Duszpasterze: Ks. Wiesław Oleszek – proboszcz, ks. Marian Maciołek – wikariusz, ks. Andrzej Janczura – wikariusz, ks. Antoni Kot – rezydent.

Rys historyczny

Parafia została erygowana w r. 1400. Do niedawna była jedyną w Hrubieszowie. Największy podział terytorialny parafii dokonał się w 2001 r i od tej pory w mieście jest cztery parafie. Przy parafii św. Mikołaja pozostało około 8500 wiernych . Liczba ta z roku na rok malała (emigracja do miast i za granicę oraz niekorzystny trend demograficzny) ta, że obecnie wg Urzędu Meldunkowego jest  około 7000 osób.
Obecnie na terenie parafii jest Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej. Zakonnice od okresu międzywojennego prowadziły na terenie parafii m.in. ochronkę dla sierot, przytułek dla starców, przedszkole oraz półkolonie dla dzieci biednych. Obecnie siostry pracują przy katechizacji dzieci w szkole. Obok kościoła położona jest nowa plebania, obecnie Dom Księży Seniorów. Dawna w stylu późnobarokowym, wzniesiona w XVIII wieku, zaliczana do zabytków – jest mieszkaniem dla pracujących księży – plebania parafialna.
Pierwotna, drewniana świątynia parafialna istniała w miejscu dzisiejszej cerkwi. Ten drewniany kościół rozebrano w r. 1787. Obecny kościół pw. św. Mikołaja został wybudowany w latach 1736-1750 dla dominikanów. Po kasacie klasztoru w r, 1781 stał się on kościołem parafialnym.

  Stopień uprzemysłowienia

            Poziom uprzemysłowienia regionu jest bardzo niski. Dominującym działem gospodarki jest rolnictwo. W mieście funkcjonuje ok. 1080 podmiotów gospodarczych.

Liczba podmiotów gospodarczych wg liczby pracowników:

Oto dynamika demografii parafii z ostatnich 18 lat:

Sytuacja demograficzna jest niekorzystna i powoduje też wiele niekorzystnych nastawień i skłonności u wiernych, a mianowicie:

• Proces starzenia się społeczeństwa tworzy atmosferę frustracji. Potęguje się brak nadziei i perspektywicznego myślenia, które wnoszą młode pokolenia.
• Mała ilość urodzeń jest wyrazem zamknięcia się na dar życia i pokazuje też, że posiadanie potomstwa zaczyna kojarzyć się przede wszystkim z wydatkami, na co młodych dziś nie stać.
• Zamknięcie się na naukę Kościoła wyraża się też poprzez coraz częstsze wspólne zamieszkanie młodych przed ślubem, a nawet z racji typowo ekonomicznych jak dzieje się w przypadku studentów.
• Wzrasta obojętność, a nawet akceptacja zachowań prowadzących do destrukcji rodziny.

Zasadnicze problemy odkryte podczas analizy uwarunkowań środowiskowych parafii.

            Mieszkańcy parafii mają poczucie zostawienia ich samym sobie. Zbyt często czują zagrożenie i niepewność. Zamyka ich to we własnych problemach, rodzi nieufność do innych. U jednych powstaje podświadoma potrzeba walki o swoje, a u innych narasta coraz większe zniechęcenie i apatia. Sytuacja ta w dużej mierze wpływa na relacje z Kościołem, parafią, jako zorganizowana instytucją.

            Istnieje rozdźwięk między oczekiwaniami ludzi wobec parafii jako instytucji i oczekiwaniami parafii wobec ludzi, co objawia się w postawie indywidualistycznej nieufności „klienta”, który dba o swój interes i obawia się, że „sprzedawca” może go „naciągnąć”, a z drugiej strony „sprzedawcy”, który chce osiągnąć efekt po jak najmniejszych kosztach]. Z jednej strony zmieniająca się sytuacja społeczno – kulturowa powoduje wzrost wymagań wobec jakości świadectwa życia i sposobu funkcjonowania parafii, a z drugiej strony umacnia się tendencja delegowania (zrzucania na duszpasterza i jego współpracowników) odpowiedzialności wiernych za troskę o jakość życia parafialnego.

