ODPOWIEDŹ KOŚCIOŁA W JAPONII NA

XVI ZWYCZAJNE ZGROMADZENIE OGÓLNE SYNODU BISKUPÓW

15 sierpnia 2022 Konferencja Katolickich Biskupów Japonii

 

I. FAZA DIECEZJALNA: ZBIERANIE OPINII W DIECEZJACH JAPOŃSKICH

Wraz z globalną pandemią COVID-19, która rozpoczęła się wiosną 2020 r., Kościół w Japonii został poważnie dotknięty, łącznie z odwołaniem publicznych Mszy św. oraz anulowaniem i ograniczeniem działalności. Przygotowania do Synodu rozpoczęły się w październiku 2021 r. i dały wszystkim 16 diecezjom możliwość rozeznania obecnego stanu Kościoła, dając nadzieję i wielką zachętę na przyszłość. Dziękujemy Bogu, że Zgromadzenie Ogólne Biskupów w lipcu 2022 r. mogło zatwierdzić tę odpowiedź do przedłożenia.

 

Sytuacja każdej diecezji w odniesieniu do Synodu

A. Około połowa z 16 diecezji dokonała w ostatnich latach przeglądu swojej polityki misyjnej, albo organizując synody diecezjalne, albo formułując politykę misyjną metodami zbliżonymi do synodu. Tak więc wiele osób we wszystkich diecezjach doświadczyło spaceru na wzór synodalny i cieszy fakt, że zebranie opinii przez Synod tym razem dało impuls do postępu każdej diecezji.

B. Wielu komentowało, że była to wspaniała okazja do pogłębienia swojego zrozumienia synodalności i Kościoła synodalnego. Każdy wierny zdał sobie sprawę z wagi regularnego dzielenia się swoimi “uczuciami do Kościoła”, spoglądania wstecz na początki własnej wiary i doświadczania ważności rewizji tego, jaki powinien być Kościół w oparciu o własne doświadczenia życiowe.

C. Zbierając opinie, każda diecezja przygotowała swój własny kwestionariusz w zależności od lokalnej sytuacji, zamiast korzystać z 10 pytań przedstawionych w Vademecum dla Synodu o synodalności. Jednak w niniejszym dokumencie podsumowującym odpowiedzi diecezji ułożone są według pytań zawartych w Vademecum.

 

Wyzwania i trudności

A. W ramach ograniczeń dotyczących zgromadzeń ze względu na Covid-19, zbieranie opinii nie mogło odbywać się na rzeczywistych spotkaniach, ale polegało na kwestionariuszach. Trudno było stworzyć wśród uczestników taką nową świadomość, jaka powstałaby w wyniku dynamizmu rzeczywistych spotkań.

B. W okresie poprzedzającym dzielenie się omawiano trudności, z jakimi boryka się Kościół we współczesnej Japonii. Należą do nich: spadek liczby księży i zakonników oraz ich powołań, spadek liczby świeckich i starzejąca się populacja, brak dzieci i młodzieży w kościołach, parafie wyczerpane konferencjami i wydarzeniami, brak funduszy, instytucje katolickie z niewielką liczbą katolickich pracowników, spory wewnątrz Kościoła i malejąca świadomość społeczna Kościoła. Problemy te różnią się w stopniu zależnym od diecezji i regionu, ale są wspólne dla Kościoła w dzisiejszej Japonii.

C. Chociaż stało się jasne, że niewielka liczba członków młodego pokolenia uczęszczających do kościoła nie stwarza możliwości, by młodzi ludzie mieli głos, z drugiej strony, godne uwagi było to, że odpowiedzi od wiernych spoza Japonii obejmowały stosunkowo młode pokolenie.

D. Ograniczenia czasowe na etapie diecezjalnym w wielu miejscach zostały przezwyciężone przez opracowanie różnych metod, ale zasadniczym problemem pozostaje zebranie głosów tych, którzy tym razem nie odpowiedzieli. Ponadto bardzo trudno jest zebrać głosy osób, które nawet jeśli przyjdą do kościoła, nie chcą się wypowiadać.

