II sesja synodalna w Rzymie (2-27.10.2024r):
Instrumentum laboris 2 /  Przebieg sesji / Dokumenty / Pozostałe

Szukaj
Close this search box.

Moduł 4 – Intrumentum laboris część 3: Miejsca – Prezentacja kard. Jean-Claude Hollerich, Sprawozdawca generalny – Synod – dzień 14 (15.10.2024r)

Moduł 4 - Intrumentum laboris część 3: Miejsca - Prezentacja kard. Jean-Claude Hollerich, Sprawozdawca generalny - Synod - dzień 14 (15.10.2024r)

Dzień dobry i witam. Wznawiamy naszą pracę. Jeśli spojrzymy na kalendarz, okaże się, że dotarliśmy do dziesiątej sesji Małych Grup. Jutro rano odbędzie się również dziesiąta kongregacja generalna: te dwa tryby naszej pracy przebiegają w tym samym tempie, które staramy się utrzymać, nie poddając się zmęczeniu.
Kalendarz mówi nam również, że dotarliśmy do III części Instrumentum laboris, czyli ostatniego rozdziału książki. Zajmijmy się nim z taką samą determinacją i energią jak poprzednimi, ponieważ jest on nie mniej ważny. Last but not least , chciałoby się powiedzieć po angielsku. Jak mówi nam tytuł rozdziału, przyjmujemy „perspektywę miejsc, które wbrew pokusie abstrakcyjnego uniwersalizmu mówią o konkretności kontekstów, w których ucieleśniają się relacje, z ich różnorodnością, wielością i wzajemnymi powiązaniami oraz z ich zakorzenieniem w źródłowym fundamencie wyznania wiary” (IL2, Wprowadzenie).

Moduł 4 – Intrumentum laboris część 3: Miejsca – Konkretność miejsc, w których wcielają się relacje (Łk 11, 37-41) – Wprowadzenie: Matka Maria Ignazia Angelini, O.S.B. – Synod – dzień 14 (15.10.2024r)

Moduł 4 - Intrumentum laboris część 3: Miejsca - Konkretność miejsc, w których wcielają się relacje (Łk 11, 37-41) - Wprowadzenie: Matka Maria Ignazia Angelini, O.S.B. - Synod - dzień 14 (15.10.2024r)

„Miejsce Kościoła synodalnego w misji”: kościelne zakorzenienie w konkretnym miejscu, kontekście, kulturze; relacja między różnymi przynależnościami kulturowymi w ramach jednego Kościoła.
Jest to zagadnienie, które nurtowało pierwsze wspólnoty chrześcijańskie od samego początku. Chrześcijanie, w odniesieniu do miejsc życia, kultur, identyfikowali się, paradoksalnie, jako „zamieszkujący obcy” (1 P 2:11-12). Jeśli pomyślimy o „miejscach/symbolach” początków przywołanych w Dziejach Apostolskich – Jerozolima, Samaria, Antiochia, Jaffa, Cezarea, Filippi, Efez … -, natychmiast ukazuje się nam dialektyka u podstaw: jeśli miejsce Kościoła jest zawsze konkretną przestrzenią-czasem gromadzenia się, podróż Ewangelii w świecie przebiega od progu do progu: unika wszelkiej statyczności, ale także „świętego przymierza” z kontekstami kulturowymi tamtych czasów. Zamieszkuje je i jest prowadzona przez swoją Zasadę Życia – Ducha Pańskiego – aby je przekroczyć.