Udzielanie sakramentów

            Sakrament Chrztu św. udzielany jest w każdą niedzielę na uroczystej Mszy św. Za parafian, na tzw. Sumie. W wyjątkowych sytuacjach udziela się go o każdej porze, wg ustaleń z rodziną. Dość często zdarza się, że rodzice dziecka proszą o inną godzinę lub inny dzień chrztu, a nawet o chrzest poza Mszą św. z błahych powodów. Ważniejszym staje się dla nich to, że można dłużej pogościć się w domu niż to, że cała wspólnota Kościoła zgromadzona na Eucharystii modli się za ich dziecko. Coraz częściej zdarzają się chrzty dzieci, których rodzice nie są w związku sakramentalnym i żyjąc w grzechu, nie mogą w tym tak ważnym dniu dla dziecka przyjąć Pana Jezusa w Komunii św. Również zdarzają się nalegania na duszpasterzy, aby rodzicami chrzestnymi były osoby żyjące w grzechu ciężkim, które wiadomo, że w żaden sposób nie dają gwarancji pomocy w religijnym wychowaniu dziecka.

            Pierwsza Spowiedź i Komunia św. odbywają się w sposób zorganizowany. Katecheci przygotowują dzieci (obecnie klas III) licząc na pomoc rodziców i nauczycieli. Z tą pomocą jest bardzo różnie. Rodzice chcą być zajęci jedynie swoim dzieckiem, by wyglądało jak najlepiej, a do współpracy z księdzem lub katechetą trudno jest wybrać jakiś zarząd. Rodzice wykazują coraz większy opór w związku ze zbieranymi składkami, a także z pracami porządkowymi przy kościele, sprzątaniem i wystrojem świątyni na dzień I Komunii św. Sami ze sobą mają trudności w ustaleniu stroju dla dzieci, fotografa i podjęciu innych wspólnych decyzji.

            Sprawa spowiedzi i Komunii św. dorosłych budzi wiele niepokojów. Obserwuje się coraz mniej młodych osób korzystających z tych sakramentów. Młodzi wolą trwać w grzesznej sytuacji i nie korzystać z tych sakramentów aniżeli przystąpić do spowiedzi i jako konsekwencja tego, zerwać z grzechem.  Obserwuje się też przypadki zaniedbywania spowiedzi św., a mimo to przyjmowania Ciała Jezusa. Spowiedź św. z natury rzeczy wymaga ukorzenia się przed Bogiem, co niestety jest już mało rozumiane. Bywa, że w tych sakramentach wierni dopuszczają się świadomie manipulacji, uważając, że pewne okoliczności zwalniają ich z obowiązujących zasad (np., że pogrzeb, czy ślub kogoś bliskiego pozwala na rozgrzeszenie i przyjęcie Ciała Pana Jezusa, mimo że żyje sie w konkubinacie).

            Sakrament Bierzmowania otrzymuje młodzież z III klas gimnazjum. Przygotowanie trwa przez cały rok poprzez katechezę, spotkania w grupach, na Eucharystii i praktykę I Piątków miesiąca. Tylko część młodzieży systematycznie bierze udział w przygotowaniu i angażuje się w czynności liturgiczne. Inni uważają, że nie potrzeba się uczyć prawd wiary, a co gorsze, uważają tak też niektórzy rodzice. Spotkania z rodzicami wychodzą tu bardzo marnie. Zdarza się, że po bierzmowaniu młodzi czują się tak odpowiedzialni za siebie, że zaniedbują swoją wiarę i tracą żywy kontakt z Kościołem.

            Sakrament małżeństwa poprzedzony jest kursem prowadzonym przez panią z poradni rodzinnej i wyznaczonego księdza. Zajęcia odbywają się we wtorki i w niedziele. Katechezę przedmałżeńską prowadzi się dla narzeczonych z całego dekanatu. Śluby są w soboty. Narzeczeni ustalają termin już na rok czy dwa do przodu, ponieważ na ten czas i dzień udało im się zarezerwować salę bankietową. W ten sposób dają sobie przyzwolenie do wspólnego zamieszkania przed ślubem. Tak przebiega narzeczeństwo, czyli w grzechu, u wielu par. Obserwuje się, że sam Sakrament Małżeństwa bywa mniej ważny od całej oprawy. Często młodzi z ubogich rodzin organizują prawdziwe bankiety, oprawę i przyjęcia, na które ich naprawdę nie stać. Często po tak szumnym weselu szybko następuje krach ich wspólnego życia. W pierwszych latach życia rozpada się już wiele małżeństw. Brak dojrzałości i odpowiedzialności młodych i dzisiejsze priorytety prowadzą do wielu nieszczęść i tragedii.