 

Trzeba znaleźć nowe materiały do budowania wspólnoty i ewangelizacji. Wszystkie diecezje łączy misyjne zainteresowanie wiernymi, którzy z jakichś powodów oddalili się od Kościoła.

 

II. OPINIE Z CAŁEGO KRAJU NA TEMAT 10 PYTAŃ

 

(1) Towarzysze w podróży Ci, którzy zostali pozostawieni na marginesie

A. Chociaż wierzący mogą wymienić “osoby w potrzebie”, z którymi powinni “chodzić”, a mianowicie osoby starsze, chore, potrzebujące, obcokrajowców, bezdomnych, osoby z różnymi niepełnosprawnościami, uzależnionych, ofiary przestępstw, więźniów, osoby LGBTQ, osoby rozwiedzione i ponownie poślubione, gospodarstwa domowe z jednym rodzicem, itp. to nie można powiedzieć, że na ogół rzeczywiście chodzimy razem.

B. W procesie zbierania opinii rosło zrozumienie, że ważne jest, aby wszyscy, którzy otrzymali błogosławieństwo chrztu, chodzili razem, dzieląc się i rozeznając prowadzenie Ducha Świętego, który ich powołuje. Była głęboka świadomość, że w Kościele synodalnym chodzenie razem jest drogą do stania się Kościołem misyjnym. Jest to wynik wysiłków Sekretariatu Synodu w każdej diecezji, aby stworzyć i wyjaśnić różne przydatne materiały.

 

Trudności związane z “chodzeniem razem”

A. W rzeczywistości wierzącym trudno jest “chodzić razem”. Istnieją “salony” w parafiach, tendencje wykluczające wobec nowych osób, obawy o osłabienie relacji wśród wierzących, niespokojne relacje w Kościele, obmowy, dyskryminacja, konfrontacja, spory i osądy. Pojawiły się też głosy, że nie stać ich mentalnie i finansowo na aktywne zaangażowanie się w sprawy ludzi wokół, ponieważ mają ręce pełne roboty z własnym życiem. Pandemia Covida pogłębiła te przeszkody, jeszcze bardziej utrudniając ludziom kontakty towarzyskie.

B. Zawsze należy zauważyć, że mimo iż jest on nazywany Kościołem japońskim, to obejmuje ludzi o zagranicznych korzeniach. Różnice w sposobie myślenia i odczuwania japońskich i zagranicznych wiernych wpływają na treść ich odpowiedzi. Wiele osób uważa, że brakuje interakcji z zagranicznymi wierzącymi. Z drugiej strony w wielu kościołach istnieje wzajemna współpraca poprzez takie działania, jak lekcje języka japońskiego czy edukacja religijna dzieci. Poważnym problemem w ostatnich latach jest to, że ze względu na politykę Japonii komunikacja ze wspólnotami parafialnymi stała się trudniejsza dla tzw. stażystów technicznych z krajów azjatyckich, takich jak Filipiny czy Wietnam, ponieważ mają oni tylko stosunkowo krótkotrwałe (trzyletnie) pobyty i przez to nie są w stanie przyswoić sobie języka japońskiego.

C. Zwrócono uwagę na molestowanie seksualne i inne formy molestowania przez duchownych i inne osoby w Kościele. Oczywiście każda diecezja ustanowiła punkt kontaktowy do reagowania, ale reakcja Kościoła jest utrudniona, ponieważ zachodzą duże zmiany w rozumieniu molestowania przez społeczeństwo. W efekcie pojawiają się czasem podejrzenia z wewnątrz i spoza Kościoła, że organizacja angażuje się w tuszowanie sprawy. Biorąc pod uwagę historyczną przewagę klerykalizmu, pojawiają się apele, aby odpowiedzialni wzmocnili relacje ze świeckimi w formacji księży i zakonników.

