II sesja synodalna w Rzymie (2-27.10.2024r):
Instrumentum laboris 2 /  Przebieg sesji / Dokumenty / Pozostałe

Szukaj
Close this search box.

<<< Homilie, wystąpienia , medytacje sesji synodalnych w Rzymie (2-27.10.2024r)

Moduł 4 - Intrumentum laboris część 3: Miejsca - Konkretność miejsc, w których wcielają się relacje (Łk 11, 37-41) - Wprowadzenie: Matka Maria Ignazia Angelini, O.S.B. - Synod - dzień 14 (15.10.2024r)

Moduł 4 - Intrumentum laboris część 3: Miejsca - Konkretność miejsc, w których wcielają się relacje (Łk 11, 37-41) - Wprowadzenie: Matka Maria Ignazia Angelini, O.S.B. - Synod - dzień 14 (15.10.2024r)

15 października 2024

Moduł 4 Intrumentum laboris część 3: Miejsca

Konkretność miejsc, w których wcielają się relacje (Łk 11, 37-41)

Wprowadzenie: Matka Maria Ignazia Angelini, O.S.B.

(tłumaczenie automatyczne DeepL)

 

„Miejsce Kościoła synodalnego w misji”: kościelne zakorzenienie w konkretnym miejscu, kontekście, kulturze; relacja między różnymi przynależnościami kulturowymi w ramach jednego Kościoła.

Jest to zagadnienie, które nurtowało pierwsze wspólnoty chrześcijańskie od samego początku. Chrześcijanie, w odniesieniu do miejsc życia, kultur, identyfikowali się, paradoksalnie, jako „zamieszkujący obcy” (1 P 2:11-12). Jeśli pomyślimy o „miejscach/symbolach” początków przywołanych w Dziejach Apostolskich – Jerozolima, Samaria, Antiochia, Jaffa, Cezarea, Filippi, Efez … -, natychmiast ukazuje się nam dialektyka u podstaw: jeśli miejsce Kościoła jest zawsze konkretną przestrzenią-czasem gromadzenia się, podróż Ewangelii w świecie przebiega od progu do progu: unika wszelkiej statyczności, ale także „świętego przymierza” z kontekstami kulturowymi tamtych czasów. Zamieszkuje je i jest prowadzona przez swoją Zasadę Życia – Ducha Pańskiego – aby je przekroczyć.

„Nie ma go tutaj” (Łk 24, 6): od świtu zmartwychwstania, napędzane słowem anioła, które zawsze popycha gdzie indziej, głoszenie Ewangelii zawsze wychodzi na zewnątrz. To „nie ma go tutaj” od samego początku zaskakiwało i prowadziło Kościół apostolski do jego „egzodycznych” wyborów: gromadzenia się w Wieczerniku za zamkniętymi drzwiami (Dz 1, 13) i wychodzenia na zewnątrz. Uczęszczać do świątyni (Dz 2:46; 3:11; 5:12. 21. 42) i opuszczać ją (Dz 8:1. 4). Wejść do domu Korneliusza (Dz 10:27) i wyjść z niego, niosąc w sercu zaskoczenie i pytanie (Dz 11:16-17). Słowo głoszenia Ewangelii przekracza również agorę i areopag (Dz 17, 32): ale proporcje krzyża Jezusa natychmiast chronią je przed uwikłaniem w osiadłe, bałwochwalcze kultury. W mądrości spłaszczonej przez dynamikę samozbawienia.

Pamięć o słowach Jezusa popycha również dzisiejszy Kościół do zakorzenienia się we wszystkich miejscach człowieka, ale czyni go czujnym na wszelką homologię. Elementem dynamicznym jest Pascha Jezusa: „nie ma jej tutaj”. Który również w każdym miejscu człowieka odcisnął ślady swojego błogosławionego ciała.