            Ludzie chorzy też maja swój sakrament. Udzielany jest on zawsze na ich prośbę. W praktyce sprowadza się to do tego, że kapłan wzywany jest już w ostatnich chwilach życia chorego. Sakrament ten zatraca swoje pierwotne znaczenie, gdzie miał służyć wzmacnianiu i dodawać sił w wychodzeniu z choroby, a obecnie stał się znakiem umierania. Ludzie więc boją się prosić o namaszczenie, które kojarzy im się ze śmiercią i tak błędne koło się nakręca. Owszem, w czasie niektórych rekolekcji jest Msza św. dla chorych i wtedy w kościele udziela się tego sakramentu. Wtedy być może mamy do czynienia z czymś odwrotnym, że wszyscy obecni go przyjmują. Przeważnie sakrament Namaszczenia Chorych udzielany jest w szpitalu po wezwaniu do chorego.

Ruchy i stowarzyszenia w parafii:

Na poziomie promocji różnych w/w duchowości widoczne są następujące problemy:

• Poszczególne grupy zaangażowane są tak mocno w osobiste charyzmaty, że brak im możliwości i sposobów działania na szerokim polu Kościoła. Często poznanie i doświadczenie swojego charyzmatu zajmuje tak wiele czasu i uwagi, że na powszechny wymiar Kościoła nie ma już miejsca.
• Potrzeba dużo uwagi i dobrej woli, aby poszczególne charyzmaty piastowane przez ruchy działające w parafii udało się łączyć w jedną całość organizmu Kościoła. Bywa, że te poszczególne charyzmaty, poszczególnych grup w parafii są tak słabo rozwinięte, że na szerszym polu w ogóle nie są widoczne.
• Bywa, że jedna czy druga wspólnota ma tak znaczne roszczenia wobec parafii, jakoby wyglądało, że to Kościół ma jej służyć a nie ona Kościołowi.
• Osoby zaangażowane w tych ruchach zazwyczaj dbają o swoje solidne życie duchowe, ale już nie wystarcza im umiejętności animowania i troski o życie duchowe wszystkich parafian.

Posługa informacji (parafialne media):

            Podstawowym środkiem przekazywania informacji w parafii są ogłoszenia duszpasterskie kierowane do wiernych w każdą niedzielę. Ogłoszenia są też wywieszane w gablocie przed wejściem do kościoła oraz umieszczane na stronie internetowej parafii. Drugim środkiem informacji jest strona internetowa parafii (www.hrubieszow.parafia.info.pl). Podawane są tam codzienne intencje mszalne, ogłoszenia duszpasterskie z każdej niedzieli oraz stałe informacje z życia i bieżącej działalności parafii. Jest zakładka umożliwiająca kontakt z parafią, czy też z poszczególnymi księżmi oraz możliwość wpisania się do księgi gości. Okazuje się, że z tych informacji, umożliwiających kontakt wiernych z duszpasterzami, prawie nikt nie korzysta. Przed wejściem do kościoła są umieszczone gabloty informacyjne. Jedna na ogłoszenia parafialne i bieżące sprawy z życia parafii, jedna na informacje o zgromadzeniu Córek Matki Bożej Niepokalanej, a pozostałe na informacje z życia poszczególnych wspólnot działających przy parafii. Osobno przy wejściu do kaplicy adoracyjnej stoją dwie duże gabloty informujące o Adoracji Najświętszego Sakramentu i o relikwiach krwi bł. Jana Pawła II. Ostatnio na czas zimowy do informacji o charakterze ewangelizacyjnym zostały wykorzystane pokrowce umieszczone na kwietnikach na placu kościelnym. Ponadto 2 razy w roku są roznoszone do wszystkich rodzin na terenie parafii małe (1 strona A 5) broszurki z informacją o najważniejszych sprawach z życia parafii. Przy roznoszeniu zaangażowani są członkowie różnych wspólnot z terenu parafii.

            Odpowiedzialnym za wybór, redagowanie informacji i wykonawcą jest proboszcz parafii. Jedynie informacje w gablotach pochodzą z innego źródła. Kryterium przy doborze informacji najczęściej były bieżące potrzeby parafii, podejmowane akcje duszpasterskie oraz próby budzenia świadomości wspólnej troski o Kościół.