 

Ci, którzy są oddzieleni od Kościoła

A. Wielu ludzi ma złamane serce z powodu liczby tych, którzy odeszli lub zostali

 

z Kościoła. Wiele troski budzą osoby, które odeszły od Kościoła z różnych powodów, takich jak kłopoty w związkach, chęć ucieczki od ciężkich obowiązków kościelnych, niemożność przyjścia do Kościoła z powodu pracy lub choroby. Wielu wierzących na misyjnej ziemi japońskiej boleje nad tym, że ludzie, którzy zostali zaproszeni przez Boga do związania się z Kościołem, są zmuszani do odejścia.

B. Podobnie wielu ludzi boli oddzielenie od Kościoła dzieci tych, którzy przeszli na katolicyzm. Pojawiają się głosy wyrzutów sumienia, że nie potrafiły w pełni przekazać atrakcyjności Ewangelii. Ponadto młodzi ludzie nie znajdują w Kościele rówieśników z tego samego pokolenia, a ich poczucie, że Kościół jest nieatrakcyjny, ma głębokie korzenie.

C. Wielu mówiło o znaczeniu formacji stałej po chrzcie dorosłych. Aktywizacja roli rodziców chrzestnych, konieczne jest zachęcanie do uczestnictwa w działalności parafialnej, a cała parafia musi zjednoczyć się w pielęgnowaniu wiary nowych wyznawców.

 

(2) Słuchanie

Być “miejscem” (ba) do słuchania

A. Wewnątrz Kościoła wiele głosów odzwierciedlało opinię, że nie ma wystarczającego “miejsca”, by “usłyszeć” głosy osób samotnych, poszukujących Boga, mających trudności z wypowiadaniem się i znajdujących się w trudnej sytuacji.

B. Aby wyjść naprzeciw ludziom spoza Kościoła, w niektórych miejscach wynajmuje się prywatne domy lub zabezpiecza się miejsca na ulicach, aby wysłuchać głosów ogółu. Ponadto wielu wierzących angażuje się w działania we współpracy z grupami obywatelskimi, aby zapobiegać samobójstwom i wspierać osoby żyjące samotnie.

 

Trudności w słuchaniu

A. Jako źródła trudności w słuchaniu wskazywano postawy indywidualne, takie jak: egocentryzm, arogancja, uprzedzenia, nietolerancja, obojętność, poczucie przywileju Kościoła, agresja, zmęczenie słuchacza, lęk przed zranieniem, zamknięcie, bierność, brak przestrzeni psychicznej itp. Wśród innych wymienianych przyczyn znalazły się chwiejne relacje, brak czasu, chęć bycia wysłuchanym przez samego siebie. Przezwyciężenie tych trudności wymaga przemiany kulturowej z Kościoła “mówiącego” na Kościół “słuchający”.

B. Jak wzywa Laudato Si’, Kościół musi dążyć do bycia “wspólnym domem” dla wszystkich, który potrafi z modlitwą i wdzięcznością słuchać wszystkich bez dyskryminacji i w solidarności.

 

(3) Mówienie

Być “miejscem” do wypowiadania się

A. W obrębie kościołów prowadzone są różnorodne działania, takie jak Msze, śluby, pogrzeby, okna recepcyjne, zewnętrzne tablice ogłoszeń, wykłady, koncerty i inne działania z zakresu public relations, a także media internetowe i społecznościowe oraz wysyłanie listów i biuletynów. Parafie zapraszają również lokalną społeczność na spotkania w większe święta, takie jak Boże Narodzenie, oraz odpowiadają na lokalne potrzeby, otwierając obiekty parafialne na działalność społeczną.