Jest to kwestia – jak wielokrotnie podkreśla IL – „przezwyciężenia statycznej wizji miejsc” (I.L., III, Wprowadzenie). Nawet tych najświętszych. Otworzyć się na „siatkowy” wymiar miejsc relacji, poprzez które wyraża się żywotność Kościoła. Pojawia się zatem pytanie: ale co jest nicią, jakie są węzły łączące tę sieć?

Otóż uważam, że dzisiejsza Ewangelia (Łk 11, 37-41), powiązana z proroctwem Izajasza, które otwiera IL, ujawnia w tym względzie dialektyczną zbieżność, która skłania do refleksji.

Na początku IL znajduje się proroctwo Izajasza (25, 6-10): Bóg przygotowuje – bezinteresownie, z małej resztki deportowanych – miejsce powszechnej uczty. Z drugiej strony, dzisiejsza Ewangelia umieszcza nas na innej uczcie – w dramatycznym kontraście: jest to zaproszenie do stołu faryzeusza, symbolu kultury, z którą Jezus zgadza się wejść w dialog. Uważam, że jest to pouczające dla proponowanego tematu – zestawienie tych dwóch „towarzyskich” spotkań, ponieważ różnica oświetla i rozróżnia autentyczność miejsc:

Bóg, który przygotowuje bankiet i z „nie-miejsca” otwiera przyszłość; Bóg, który w Jezusie przyjmuje obłudne zaproszenie i przeprojektowuje, na własne ryzyko, bankiet na miejsce relacji.

Jezus kocha bankiety

Zaskakująca jest ta cecha stylu Jezusa, wędrownego nauczyciela, która – szczególnie w relacji Łukasza – ujawnia, że jest on miłośnikiem bankietów. Przejawia się to od samego początku, wraz z powołaniem Lewiego (Łk 5, 29), aż do ostatniego – w Wieczerniku, miejscu ostatecznego wydania: „Gorąco pragnąłem spożyć posiłek z wami” (Łk 22, 14).

„Miejscem” zgromadzenia i ryzykownym miejscem prawdy jest dla Jezusa ludzki stół. Do tego stopnia, że stanowi dla Niego – ze względu na styl zgromadzenia i gości – oskarżenie: „Przyszedł Syn Człowieczy, który je i pije, a wy mówicie: »Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników!«” (Łk 7, 34).

Stołówka: miejsce ludzkie, w którym konstytutywna wędrówka głoszenia znajduje konieczną przerwę; gdzie zakorzeniają się relacje; mocno symboliczne „miejsce”, w którym głód jest obnażony, a od dołu jest dzielony – ale także miejsce, w którym ujawniane są ukryte hipokryzje.

„Miejsce” dla Jezusa jest wszędzie tam, gdzie człowiek cierpi – manifestuje i dzieli się – głodem. Głód wykopuje w ludziach przestrzeń dla relacji, które nie są daremne – z drugim człowiekiem, przyjacielem lub wrogiem, świętym lub grzesznikiem. Tam ewangelia może być głoszona w prawdzie. Kościół synodalny jest wezwany – zawsze – do ponownego odkrycia tych miejsc.

Blisko, „niebezpiecznie” blisko – Pana życia i każdego „innego”, zalążka Kościoła – w podstawowej potrzebie jedzenia, aby żyć. W tym radykalnym miejscu człowieka Jezus inauguruje generatywną relację, miejsce, w którym można powiedzieć Bóg. Czyż Abba nie jest Tym, który „daje pokarm każdemu żyjącemu, bo Jego miłość jest na wieki” (Ps 136, 25)? Aż do tej ostatecznej uczty Jezus szuka miejsca, aby powiedzieć Bogu: „Pragnąłem jeść z Tobą” (Łk 22, 15). Nie jest to cecha epizodyczna, ale dynamiczna linia stylu Jezusa.