            Zasadniczo wierni przyjmują informacje, jednak bardzo rzadko interesują się nimi. Gdy oczekujemy informacji zwrotnych, otrzymujemy je tylko w 10%. Zagadnienie wymiany informacji z wiernymi jest świeże i jeszcze niedopracowane.

Urząd parafialny (kancelaria):

            Kancelaria jest czynna codziennie z wyjątkiem niedziel i świąt w godz. 8.00 − 9.00 i po południu 16.00 − 18.00. Informacje te są umieszczone na drzwiach wejściowych do kancelarii oraz na stronie internetowej. Codziennie jeden z kapłanów ma dyżur, więc obsługuje kancelarię oraz dostępny jest dla wiernych o każdej porze dnia i nocy. Informacja o księdzu dyżurnym wraz z numerem telefonu umieszczona jest na drzwiach wejściowych do kancelarii. Ksiądz dyżurny przyjmuje też każde zgłoszenie do szpitala w celu udzielenia kapłańskiej posługi chorym.

            W kancelarii każdy wierny może załatwić wszelkie sprawy związane z sakramentami i otrzymać pouczenie o prawach i obowiązkach wynikających z wyznawanej wiary. Właśnie tu najczęściej zderza się codzienna rzeczywistość ludzkiego życia z zasadami wynikającymi z Ewangelii i obowiązującymi w Kościele. Takie sytuacje wymagają zrozumienia i dobrej woli z obydwu stron. Kancelaria jest też miejscem do prowadzenia duszpasterskich rozmów. Tutaj są też przyjmowane ofiary materialne, konieczne do prawidłowego funkcjonowania parafii.

Przewidywany rozwój sytuacji w przyszłości (gdy nic nie zmienimy):

            Utrzymanie się tej tendencji wśród mieszkańców parafii pozwala przewidzieć, jaka będzie jej sytuacja w przyszłości, za 20-30 lat, jeśli nie pojawią się nowe czynniki.

            Oto prognoza:

            Znaczenie wspólnototwórcze parafii znacznie się osłabi, ograniczając się jedynie do utrzymania obrzędów religijnych związanych z głównymi świętami roku liturgicznego oraz rytuałem rodzinnym (chrzty, I komunie, pogrzeby i coraz rzadsze bierzmowania oraz śluby kościelne).

            Liczba regularnie praktykujących będzie niższa od przystępujących do sakramentów, tyle że prośby o sakramenty (a nawet ich domaganie się „po jak najniższej cenie rynkowej”) będą bardziej wynikały z motywacji socjologicznej niż z wiary.

            Religijność ludzi coraz słabiej będzie utożsamiała się z Kościołem, szukając swojego wyrazu poza propozycjami duszpasterskimi, w alternatywnych kanałach, nabierając coraz bardziej charakteru indywidualistycznego i folklorystycznego doświadczenia. Gdy więc na „rynku idei” religijnych pojawi się ciekawsza propozycja niż ta parafialna, czasowo będzie można zmienić dostawcę, dopóki Kościół nie dostosuje się do „wymagań wolnego rynku”.

            Także poszukiwanie przez ludzi duchowości i sensu życia nie koniecznie będzie łączyło się z odnoszeniem się do Kościoła czy Chrystusa, lecz będzie coraz to bardziej intymnym i indywidualnym wypełnianiem pustki prowokowanej przez zlaicyzowaną kulturę, według płytkich, ale różnorodnych propozycji łatwo dostępnych na rozwiniętym „rynku idei i religijności”.

            W ten sposób Kościół, choć wciąż obecny na terytorium, straci realny wpływ na życie ludzi, nie będąc już koniecznym punktem odniesienia dla ich codziennego życia. Oprócz proboszcza, wszelkie inne figury kościelne stopniowo zanikną, z wyjątkiem najbardziej energicznych osób, zaangażowanych w życie kulturalne i charytatywne.

            Rodzina, pozostanie deklarowaną wartością, ale w zderzeniu z rzeczywistością będzie traktowana jako ideał trudny, a wręcz niemożliwy do realizacji w społeczności zdominowanej przez rodziny podzielone i związki nieformalne, a także znaczną liczbę osób, które rezygnują z trwalszych form wspólnego życia, w przekonaniu, że może to przeszkadzać w osiąganiu indywidualnych celów.