B. Poza kościołami do większej liczby niewierzących można dotrzeć w katolickich przedszkolach i żłobkach, szkołach, uczelniach, harcerstwie, placówkach pomocy społecznej i medycznej oraz księgarniach katolickich. W tych miejscach, przekazując wiarę poprzez chrześcijańskie życie i działanie, możemy służyć spotkaniu z Bogiem, który się nie narzuca. Ponadto miejscami spotkań są także akcje sąsiedzkie, takie jak sprzątanie i koszenie trawy, kawiarenki dla dzieci, działania ekologiczne. Istnieją

 

również sposoby, w jakie parafie mogą wspierać poszczególnych wiernych, którzy osobiście angażują się we wspólnotę.

 

Trudności w wypowiadaniu się

A. Jako trudności w “słuchaniu” wymieniane są takie postawy jak: obojętność, egocentryzm, zamknięcie, nacisk na skuteczność, brak odwagi.

B. W społeczeństwie japońskim istnieje poczucie, że religia jest czymś, czego należy się obawiać. Istnieje “alergia religijna”, opór przed przynależnością do organizacji religijnej. Na chrześcijan łatwo można spojrzeć z antypatią i podejrzliwością. W tej sytuacji pojawia się poczucie izolacji jako wierzący i niechęć do prowadzenia ewangelizacji twarzą w twarz. Aby mniejszość katolicka mogła publicznie zabierać głos i wypowiadać się w sposób stanowiący wyzwanie dla społeczeństwa, konieczne jest kultywowanie świadomości misyjnej i formacja wiary przez całe życie.

C. Obcokrajowcy są często stawiani w trudnej sytuacji i dyskryminowani, co jeszcze bardziej utrudnia im zabieranie głosu publicznie.

 

(4) Celebracja i rzeczywistość liturgii Potwierdzenie Mszy Świętej jako źródła

A. Ograniczenia uczestnictwa we Mszy św. z powodu pandemii Covid przypomniały nam o znaczeniu Mszy św. jako źródła życia religijnego i ewangelizacji. Istnieje powszechne przekonanie, że aby w pełni ją przeżywać, konieczne są studia i formacja w zakresie liturgii i modlitwy. Potrzebny jest zwiększony aktywny udział świeckich w liturgii.

B. W miarę jak społeczeństwo staje się bardziej wielonarodowe, wiele osób opowiada się za wspólną modlitwą ponad narodowościami i kulturami. Istnieje wiele wyzwań, takich jak rozwijanie zasobów modlitewnych w wielu językach, dzielenie się nabożeństwami z innych krajów, takimi jak nowenny, oraz rozwijanie bardziej energicznej liturgii w odpowiedzi na skargi, że Msza św. w Japonii jest “zbyt uspokajająca”.

 

Brak “celebracji”

A. Spokój kościoła i pielęgnowanie czystej i pięknej przestrzeni kościelnej są wyrazem japońskiej duchowości. Jednak modlitwa i uczestnictwo w liturgii są przede wszystkim określane jako “świętowanie”, a uczestnictwu w liturgii brakuje poczucia “świętowania”. Pojawiają się też refleksje, że liturgia stała się przestarzała i wydrążona. Od soborowych reform liturgicznych minęło ponad pół wieku, ale jeśli są miejsca, gdzie liturgia nie rozbrzmiewa w sercach wiernych, potrzebna jest jej rewitalizacja.

B. Kwestie poruszane przez respondentów to m.in. spadek liczby księży, brak przygotowania ze strony księży, spadek liczby uczestników Mszy Świętej, osłabienie poczucia solidarności, zapracowanie świeckich, niewystarczająca formacja świeckich, ograniczenie ról świeckich do niektórych członków wspólnoty oraz przedkładanie hobby, pracy i szkoły nad uczestnictwo we Mszy Świętej.

C. Świeccy domagają się poprawy przepowiadania podczas Mszy św. Wskazano na znaczenie uroczystości rocznicowych, takich jak poświęcenie kościoła. Potrzebne jest większe wykorzystanie narzędzi internetowych do modlitwy oraz stworzenie możliwości modlitwy z osobami niewierzącymi. Wobec mniejszej liczby dzieci i młodzieży, należy podjąć większe wysiłki w celu opracowania liturgii skierowanej do nich.