Ale dzisiaj – w Ewangelii – Jezus, zaproszony do stołu przez faryzeusza, podkreśla w sposób nieredukowalny różnicę miejsca „przygotowanego przez Pana” (Iz 25, 6), w przeciwieństwie do bankietów inspirowanych logiką najemników, do protagonizmów, które wykorzystują drugiego w potrzebie. Miejsca, których współczesne kultury są pełne. Sam Łukasz, ewangelista „mansuetudinis Christi”, opisuje tutaj Jezusa zgryźliwego, szorstkiego, niegościnnego. Podobnie jak starożytni prorocy, na tej uczcie Jezus wyraźnie manifestuje swój zamiar złamania, wstrząśnięcia sumieniami w celu nowej, radykalnej kontestacji kultury, systemu religijnego. Aby dojść do etyki wewnętrzności i autentyczności oraz odrzucić wszelki próżny rytualizm.

Tak jak coś wydaje się narażać na niepowodzenie pragnienie wspólnoty, które popycha Jezusa do przyjmowania zaproszeń od wszystkich, w rzeczywistości Jezus obala podstępność swojego gospodarza (Łk 11:40) i wywołuje nową wspólnotę, opartą na dawaniu: „Raczej dajcie w jałmużnie to, co jest wewnątrz, a oto wy wszyscy będziecie czyści”. (Łk 11:41). Oto nowe „miejsce” wspólnoty, odkupienie wszelkiej hipokryzji. Gdzie drugi spotyka się w swojej potrzebie pod znakiem daru. Podobnie jak w tekście Izajasza, z dzisiejszej Ewangelii dowiadujemy się, że zostaliśmy wezwani do miejsca synodalnego nawrócenia Kościoła. Zwołanie przedstawia się przede wszystkim jako pytanie: „”Gdy się gromadzicie, co czynicie?”, jaka bliskość, jaka zdjęta zasłona, jaki rozerwany koc (por. 1 Kor 11, 20)? Pytanie, które z tego zgromadzenia odbija się na celebracji, na dążeniu do spotkania miejsc ludzkich – kultur, kruchości, wytrwałej nadziei.

Potępienie Jezusa wyskakuje jasno i surowo, dostrzegając wszystkie miejsca człowieka: dwulicowość serca radykalnie zaprzecza przyjaźni różnic. Dialog z kulturami wymaga ryzykownego rozeznania. Mało oklaskiwane. Potępić wszelką skotomizację między wyglądem a wnętrzem. Między publicznym a prywatnym. Między jednostką a społecznością. Te schizofrenie są źródłem wszechobecnej głupoty, która dusi w dzisiejszym świecie dążenie do zakorzenienia głoszenia Ewangelii w miejscach życia. To fałszywa towarzyskość, pozostawiająca miejsce na hipokryzję, która tak demotywuje młode pokolenia. Szukając w ludzkiej tkance miejsc do głoszenia Ewangelii, trzeba odciąć się od próżności mądrości, która narzuca konformizmy medialne, procedury – „obserwacje” – które są puste. Spłaszczenie kultur wyglądu, które nas nie nasycają, a raczej głodzą. Które wyczerpują młodsze pokolenia. Nie bez powodu tak wielu młodych ludzi, niezadowolonych, którzy opuszczają liturgie, zwraca się do nas z pytaniem. (Paola Bignardi).

Styl Boga, symbolizowany eschatalogicznie w tekście Izajasza, który otwiera IL i, paradoksalnie, w dzisiejszej Ewangelii, zdecydowanie zachęca do synodalnej podróży. W konkretnym kontekście historycznym, w którym żyjemy i cierpimy, przyćmionym przez tak wiele ślepej przemocy i tak wiele cierpiącego wyobcowania, Ewangelia daje nam kryteria zgromadzenia, „inne” niż świat „prawa” (procedur) lub przedsiębiorczości – rozumianej jako samousprawiedliwienie. „Przygotowanie” zgromadzenia objawione w Jezusie skłania nas do refleksji.

