i przeżytą komunię z Jezusem Chrystusem.” (nr 22)

“Myśląc o następnym papieżu: człowiek, który poprzez kontemplację Jezusa Chrystusa i adorację Jezusa Chrystusa może pomóc Kościołowi wyjść z siebie w kierunku egzystencjalnych peryferii, który może pomóc mu być płodną matką, która żyje ‘słodką i pocieszającą radością ewangelizowania’.” (Notatki odręczne JE z 9 marca 2013 r. do przemówienia z konklawe papieskiego, nr 4)

“Chcę, aby ludzie wyszli na zewnątrz! Chcę, aby Kościół wyszedł na ulicę! Chcę, abyśmy bronili się przed wszystkim, co jest światowością, co jest instalacją, co jest wygodnictwem, co jest klerykalizmem, co jest zamknięciem się w sobie. Parafie, szkoły, instytucje, istnieją po to, by wychodzić na zewnątrz! Jeśli nie wychodzą, stają się organizacjami pozarządowymi, a Kościół nie może być organizacją pozarządową.” (Przemówienie do młodzieży argentyńskiej podczas Światowych Dni Młodzieży, Rio de Janeiro)

“Aparecida”

“wierni (…) na mocy swojego chrztu są powołani do bycia uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa”. (nr 10)

“W naszym doświadczeniu duszpasterskim, często uczciwi ludzie, którzy opuszczają nasz Kościół, nie czynią tego z powodu tego, w co wierzą grupy “niekatolickie”, ale zasadniczo z powodu tego, czym żyją; nie z powodów doktrynalnych, ale życiowych; nie z powodów ściśle dogmatycznych, ale duszpasterskich; nie z powodu problemów teologicznych, ale metodologicznych naszego Kościoła.” (nr 225)

“Evangelli Gaudium”

“Kiedy Kościół wzywa chrześcijan do podjęcia zadania ewangelizacji, wskazuje po prostu na źródło autentycznego osobistego spełnienia. Bowiem “tutaj odkrywamy głębokie prawo rzeczywistości: że życie jest osiągane i dojrzewa w takiej mierze, w jakiej jest ofiarowane, aby dać życie innym. To jest z pewnością to, co oznacza misja.” (EG. nr 10)

“Słowo Boże jest nieprzewidywalne w swojej mocy. Ewangelia mówi o ziarnie, które po zasianiu samo rośnie, nawet gdy rolnik śpi (Mk 4, 26-29). Kościół musi zaakceptować tę niesforną wolność słowa, które dokonuje tego, co chce, w sposób przekraczający nasze kalkulacje i sposoby myślenia.” (EG, nr 22)

“Ewangelizacja odbywa się w posłuszeństwie misyjnemu nakazowi Jezusa: “Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28,19-20). W tych wersetach widzimy, jak zmartwychwstały Chrystus posłał swoich uczniów, aby głosili Ewangelię w każdym czasie i miejscu, aby wiara w Niego rozprzestrzeniła się na każdy zakątek ziemi.” (EG, nr 30)

“Ludzie świeccy stanowią, mówiąc najprościej, zdecydowaną większość ludu Bożego. Mniejszość – wyświęceni duchowni – jest na ich usługach. Wzrosła świadomość tożsamości i misji świeckich w Kościele. Możemy liczyć na wielu świeckich, choć ciągle jeszcze za mało, którzy mają głęboko zakorzenione poczucie wspólnoty i wielką wierność zadaniom miłości, katechezy i celebracji wiary. Jednocześnie wyraźna świadomość tej odpowiedzialności świeckich, ugruntowana w ich chrzcie i bierzmowaniu, nie pojawia się w ten sam sposób we wszystkich miejscach. W niektórych przypadkach dzieje się tak dlatego, że osoby świeckie nie otrzymały formacji potrzebnej do podjęcia ważnych obowiązków. W innych przypadkach dzieje się tak dlatego, że w ich Kościołach partykularnych nie stworzono im miejsca do mówienia i działania, z powodu nadmiernego klerykalizmu, który trzyma ich z dala od podejmowania decyzji. Nawet jeśli wielu z nich angażuje się obecnie w posługi świeckich, to zaangażowanie to nie znajduje odzwierciedlenia w większym przenikaniu wartości chrześcijańskich do sektorów społecznych, politycznych i gospodarczych. Często pozostaje ono związane z zadaniami wewnątrz Kościoła, bez prawdziwego zaangażowania w stosowanie Ewangelii do przemiany społeczeństwa. Formacja świeckich oraz ewangelizacja życia zawodowego i intelektualnego stanowią istotne wyzwanie duszpasterskie.” (EG, nr 102)

“Wszyscy ochrzczeni, niezależnie od ich pozycji w Kościele czy poziomu nauczania w wierze, są podmiotami ewangelizacji i nie byłoby wystarczające wyobrażenie sobie planu ewangelizacji, który miałby być realizowany przez profesjonalistów, podczas gdy reszta wiernych byłaby po prostu biernymi odbiorcami. Nowa ewangelizacja wymaga osobistego zaangażowania każdego z ochrzczonych. Każdy chrześcijanin jest wezwany, tu i teraz, do aktywnego zaangażowania się w ewangelizację; w istocie, każdy, kto naprawdę doświadczył zbawczej miłości Boga, nie potrzebuje wiele czasu ani długiego szkolenia, aby wyjść i głosić tę miłość. Każdy chrześcijanin jest misjonarzem w takim stopniu, w jakim spotkał miłość Boga w Chrystusie Jezusie: nie mówimy już, że jesteśmy “uczniami” i “misjonarzami”, ale raczej, że zawsze jesteśmy “uczniami misjonarzami”.” (EG, nr 120)