 

(5) Wspólna odpowiedzialność w miejscach misji w Japonii

A. W Japonii jest wiele rodzin międzywyznaniowych i jest wiele przypadków, w których tylko jeden członek rodziny jest chrześcijaninem.

 

tylko jeden członek rodziny jest chrześcijaninem. Powściągliwość wobec niechrześcijan może prowadzić wierzących do oddalenia się od Kościoła, lub z drugiej strony mogą pojawić się problemy, gdy chrześcijanin daje pierwszeństwo Kościołowi i powoduje rozdźwięk w rodzinie. Jednakże tacy wierzący są również świadomi, że dom jest miejscem misji i szukają entuzjastycznego wsparcia ze strony duszpasterzy oraz ciepłego zaangażowania wspólnoty parafialnej.

B. W katolickich przedszkolach, szkołach i instytucjach relacje z niechrześcijańskimi nauczycielami, dziećmi, rodzicami, mieszkańcami i sąsiadami są powszechne, a poczucie chodzenia z niewierzącymi jest bardziej świadome niż w parafiach. Poprzez czas modlitwy niechrześcijanie stykają się z chrześcijaństwem, a w placówkach medycznych i opieki społecznej, gdzie zajmują się sprawami życia, starości, choroby i śmierci, jest wiele miejsc, w których odczuwają duchowość chrześcijańską. W kraju misyjnym, jakim jest Japonia, instytucje katolickie dają skuteczne świadectwo Ewangelii.

C. Chrześcijanie muszą reagować na niewierzących, którzy odwiedzają Kościół, oraz na katechumenów. Ciepło, z jakim spotyka się nowo przybyłych, jest potrzebne także młodym ludziom. Istnieje wielka potrzeba stworzenia systemu ewangelizacji i zapewnienia możliwości otrzymania formacji w tym celu. Istnieje chęć pogłębienia wiedzy na temat Pisma Świętego, misji, liturgii, modlitwy, męczenników. Ważne jest również, aby prezentować kursy na temat chrześcijaństwa, które nie zakładają chrztu, oraz aby wykorzystywać obiekty publiczne inne niż kościoły na kursy biblijne itp.

 

Trudności w zwróceniu się ku misji

A. Wielu ludzi waha się przed zaangażowaniem się w ewangelizację z powodu obojętności, zaniedbania, pragnienia wygody, braku studiów, słabości wiary, poczucia narzucania się. Z powodu zależności od księży i zakonników wielu wierzących nie chce ewangelizować. Wierni świeccy są świadomi znaczenia poza działalnością kościelną ewangelizowania poprzez swoje życie we wspólnocie i w pracy, głosząc jednocześnie swoją wiarę tym, którzy są wokół nich, ale rzeczywistość jest taka, że sprawy nie idą w dobrym kierunku.

B. Zdarzają się przypadki, że duchowni uniemożliwiają udział świeckich. Jeśli wzajemne wsparcie między kapłanami, zakonnikami i świeckimi jest słabe, Kościół nie zwróci się na zewnątrz. Z powodu starzenia się i zmniejszania się liczby wiernych brakuje pracowników kościelnych, a w wielu miejscach formacja wiary i działalność społeczna uległy znacznemu regresowi.

 

(6) Dialog między Kościołem a społeczeństwem Różne kwestie społeczne

A. W japońskim Kościele jest wielu wierzących, którzy przywiązują wagę do dialogu ze społeczeństwem. Angażują się w sprawy ludzi wrażliwych społecznie i zepchniętych na margines, takich jak potrzebujący, ofiary katastrof, osoby starsze, chorzy, chorzy psychicznie, uzależnieni, ofiary przemocy domowej, migranci, ludzie bez statusu rezydenta i więźniowie imigracyjni. Biorą również udział w działaniach na rzecz ochrony środowiska. W różnych miejscach parafie współpracują z ruchami obywatelskimi i samorządami. W ostatnich latach pogłębiło się w Kościele zrozumienie dla kwestii gender, LGBTQ i innych. Istnieją jednak różnice w poziomie zaangażowania w kwestie polityczne wśród świeckich.

