Relacja spotkań synodalnych w parafii św. Teresy i św. Jana Bosko w Łodzi

Szczęść Boże!

Na stronie parafii św. Teresy i św. Jana Bosko w Łodzi pojawiło się sprawozdanie z trzeciego spotkania synodalnego (dziękuję p. prof. Kaji Każmierskiej za przesłanie informacji) - https://teresa.salezjanie.pl/aktualnosci/?arch=1 [dostęp 17.10.2022r]:

   W poniedziałek 10 stycznia 2022 r. po mszy św. o godz. 18 odbyło się trzecie spotkanie parafian w związku z rozpoczęciem Konsultacji w Archidiecezji Łódzkiej w ramach XVI Synodu Powszechnego Kościoła.
    Tym razem na spotkanie dotarła mniejsza liczba osób – około dwudziestu – wśród nich znaleźli się nowi uczestnicy, ale także ci, którzy przybyli po raz kolejny. Zagadnieniem wyznaczonym przez Kościół była próba odpowiedzenia na pytanie „Jak rozumiesz swoje miejsce w Kościele?”. Spotkanie podzielone było na trzy serie pytań: o wspólną drogę w Kościele, o umiejętność słuchania się nawzajem oraz zabieranie głosu we wspólnocie.
    Pierwsze głosy były bardzo spójne i uzupełniające się. „Kościół to nie budynek, ale wspólnota” – padło na początku. „Przez kapłaństwo chrzcielne wszyscy jesteśmy równi” – przypomniał kolejny głos. Jedna pani zachęciła, aby modlić się często słowami „By nastała jedna owczarnia i jeden Pasterz”.
    Temat wzajemnego słuchania wydawał się wszystkim bardzo aktualny, zwłaszcza w kontekście obostrzeń sanitarnych, które bardzo podzieliły ludzi wewnątrz Kościoła. Bardzo trudno jest nam rozmawiać bez osądzania. Musimy jednak szanować innych, nawet jeśli się nie zgadzamy z ich poglądami. Poruszony został także temat osób homoseksualnych, które przez chrzest są nadal członkami Kościoła. Jak z nimi rozmawiać, szanując jednocześnie ich wolność.
    Podczas spotkania rozwinęła się bardzo trudna dyskusja na temat kondycji katechizacji i formacji kapłanów. Ktoś zauważył, że część księży jest wypalona zawodowo, ale boją się w prawdzie do tego przyznać. Zostało zadane pytanie, co zrobić, by wewnątrz wspólnoty ludzie – świeccy i duchowni – chcieli szukać wzajemnej pomocy. Nie ukrywali się z trudnościami i problemami, lecz wspólnie szukali rozwiązań. Ksiądz proboszcz podzielił się swoim świadectwem kapłaństwa, pokazując piękną stronę tej posługi, pomimo rosnącego w Polsce antyklerykalizmu. To uświadomiło wielu osobom, jak trudno dziś być kapłanem, słysząc zewsząd słowa krytyki i hejtu.
    Ostatnie zagadnienie o zabieraniu głosu w Kościele opierało się na smutnym doświadczeniu pomijania głosu świeckich. „Wierni milczą, ponieważ nie wierzą, że ich głos coś zmieni” – stwierdził jeden z uczestników. Choć na spotkaniu padło wiele być może zbyt osądzających i ostrych słów, to ostatecznie widać było, że dialog i pojednanie w Kościele są bardzo trudne, ale jednocześnie możliwe – dopóki członkowie wspólnoty chcą słuchać się wzajemnie.
    Kolejne spotkanie zaplanowane jest na 7 lutego, również po mszy o godz. 18.00. Zapraszamy serdecznie każdego, kto tylko znajdzie czas i odwagę, by wziąć udział i przedstawić swój punkt widzenia.

Szczęść Boże!

Na stronie parafii św. Teresy i św. Jana Bosko w Łodzi pojawiło się sprawozdanie z czwartego spotkania synodalnego (tak jak poprzednio dziękuję p. prof. Kaji Każmierskiej za przesłanie informacji) - https://teresa.salezjanie.pl/aktualnosci/?arch=1 [dostęp 15.02.2022r]:

W poniedziałek 7 lutego 2022r. po mszy św. o godz. 18 odbyło się czwarte spotkanie parafian w związku z rozpoczęciem Konsultacji w Archidiecezji Łódzkiej w ramach XVI Synodu Powszechnego Kościoła.
   W spotkaniu wzięło udział 14 osób, wśród nich było kilku nowych uczestników. Zagadnieniem wyznaczonym przez Kościół była próba odpowiedzi na pytanie główne: „Do czego prowadzi mnie udział w liturgii?”. Refleksja ukierunkowana była na dwie serie pytań: o celebrowanie i o współodpowiedzialność we wspólnej misji. Spotkanie rozpoczęło się modlitwą do Ducha św. i odczytaniem przez księdza proboszcza pkt 7, 8, 9, i części 10 z Konstytucji o liturgii świętej II Soboru Watykańskiego „Sacrosanctum concilium” jako inspiracji dla rozważań na temat znaczenia liturgii i jej wpływu na życie wiarą.
   W wypowiedziach odnoszących się do kwestii celebrowania liturgii wszyscy byli zgodni, że liturgia służy spotkaniu z Bogiem i z drugim człowiekiem we wspólnocie. „Liturgia jest pełna Ducha i piękna, jeśli są w niej ludzie podejmujący posługę”, „bez liturgii i mszy św. nie wyobrażam sobie życia, a liturgia jest odbiciem życia, kiedy brakuje sił i motywacji udział w liturgii z innymi daje mi poczucie wspólnoty i lekkości i mówię Panie poślij mnie!”, „liturgia jest dla mnie tym, czym woda dla pielęgnowanej rośliny”. Jedna z osób stwierdziła, że pandemia jeszcze bardziej wzmocniła jej motywację do uczestniczenia w liturgii – można wyjść z zamknięcia i spotkać na liturgii drugiego człowieka.
   Kolejnym poruszanym w kontekście liturgii wątkiem było pytanie o nasze w nią zaangażowanie. Uczestnicy wskazali tu na konieczność osobistego zaangażowania w przeżywanie liturgii, głębokiego wejścia w jej misterium, zmagania się z rozproszeniami. Zwrócono uwagę, że takie przeżywanie liturgii możliwe jest jeśli się ją rozumie, wie jakie jest znaczenie poszczególnych gestów i znaków. W tym kontekście wskazano na konieczność powrotu w naszej parafii do katechez dla dorosłych, aby coraz więcej wiernych świadomie uczestniczyło w celebracjach liturgicznych. Drugim poruszonym aspektem zaangażowania było czynne włączanie się w liturgię (czytanie lekcji, śpiew, posługę przy ołtarzu). Wszyscy byli zgodni co do tego, że za mało się angażujemy, a brak inicjatywy bywa widoczny zarówno po stronie wiernych jak i kapłanów.
   Osobnym wątkiem były głosy krytyczne dotyczące języka, którym posługuje się Kościół. Punktem odniesienia były przytoczone na wstępie punkty z „Sacrosanctum concilium”, które wypowiadający się uznali za sformułowane zamkniętym, niekomunikatywnym językiem. „Język musi być dostosowany do aktualnej rzeczywistości, aby był językiem żywym”. Ta krytyka skierowana była zarówno w stronę kapłanów, którzy mówią do nas z ambony niejednokrotnie niezrozumiałym/niedostosowanym do codzienności językiem, ale również krytycznie wypowiadano się o dokumentach Kościoła w tym o nauczaniu papieży – lektura tych tekstów np. encyklik jest bardzo trudna. Jeden z uczestników stwierdził przy tym, że papież Franciszek stara się przełamywać ten język – często mówi prosto i życiowo, jednak i w tym przypadku ludzie nie są przygotowani na tak prosty przekaz i niejednokrotnie papież jest za to krytykowany.
   Druga seria pytań dotyczyła misji ewangelizowania, do której jesteśmy powołani wszyscy jako ochrzczeni. Jeden z uczestników postawił pytanie „Dokąd zmierza Kościół dziś? Zostaną małe wspólnoty, dlatego musimy się zastanowić co możemy zrobić, aby stawać się wspólnotą”. Wskazano na konieczność modlitwy za siebie nawzajem i budowania wiarygodności wobec siebie samych, tak, aby świadczyć, że Biblia jest historią naszego życia. Tak jak podczas poprzednich spotkań pojawiły się też osobiste świadectwa. Jedna z osób stwierdziła, że chociaż nie jest w żadnej wspólnocie dużo czasu spędza w kaplicy adoracji, bierze też stamtąd ulotki informujące o wspólnotach czy obrazki z modlitwami i zostawia je w różnych miejscach: w parku, tramwaju, na przystankach. To samo robi wspomagając jałmużną osoby potrzebujące – stara się zawsze dać ulotkę z adresem.
   Kolejne spotkanie zaplanowane jest na poniedziałek 7 marca, również po mszy św. o godz. 18.00. Zapraszamy serdecznie każdego, kto chciałby przedstawić swój punkt widzenia czy posłuchać innych. Każdy głos jest ważny! A słuchając innych możemy wiele się od siebie nauczyć.

Podzielcie się swoimi refleksami po spotkaniach - może to być inspirujące dla wszystkich, którzy spotkania mają dopiero przed sobą 🙂

Błogosławionego dnia!

Z Panem Bogiem,

Rafał