            Kolejne pokolenia młodych będą coraz bardziej oddalać się od bliskich relacji z Kościołem, utrzymując związek formalny z parafią, a tradycyjne wyrazy religijności będą dla nich coraz mniej zrozumiałe i przydatne.

            Część młodych, którzy choćby w formie młodzieńczego buntu, będzie szukać pogłębionego doświadczenia duchowego, zostanie “skazana” niemal wyłącznie na propozycje zamkniętych grup (nie tylko kościelnych), gdyż parafia  nie będzie przez nich widziana jako “miejsce duchowości”.

Ideał naszej parafii:

Parafię św. Mikołaja w Hrubieszowie tworzą wszyscy ochrzczeni, którzy uznają Proboszcza za swojego Pasterza i Przewodnika, promując w sąsiedztwie życie wiary, dając wiarygodne świadectwo Jezusowej Ewangelii Miłości, aby w trudnych czasach skutecznie budzić nadzieję spotkania w Kościele żywego Chrystusa, obecnego w życiu wspólnoty parafialnej, dynamicznej i otwartej na włączenie różnorodnych ludzi dobrej woli do wspólnego dążenia w stronę Królestwa Bożego Drogą Prawdy, Paschalnej odnowy i przemiany.

W chwili rozpoczęcia Programu parafia wyglądała tak:

W miesiącu sierpniu 2013 r. zespół animujący odnowę tej parafii wspólnie z księdzem proboszczem przygotował pierwszy list do parafian wraz z anonimową ankietą. Bez względu na trudności dotaliśmy prawie do wszystkich rodzin w parafii. Proces zwrotu ankiet trwał około jednego tygodnia, chociaż były przypadki, kiedy ankiety wracał również i po tym terminie. Z około 3.000 ankiet zostało zwróconych 289 ankiet co stanowi tylko 9,54 %. Analiza ankiet pozwoliła na określenie grupy społecznej naszej parafii, która odpowiedziała na nasz list poprzez zwrot załączonych ankiet. Najliczniejszą grupą byli parafianie, którzy obecnie są już emerytami lub rencistami.

Wnioski z wypełnionych ankiet:

1. Zakładając, że ankiety zwróciły osoby bardziej zaangażowane w życie parafii (jeśli nie przez same ruchy to przynajmniej przez częste uczestnictwo w liturgii) widać duże nierozumienie zasad funkcjonowania parafii i trudności z rzeczową odpowiedzią na proste pytania.
2. Osoby niby to związane z parafią nie wiedzą czym żyje parafia. Nie są świadomi zasad na jakich funkcjonuje.
3. Nie utożsamiają się z parafią czy Kościołem. Traktują go instrumentalnie dla ich bardziej doczesnych niż wiecznych potrzeb.
4. Sprawy materialne są dla nich o wiele większą bolączką i bardziej ważne od duchowych.
5. Na pytanie: czy zamierzasz się angażować w życie parafii, były odpowiedzi lakoniczne, wymijające i rzadko pozytywne.
6. Wierni bardziej chcą aby Kościół umożliwiał sakramenty dla osób żyjących w związkach niesakramentalnych i pokręconych duchowo aniżeli nauczał jak dążyć do trwałości małżeństwa, czystości, zasad dekalogu.
7. A poza tym:

• Brak  formacji i właściwego rozumienia czym jest Kościół.
• Brak spójności między życiem a wiarą.
• Brak poczucie bycia w Kościele oraz rozumienia jego misji.
• Krytykanctwo nacechowane moralizatorstwem.
• Brak zaangażowania w życie wspólnoty parafialnej.
• Postawa klienta wobec parafii, a jeszcze bardziej wobec kapłanów.

W roku 2013 było 21% osób chodzących do kościoła, w kolejnych latach lekko wzrosło do 22-23% ale przez pandemię spadło do 16% i tak jest obecnie.

Podczas 8 lat realizowania Programu staraliśmy się o ukazanie parafii jako ewangelizującej wspólnoty i wciąż ewangelizowanej, która najbardziej wyraża się i umacnia podczas liturgii Mszy św.