B. W Japonii, gdzie chrześcijanie są mniejszością, obecność katolickich szkół i instytucji jest ważna. Dlatego też niezbędne jest stałe szkolenie niechrześcijańskich wykładowców i pracowników w zakresie dzielenia się Ewangelią ze studentami i użytkownikami.

C. Lepsza koordynacja między szkołami i instytucjami katolickimi z diecezjami

 

i parafiami będzie promować dialog ze społeczeństwem. Przyczynia się do tego również rewitalizacja grup rówieśniczych poza granicami parafii, takich jak te dla personelu medycznego czy nauczycieli.

D. Nauka Kościoła katolickiego na temat rozwodów, płci i kwestii bioetycznych czasami różni się od wartości japońskiego społeczeństwa, ale musimy nadal angażować się w dialog ze społeczeństwem w tych sprawach.

 

Zmniejszająca się obecność Kościoła w społecznościach lokalnych

A. Niestety, wraz ze starzeniem się społeczeństwa i spadkiem liczby pastorów i świeckich, słabnie współpraca między parafiami, zakonami, grupami świeckich, instytucjami edukacyjnymi itp. Wymiana informacji z wiernymi z różnych działalności jest niewystarczająca, a poszczególne działania mają tendencję do izolacji.

B. Chociaż w Kościele więcej niż w przeszłości mówi się o kwestiach społecznych, to jednak świadomość zagadnień ekologicznych, sprawiedliwości społecznej i nauki społecznej Kościoła nie została jeszcze wśród niektórych pogłębiona. Istnieje apatia i bierność, a zdolność Kościoła katolickiego do komunikowania się nie jest wspierana.

 

(7) Powiązania z wyznaniami chrześcijańskimi Ekumenizm poprzez konkretne działania

A. Kościoły chrześcijańskie, które są mniejszością w Japonii, mogą zdobyć uznanie dla samego chrześcijaństwa ze strony japońskiego społeczeństwa poprzez działania ekumeniczne. Kościół katolicki współpracuje z innymi wyznaniami chrześcijańskimi na poziomie diecezjalnym i parafialnym we wspólnych nabożeństwach, takich jak wspólnotowe obchody świąt Bożego Narodzenia, wspólne modlitwy, takie jak poranne spotkania modlitewne i spotkania modlitewne w ramach Tygodnia Modlitwy o Jedność Kościoła. Ponadto, w różnych miejscach prowadzona jest współpraca w zakresie działalności socjalnej, jak np. wsparcie dla bezdomnych i kwestie społeczne (ruchy pokojowe, dyskryminacja wyrzutków Buraku, wsparcie dla uchodźców itp.

B. Poznając innych poprzez konkretne działania, denominacje i ich członkowie dowiadują się, że istnieją różne wyznania wiary, a tym samym stwarzają okazję do ponownego przeanalizowania własnej wiary. Zdarzały się przypadki, że parafie katolickie wynajmowały kościoły protestanckie podczas budowy kościołów parafialnych.

C. 21 lipca 2022 r. biskupi przeprowadzili dyskusję przy okrągłym stole i wspólne nabożeństwo modlitewne, aby usłyszeć opinie na temat Synodu od przedstawicieli Japońskiego Kościoła Episkopalnego, Japońskiego Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego i Japońskiej Rady Chrześcijańskiej (NCC).

 

Ograniczone doświadczenie

Dla ludzi świeckich, którzy nigdy nie uczestniczyli w działaniach ekumenicznych, możliwości wspólnoty z innymi wyznaniami chrześcijańskimi są ograniczone. Niektórzy katolicy są obojętni, krytyczni lub niechętni do współpracy z innymi wyznaniami chrześcijańskimi, często w zależności od zrozumienia i postawy ich pastorów.