Pierwotnym miejscem zgromadzenia dla Jezusa jest odrodzone wnętrze, które ma moc zwoływania wielu: „daj to, co jest w tobie, a wszystko będzie w tobie czyste”. Wnętrze, „miejsce” dziś w dużej mierze lekceważone przez dominujące kultury; ale priorytet dla synodalnej wspólnoty. Spotkać w prawdzie miejsce człowieka.

Ludzie Pisma Świętego nauczyli się tej sztuki na własnej skórze. W tekście Izajasza odrzucenie wygnania, w rozproszeniu pośród narodów, otworzyło niewidzialne, wysokie horyzonty. Bóg, Żyjący, Święty, który wychodzi ze świątyni, idzie na wygnanie, mieszkając jak na początku pod namiotem, z małą resztką, i tak po prostu – blisko głodu swoich ubogich – gromadzi ekumenę. A w pełni czasu Jezus dopełnia prorockiego dzieła swoją odważną wspólnotowością.

Być może dzisiaj chodzi o ponowne odkrycie owocności miejsc dzielenia głodu i pokornej, wytrwałej nadziei. Więzi ufnego dzielenia się, harmonii między poszukującymi braterstwa. Betania zawsze przygotowuje i zwiastuje Wieczernik. Niech Jezus – który nie miał gdzie położyć głowy, ale kochał uczty – nadal pokazuje nam ślady tego dzisiaj. I niech Jego Duch pociągnie nas, abyśmy zaczęli od tego miejsca. Aby wszyscy mogli cieszyć się stołem, z którego możemy czerpać i przekazywać Dar, który czyni nas darem dla innych.

Moduł 4 - Intrumentum laboris część 3: Miejsca - Konkretność miejsc, w których wcielają się relacje (Łk 11, 37-41) - Wprowadzenie: Matka Maria Ignazia Angelini, O.S.B. - Synod - dzień 14 (15.10.2024r) - transmisja

Kanały YT na których mogą być dostępne transmisje w innych wersjach językowych

Najnowsze wiadomości synodalne

Jestem przekonany, że współpraca w dawaniu świadectwa o Chrystusie zmartwychwstałym jest najlepszym sposobem na zbliżenie nas do siebie – powiedział Papież na audiencji dla świętego synodu Kościoła Syromalankarskiego Mar Thoma. Wyraził też nadzieję, że zgodnie z sugestią niedawnego synodu o synodalności, pewnego dnia odbędzie się ekumeniczny synod o ewangelizacji, w... Read more
Published on: 2024-11-11
Odnowa Kościoła w misyjnej synodalności może być osiągnięta tylko wtedy, gdy w ufności, posłuszeństwie i pokorze odnosimy się do Trójjedynego Boga – mówi kard. Luis Antonio Tagle. Ostrzega, że jeśli ludzkie relacje nie zostaną oczyszczone Bożą łaską, cała misyjna synodalność może zostać zredukowana do biurokratycznych i legalistycznych postulatów. Nie będzie... Read more
Published on: 2024-11-05
Podczas środowej audiencji generalnej, Ojciec Święty zwracając się do pielgrzymów z Polski, zachęcił do poświęcenia jeszcze większej uwagi przygotowującym się do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania. Czytaj wszystko  ... Read more
Published on: 2024-10-30
Jeśli mamy coś z tego Synodu wziąć, to chodzi o pewien sposób czy styl budowania relacji w Kościele; formę przeżywania dojrzałej współodpowiedzialności za Kościół, bo do tego jesteśmy bardzo mocno zachęcani – wskazał prof. Aleksander Bańka podczas konferencji prasowej zorganizowanej prze Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski. Spotkanie odbyło się w... Read more
Published on: 2024-10-28
Synodalność nie jest celem samym w sobie, celem jest misja; wkład świeckich w Kościele; synodalność jako wspólna droga; skok jakościowy w synodach Kościoła oraz kwestia posług i charyzmatów – to niektóre z tematów poruszanych przez ojców synodalnych na dzisiejszej konferencji prasowej po zakończeniu synodu o synodalności. Czytaj wszystko  ... Read more
Published on: 2024-10-27