Dlatego dbaliśmy o zaangażowanie świeckich w przebieg liturgii (komentarze, czytania, modlitwa wiernych, procesja z darami) oraz proponowane gesty (przy powitaniu, przy akcie pokuty, przy procesji z darami, przy znaku pokoju, przed i po przyjęciu Komunii św, przed rozesłaniem). Staraliśmy się aby to wszystko było związane z danym wydarzeniem. Do tego nawiązywała też dekoracja kościoła wewnątrz i na zewnątrz. Kapłan celebrujący Msze św. mówił wtedy kazanie tematyczne wyjaśniając „wartość” na którą chcieliśmy uwrażliwić wiernych w wydarzeniu. Poza tym zachęcaliśmy do robienia gestów w domu. Wszystko było poprzedzane obszerną informacją zawartą w Liście do parafian „Głos św. Mikołaja”, którego było już 43 edycje. List trafiał do chodzących do kościoła i zanoszony był też do parafian niechodzących do kościoła.

Oto niektóre wykonywane gesty podczas liturgii:

• Wydarzenie: Poznajmy się – podczas przekazania sobie znaku pokoju celebrans mówi: poznajmy się a wierni podając sobie rękę wymawiają swoje imię
• Wydarzenie: Rozpoczęcie roku duszpasterskiego – celebrans zachęca do podejścia blisko ołtarza członków wspólnot i tych, którzy deklarują wsparcie dla dzieł ewangelizacyjnych i udziela im indywidualnego błogosławieństwa na ich pracę w parafii
• Wydarzenie: Współpraca – w procesji z darami niesione są symbole wyrażające współpracę fundatorów i całych pokoleń zaangażowanych w dzieło tworzenia i utrzymywania parafii przez całe stulecia oraz na kartkach deklaracje naszego osobistego zaangażowania się w dalszy jej rozwój.
• Wydarzenie: Rodziny pod krzyżem – liturgię Mszy św. rozpoczynamy na dworze pod krzyżem misyjnym
• Współodpowiedzialność: w czasie Mszy św. dziękujemy za każdego kto na nią przyszedł i nawzajem wzmacniamy się modlitwą
• Zjednoczenie: jednoczymy się poprzez dar siebie dla wspólnego dobra (sami wierni podchodzą do koszyczka w celu złożenia ofiary na tacę)
• Błogosławieństwo: uwrażliwienie na znaczenie indywidualnego błogosławieństwa gdy po kazaniu wierny zwraca się do osoby obok i prosi: pobłogosław mnie i sam też błogosławi osobę obok
• Wdzięczność: po przyjęciu Komunii św. wypowiedziany tekst dziękczynienia przez poszczególne wspólnoty

Podobnie przy każdym wydarzeniu proponowane były gesty do zrobienia w domu. Zachęcały one przede wszystkim do spotkania rodzinnego i przez modlitwę i rożne wyrazy życzliwości do budowania głębszych relacji.

 I co uzyskaliśmy przez te 8 lat?