 

(8) Władza i uczestnictwo

Odbudowa procesu decyzyjnego w Kościele

A. Jakość podejmowania decyzji w diecezjach i parafiach stopniowo się poprawia. Komitety i rady ekonomiczne na poziomie diecezji ustanowiły postawę współpracy między księżmi, zakonnikami i świeckimi w wielu diecezjach. Coraz częściej księża i świeccy współpracują nad celami rocznymi dla parafii, diecezjalne i parafialne rady misyjne i duszpasterskie stają się wielonarodowe, aktywizuje się proces zbierania opinii. Aktualna sytuacja i kondycja finansowa

 

i kondycja finansowa diecezji i parafii staje się bardziej publiczna, a ich działalność bardziej przejrzysta.

B. Msze św. obcojęzyczne odbywają się niekiedy co tydzień w różnych kościołach, dlatego dla obcokrajowców często słabe jest poczucie przynależności do konkretnej parafii. Jest to sytuacja, którą należy przezwyciężyć, aby móc podejmować wspólne decyzje.

 

Świadomość świeckich w ogólności jest nadal skoncentrowana na księdzu

A. Poza świeckimi, którzy stają się członkami rad parafialnych itp. duch współodpowiedzialności księży i świeckich nie przeniknął do całej wspólnoty. Decyzje pozostawia się księżom, a wielu świeckim są one obojętne. Przyczyną tego jest fakt, że wierni biorący udział w podejmowaniu decyzji są zawsze ci sami, a ponadto istnieje uprzedzenie do opinii tych, którzy są najbardziej wyraziści. Kadencyjność jest ważna, ale są też obawy, że nie ma zastępców. Istnieje też dylemat świeckich, którzy chcą podjąć jakąś rolę w Kościele, ale nie mogą tego zrobić ze względu na pracę lub okoliczności rodzinne.

B. Są też księża, którzy mają silną świadomość klerykalistyczną, dlatego konieczne jest wspieranie chęci współpracy ze świeckimi. Wystarczający dialog między kapłanami a świeckimi mężczyznami i kobietami jest niezbędny do współpracy, ale zamieszanie może powstać w przypadkach, gdy niektórzy świeccy dążą do absolutnej równości i niepotrzebnie sprzeciwiają się hierarchii.

 

(9) Modlitwa i jedność

Prośba o pomoc Ducha Świętego, aby stać się wspólnotą, której szuka Jezus

A. W Japonii termin “rozeznanie” jest ogólnie nieznany i trudno jest powiedzieć, że rozeznanie się utrwaliło. Po pierwsze, musimy się nauczyć, czym jest rozeznanie. Ponadto, istnieje zapotrzebowanie na towarzyszy duchowych, którzy pomagają w rozeznawaniu poszczególnych osób, a także wymagane jest szkolenie tych towarzyszy duchowych. W niektórych obszarach wielkim wsparciem są duchowe połączenia między zakonami kontemplacyjnymi a świeckimi.

B. W odniesieniu do wspólnego rozeznawania przez świeckich i rozeznawania przez wspólnotę parafialną konieczne jest uczenie się poprzez praktykę, chociaż rzeczywistość jest taka, że klerykalizm pozostaje i jest niewielu świeckich, którzy mogą przejąć przywództwo. Aby prowadzić rozeznanie z wiernymi z zagranicy, trzeba opracować środki takie jak pokonanie barier językowych.

 

(10) Wzrost synodalny i samoformacja Aktywizacja ruchu synodu

A. Aby pobudzić ruch synodalny do pogłębiania dzielenia się i zgłębiania rozeznania duchowego w każdym kościele, ważne jest kompleksowe szkolenie w tematach takich jak Pismo Święte, dzielenie się, umiejętności dialogowe, kontemplacja, wspólna modlitwa i rozeznanie. Pasja, by uczyć się więcej, jest wszędzie w kraju. To sprawia, że ważne jest, abyśmy kontynuowali podróż synodalną w diecezjach i parafiach.

B. Pielęgnowanie katolików przez całe ich życie wymaga, abyśmy nie zapominali o tych, którzy zwykle znajdują się na peryferiach Kościoła, takich jak obcokrajowcy, osoby niepełnosprawne i osoby z innymi trudnościami. Technologia cyfrowa może być wykorzystana do przezwyciężenia różnych wyzwań związanych z formacją, ale należy również wziąć pod uwagę pokolenia, które nie mogą korzystać z technologii informatycznych.

 

III. SPOJRZENIE W PRZYSZŁOŚĆ

W przyszłości, aby jeszcze obficiej przeżywać “synodalność” Kościoła, trzeba będzie regularnie stwarzać okazje do wymiany opinii

 

takich jak te, które miały miejsce tym razem. Poniżej przedstawiamy kilka punktów do rozważenia.

 

Ewangelizacja jako mniejszość w Japonii

A. Szacunkowa liczba katolików w Japonii, włączając w to obcokrajowców, wynosi około 0,72% populacji. Mamy własną drogę misyjną jako otwarta wspólnota wiary żyjąca w internacjonalizującym się społeczeństwie japońskim z tłem tradycyjnej duchowości i psychologii unikalnej dla Azji i Wschodu. Kościół powszechny powinien to zrozumieć.

B. W japońskim społeczeństwie, gdzie chrześcijanie są mniejszością, chrześcijańskie denominacje chcą promować wzajemną wymianę i stać się jednością w celu rozpowszechniania przesłania Ewangelii, kontynuowania otwartego dialogu ze społeczeństwem i przyczyniania się do ewangelizacji społeczeństwa.

 

Wsparcie duchowe, aby “podróżować razem”

A. Musimy potwierdzić, że nasza wiara jest pielęgnowana przez nasze wspólnoty. Dlatego my, w tym duchowni i zakonnicy, musimy pielęgnować, troszczyć się, zachęcać i pomagać każdemu członkowi wspólnoty wiary. Wzrost jako takiej wspólnoty wymaga osób, które wspierają wspólnotę wiary, towarzyszy duchowych.

B. Oprócz duchowego wsparcia dla naszych starszych braci i sióstr, w szczególności niezbędne jest duchowe wsparcie dla obcokrajowców i ich rodzin żyjących w społeczeństwie japońskim.

 

Pogłębianie więzi we wspólnocie wiary

A. Niektórzy skupiają swoje podejście na tych, którzy są ochrzczeni, ale z różnych powodów oddalają się od Kościoła. Jest to pilne zadanie, aby zaspokoić potrzeby młodego pokolenia, które ma tendencję do opuszczania Kościoła, i pielęgnować następne pokolenie.

B. W całym kraju Japonia staje się wielonarodowa. Musimy wykorzystać tę okazję do współistnienia ponad różnicami językowymi i kulturowymi jako błogosławieństwo. Dążąc do stania się Kościołem wielokulturowym poprzez wspólną podróż, Kościół w Japonii może przekonująco przekazywać społeczeństwu japońskiemu prawdziwą wartość religii i wartości ewangeliczne.

 

Postępy synodalności na skalę krajową

A. Wysłuchanie głosów i myśli tych, którzy nie odpowiedzieli na kwestionariusze Synodu, pozostaje wyzwaniem. Aby ten Synod przyniósł zmiany w Kościele w Japonii, będziemy zachęcać świeckich, zakonników i duchownych, którzy jeszcze nie wzięli w nim udziału, do zrozumienia, że Kościół i Synod są synonimami, a poprzez dzielenie się nimi do uświadomienia sobie, że wspólna podróż w dzisiejszym społeczeństwie japońskim doprowadzi do celu.

B. Wysiłki podejmowane w każdej diecezji w odpowiedzi na Synod były niezwykłe. Musimy kontynuować tę podróż Kościoła synodalnego w diecezjach i w całym kraju. Ważne jest, aby biskupi i diecezje nie postrzegały tego jako zakończenia tego wysiłku.