• PZK – grupę kilkunastu osób po kilku kursach i szkole animatora
• Posłańcy – grupa kilkudziesięciu osób roznoszących listy do każdej rodziny w parafii i uwrażliwionychna potrzebę szerzenia Dobrej Nowiny.
• Grupa wiernych, czytających listy, wykonujących proponowane gesty w domach, uczestniczących w liturgii Mszy św. uwrażliwionych już na wartość parafii, jej istotę, na jej wymiar wspólnotowy i ewangelizacyjny.
• Duszpasterze budujący w sobie nową mentalność, dostrzegający istotę i potrzebę synodalności w Kościele.
• Początek duszpasterstwa organicznego, w duchu „Obrzędu chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych”obejmującego cała parafie.
• Ludzie czują się swobodniej w świątyni (są bardziej życzliwi wobec siebie)
• Zmniejszenie dystansu duchowni – wierni (wzajemne większe otwarcie na siebie, doświadczenie współpracy)
• Zbliżenie do siebie poszczególnych ruchów działających w parafii (dokonuje się to przez zaangażowanie członków tych grup w realizację programu, oraz formację współpracowników duszpasterskich)
• Zauważa się, że ludzie spoza Parafii uczestniczący we Mszy Św. wykazywali pozytywne zaskoczenie odnośnie czynionych gestów. Byli tym zbudowani.
• Proces wzrostu relacji braterskich w parafii zdecydowanie następuje. Ludzie chętniej i częściej pozdrawiają się – przede wszystkim podczas wydarzeń.
• Czytanie katechez przed każdą niedzielną Mszą św. przez osoby świeckie nie stwarza większego problemu ani nie dziwi już to słuchaczy
• Ludzie zaczynają dostrzegać, że wszechobecna kultura tego świata nie służy im i zaczynają tęsknić za Kościołem jako wspólnotą, która może stać się dla nich bezpiecznym domem.
• Wiara przestaje być sprawą prywatną i anonimową, ludzie widząc zaangażowanie innych nabierają odwagi przyznania się do tego, że są katolikami
• W domach coraz więcej dyskutuje się na temat listów; są domy, w których listy oraz wydarzenia w parafii weszły w rytuał życia rodzinnego czyli wierni analizują ostatnie i czekają na następne wydarzenie; rośnie szacunek i akceptacja dla osób zaangażowanych w życie parafii
• Wydaje się, że dotychczas proponowane i przeżywane wydarzenia wpłynęły w znacznym stopniu na ocieplenie relacji między ludźmi i uwrażliwiły ich na wartość Kościoła – komunii. W związku z tym pomogły we wzajemnym otwieraniu się na siebie. Można zauważyć, że paraliżujący lęk przed drugim człowiekiem powoli jest przełamywany.
• W czasie rekolekcji prawie wszyscy wierni interesowali się oferowanymi im konspektami (mimo, że trzeba było podejść po nie pod sam ołtarz, podchodzili i brali).
• Podobnie z Listem do parafian, w który parafianie zaopatrzyli się sami biorąc list ze stolików ustawionych przy ołtarzu (zabierali też dla sąsiadów) a wcześniej nie było tym zainteresowania
• Kilka nowych osób zaangażowało się w czytanie Słowa Bożego podczas Liturgii
• Wierni wykazali większą troskę o duszpasterzy zamawiając w tym roku kilka (około 10) Mszy św. za kapłanów pracujących w parafii
• Pojawiło się kilku dorosłych, którzy podjęli się służyć przy Ołtarzu jako ministranci i lektorzy
• Wprowadzona modlitwa z innej parafii odmawiana jest u nas w każdą niedzielę pod koniec każdej Mszy św.:

Panie Jezu wierzymy / że Twoja troska o odnowę tej parafii / jest większa od naszych pragnień. Przemieniaj więc wszystko / i każdego z nas. Daj nam serce słuchające / i gotowe pójść za Twoim głosem. Niech Twój Duch działa przez nas / z wielką mocą i wolnością. Błagamy o to przez wstawiennictwo Maryi, / Gwiazdy Ewangelizacji, / w której ręce składamy dzieło odnowy / naszych serc i całej parafii. Amen.

 Znaczącym dla życia parafii jest celebracja rozpoczęcia roku duszpasterskiego podczas której buduje się  świadomość odpowiedzialności za zbawienie innych, że wiara nie jest prywatna ale moja wiara zobowiązuje do troski o wiarę innych. Zatroskani o przekaz wiary podchodzą na oczach wszystkich wiernych do ołtarza po indywidualne błogosławieństwo. W ten sposób dają też dużo do myślenia innym, którzy uczestniczą w liturgii i obserwują.

Oto tematy – WARTOŚCI podjęte podczas ośmiu lat prowadzenia programu:

Otwarcie się na innych. Rok wstępny 2014

1. Środa Popielcowa (doświadczenie więzi braterskich )
2. Niedziela Miłosierdzia Bożego (doświadczenie zaufania )
3. Zesłanie Ducha Św. (doświadczenie zjednoczenia )

Doświadczenie wartości wzajemnego zainteresowania się sobą. Rok 2014/2015 

Doświadczenie wartości pojednania. Rok 2015/2016

Doświadczenie wartości braterstwa. Rok 2016/2017

Doświadczenie życzliwości. Rok 2017/2018

Odkrywanie wartości kościoła – komunii. Rok 2018/2019 

Kościół – parafia  wspólnota misyjna. Rok 2019/2020

Rodzina, która żyje Eucharystią jest sanktuarium Kościoła. Rok 2020/2021

Kościół wspólnotą prowadzącą do nawrócenia. Rok 2021/2022 

Kościół drogą braterstwa. Rok 2022/2023 

Listy roznoszone przez posłańców w ramach PPOiE>>>